وزير امور خارجه آمريکا روز جمعه، برای ديدار با معمر قذافی، رهبر ليبی وارد اين کشور شد. اين ديدار اولين ملاقات يک مقام بلند پايه آمريکا از ليبی در نيم قرن اخير است.
مقامات آمريکایی اين سفر را تاريخی دانسته و آن را مهم توصيف کرده اند.
سفر کاندوليزا رايس به ليبی که روز جمعه ۱۵ شهريور ماه انجام شد، بخشی از سفر به آفريقای شمالی و ملاقات با مقامات الجزيره، مراکش و تونس است.
ملاقات کاندوليزا رايس با مقامات ليبی، اولين ملاقات يک وزير امور خارجه آمريکا از اين کشور از سال ۱۹۵۳ است.
در آن سال جان فوستر، وزير امور خارجه دولت آيزنهاور به ليبی سفر کرده بود. پس از آن سفر ريچارد نيکسون، معاون رييس جمهوری وقت آمريکا، به ليبی در سال ۱۹۵۷ آخرين سفر يک مقام بلند پايه دولت آمريکا به ليبی بود.
راديو فردا در اين رابطه با دانيل سريبنی، ديپلمات عالی رتبه آمريکا در لندن، گفت وگو کرده است.
«سرمشقی برای دیگر کشورها»
دانيل سريبنی در پاسخ به اين پرسش که اهميت اين سفر در درجه اول چيست، می گويد: « اين سفر همانطور که گفتيد سفری تاريخی است و اولين سفر وزير خارجه آمريکا طی ۵۵ سال گذشته به ليبی است. اين سفر از دو جهت اهميت دارد، يکی از جهت عادی شدن رابطه دو کشور و اين که اکنون آمريکا و کشورهای ديگر می توانند بر سر بسياری از مسائل مشترک در منطقه با ليبی همکاری کنند. نکته دوم که اهميت بسيار دارد و می تواند نمونه و سرمشقی در مسائل ديپلماتيک باشد، اين است که ديپلماسی صبورانه و پيگيرانه از سوی آمريکا و ساير کشورها در مقابل کشوری که از تروريسم حمايت می کرد و در پی توليد سلاح های تخريب توده ای بود، مؤثر واقع شده است.»
- « اين رهبری کنونی ايران است که از ايجاد اين ارتباط جلوگيری می کند. وزير خارجه آمريکا گفته است به محض اين که ايران پيشنهاد کشورهای ۱+۵ را بپذيرد، او حاضر است با مقامات ايران در هر کجا که آنها بخواهند چه در تهران و چه در جای ديگر ملاقات کند.»
وی می افزايد: « به علاوه اين تجديد رابطه، سرمشقی است برای کشورهای ديگر که ببينند وقتی کشوری تغيير روش می دهد و نشان می دهد که حاضر است برنامه توليد سلاح های تخريب جمعی خود را کنار گذارد، چطور از منافع مهمی که اين تغيير روش به همراه می آورد برخوردار خواهد شد.»
آقای سريبنی در پاسخ به پرسشی که ممکن است برای برخی اصلاح طلبان ايران پيش می آيد، مبنی بر اين که چرا آمريکا همين سياست گفت وگوی آهسته و پيوسته را با ايران زمان آقای خاتمی در پيش نگرفت، توضيح می دهد: « من فکر می کنم نمونه ليبی درس متفاوتی را می آموزد. آن چه در ليبی رخ داد، اين است که تنها آمريکا نبود که با ليبی وارد گفت وگو شد، بلکه تمام کشورها چه مستقيم و چه از طريق قطعنامه های سازمان ملل به ليبی هشدار دادند. اما مهمتر از همه آن است که از پنج سال پيش تا کنون اين ليبی بود که نه تنها در حرف بلکه در عمل نشان داد که حاضر است به خواست های جامعه جهانی گردن نهد و با رفتاری پيگير و پيوسته اعتماد جامعه جهانی را کسب کرد.»
«ایران خواست جهانی را نادیده می گیرد»
آقای سريبنی در ادامه می افزايد: «همين قضيه درمورد ايران نيز صادق است و مسئله فقط بين ايران و آمريکا نيست. اين ايران است که خواست آمريکا، بريتانيا، فرانسه، روسيه، چين و ساير کشورهای جامعه جهانی را ناديده می گيرد».
وی اضافه می کند:« وقتی گروه ۱+۵ راه های مختلف از جمله برخورداری از امکانات کامل انرژی هسته ای را در برابر ايران قرار دادند، ايران با آنها به توافق نرسيد. چنين توافقی فقط به نفع جامعه جهانی نيست بلکه ايران نيز از آن بهره مند خواهد شد.»
دانيل سريبنی به اين پرسش که آيا فکر می کنيد در حال حاضر سياست مشابهی از سوی آمريکا با ايران در پيش گرفته شود، چنين پاسخ می دهد: « فکر می کنم يک سلسله اقدامات برای تعامل و گفت وگو با ايران در پيش گرفته شده است. نمايندگان اروپا و همچنين نماينده ارشد آمريکا با ايران وارد مذاکره شدند و اين نشانه روشنی از تعهد ما به سياست کشورهای ۱+۵ است. اما اگر ايران پاسخ روشنی به اين سياست ندهد، ما نيز حاضر نيستيم ساکت بنشينيم و مسلما قدم های بعدی در برابر ايران برداشته خواهد شد.»
وی در پاسخ به اين پرسش که آيا می توانيم درآينده نزديک وزير خارجه آمريکا را در سفر تهران مجسم کنيم، می گويد: «ما از صميم قلب خواهان ديدن چنين روزی هستيم. آن چه بين ليبی و آمريکا رخ داد، بين ايران و آمريکا هم می تواند صورت گيرد».
وی اضافه می کند:« ما در موقعيت های گوناگون و از سوی مقام های مختلف کشورمان، از رييس جمهور گرفته تا سايرين گفته ايم که هيچ خصومتی با مردم ايران نداريم . ما به آنها احترام می گذاريم و فرهنگ و تاريخ ايران را تحسين می کنيم و می خواهيم با ايران رابطه خوبی داشته باشيم.»
دانيل سريبنی می افزايد: « اين رهبری کنونی ايران است که از ايجاد اين ارتباط جلوگيری می کند. وزير خارجه آمريکا گفته است به محض اين که ايران پيشنهاد کشورهای ۱+۵ را بپذيرد، او حاضر است با مقامات ايران در هر کجا که آنها بخواهند چه در تهران و چه در جای ديگر ملاقات کند.»
