مارگارت بکت، وزير خارجه بريتانيا، روز ششم ژانويه، در مقاله ای در اورشليم پست چاپ اسراییل، در مورد بحران هسته ای ايران می گويد که نگرانی ما در مورد سلاح هسته ای ایران است و نه انرژی هسته ای.
وی می افزاید: «ايران قدم های ساده ای نيز برنداشته تا نشان دهد که جاه طلبی های هسته ای این کشور صلح طلبانه است.»
خانم بکت می نويسد که در ماه گذشته شورای امنيت سازمان ملل تصميم به تحريم ايران گرفت و بر خلاف آنچه احمدی نژاد، رييس جمهوری ايران، می گويد اين تصميم گيری توطئه قدرت های زورگو نيست تا ايران را از انرژی هسته ای محروم کنند. به گفته خانم بکت، اين تحريم ها مانعی برای ساختن نيروگاه هسته ای در بوشهر نيست.
وی می افزايد: ما همچنان که در تابستان سال پيش گفتيم « آماده کمک به ايران هستيم تا بتواند صنعت مدرن هسته ای را توسعه بخشد ولی به شرطی که ايران نشان دهد مقاصد صلح آميز دارد. »
مارگارت بکت می نويسد که مشکل اصلی تاسيسات غنی سازی در شهر نطنز است. به گفته خانم بکت، اورانيم غنی شده با درصد پايين می تواند به عنوان سوخت برای نيروگاه هسته ای به کار رود. ولی همان تاسيسات می توانند اورانيم غنی شده با درصد بالا تولید کنند که برای سلاح هسته ای به کار رود.
خانم بکت می نویسد:« راکتور آب سنگين در اراک تاسيس شده است که قادر به توليد پولوتونيم است و هيچ دليل قانع کننده ای برای استفاده غيرنظامی از اين راکتور آب سنگين ارئه نشده است.»
وزير خارجه بريتانيا می گويد که اين تاسيسات به طور مخفيانه ساخته شدند و آژانس انرژی اتمی تهران ايران را در سال ۲۰۰۳ مجبور کرد که به وجود اين تاسيسات اذعان کند.
سوالات بی پاسخ
مارگارت بکت در ادامه مقاله خود سوالات بی جوابی را تکرار می کند که عدم پاسخ ايران، جامعه بين المللی را به فعاليت های هسته ای ايران مشکوک کرده است.
وی می گويد:« چرا نظاميان ايران در پروژه ای دخالت می کنند که به ظاهر غير نظامی است؟ چرا ايران توضيح لازم در مورد معاملاتش با شبکه پاکستانی عبدالقديرخان نمی دهد. اين شبکه به ليبی و کره شمالی، برای توسعه برنامه مخفی هسته ای کمک کرده است؟ چرا ايران با پولونيوم ۲۱۰ آزمايش انجام داده در حالی که اين ماده هيچ کاربردی برای تکنولوژی هسته ای غير نظامی ندارد و برای انفجار هسته ای می تواند مورد استفاده قرار گيرد؟»
خانم بکت می افزايد در خاورميانه فقط اسرائيل نيست که از نقش ايران در عراق، لبنان و فلسطين احساس خطر می کند بلکه بسياری از کشورهای خاورميانه ايران را، تهديدی برای خود می دانند.
وی می گويد پيشنهاد های غرب به ايران بسيار سخاوتمندانه بود.خانم بکت در مورد این پیشنهادات می گوید که در يک همکاری دراز مدت ما حاضر شديم ايران را برای توسعه صنعت مدرن هسته ای مانند ساختن نيروگاه های هسته ای ياری دهيم و در مورد پژوهش هسته ای با ايران همکاری کنيم و ضمانت کنيم که ايران سوخت هسته ای دريافت کند.
وزير خارجه بريتانيا می افزايد که حتی ايالات متحده در تصميمی تاريخی تصميم گرفت در مذاکرات شرکت کند و در موافقت نامه پايانی برای اولين بار تحريم هايی در مورد خريدن هواپيما غيرنظامی، وسايل يدکی هواپيمای غير نظامی و يا محصولات مربوط به تکنولوژی ارتباطات را لغو کند.
وزير خارجه بريتانيا می افزايد که علی رغم تلاش های ديپلماتيک خستگی ناپذير خاوير سولانا از سوی اتحاديه اروپا، ايران تصميم گرفت به غنی سازی در حد وسيعتری بزند.
خانم بکت می گويد که ما انتخاب چندانی نداشتيم و مجبور شديم از طريق شورای امنيت فشار را بر فعاليت هايی که می تواند منجر به توليد سلاح شود، افزايش دهيم.
مارگارت بکت
«احمدی نژاد مصدق نیست»
خانم بکت می افزايد که اميدوارم دولت ايران پيغام شورای امنيت را فهميده باشد.
وی می گوید که رژيم ايران می خواهد غنی سازی هسته ای را مشابه نبرد دکتر مصدق در سال ۱۹۵۳ برای ملی شدن نفت وانمود کند.
خانم بکت می افزاید که جالب آنکه رژيم ايران حتی اسم يک خیابان را به نام مصدق نام گذاری نکرده و در عوض ترجيح داده يکی از خيابانان تهران را به نام خالد اسلامبولی، قاتل انور سادات، رييس جمهوری پيشين مصر، نامگذاری کند.
وی می افزايد دولت ايران برخلاف مصدق از منافع ملی دفاع نمی کند بلکه به شهروندان اين کشور خيانت مي کند. سرمايه ها ايران را ترک می کنند و بورس تهران پس از روی کار امدن احمدی نژاد يک سوم ارزش خود را از دست داده است.
اگر چه اکثر ايرانيان برای فرهنگ والا و تعاملشان معروف هستند، احمدی نژاد با دعوت کردن رهبران کوکلوس کلان به کنفرانسی که مبدل به جشن منکران هولوکاست شد، باعث خجالت ايرانيان شد.
وزیر خارجه بریتانیا می گوید:«قطعنامه سازمان ملل لحظه مهمی را رقم زد.»
وی می افزاید که ايران در مقابل يک انتخاب قرار گرفته است. می تواند راهی را انتخاب کند که باعث توسعه برنامه هسته ای غير نظامی شده و مردم کشور از آن بهره ببرند و يا اينکه باعث منزوی شدن بيشتر ايران شود.
در پایان مقاله خانم بکت می نویسد:«اميدوارم ايران راه مثبت را انتخاب کند.»
