محمد تقی بهار در ۱۲۶۵ در مشهد چشم به جهان گشود و لقب ملک‌الشعرایی را در ۱۸ سالگی ، پس از مرگ پدر شاعر خود محمدکاظم صبوری، از او به ارث برد.
بهار که شاعری تجدد خواه خواه بود و سری پرشور داشت به دوران هجوم محمدعلی شاه قاجار به انقلاب مشروطه، به مشروطه خواهان پیوست و در انتشار روزنامه مشروطه خواه «خراسان» در مشهد همکاری داشت.
برخی شعرهای بهار در این دوران، که روانی و زیبایی زبان و سبک کهن خراسانی را با ضرورت‌های فرهنگی و سیاسی معاصر خلاقانه تلفیق کرده اند، با اقبال گسترده محافل هنری و مردم رو به رو شده و بهار را به عنوان شاعری توانمند، خلاق و مترقی به شهرت رساندند.
با پیروزی مشروطه خواهان بر مستبدین نخستین مقالات بهار در نشریات ترقی خواهی آن روزگار چون طوس و حبل‌المتین به چاپ رسید.
بهارکه پس از مشروطه به حزب دموکرات پیوسته بود در ۱۳۲۸ ه. ق. روزنامه نوبهار را در مشهد تأسیس کرد. نوبهار به دستور کنسول روسیه در مشهد توقیف شد و بهار تازه‌بهار را به جای آن منتشر کرد.
تازه‌بهار نیز در ۱۳۳۰ ه. ق. به دستور وثوقالدوله وزیر خارجه وقت توقیف شد. بهار به همراه ۹ تن از اعضای رهبری حزب دموکرات در مشهد بازداشت و به تهران اعزام شد.
یک سال بعد بهار به مشهد بازگشت و انتشار روزنامه نوبهار را از سر گرفت اما پس از به تقریب یک سال، نوبهار برای بار دوم و این بار به دستور کنسولگری‌های روسیه و بریتانیا توقیف شد.
بهار همزمان با شعله ور شدن آتش جنگ جهانی اول، به نمایندگی دوره سوم مجلس شورای ملی انتخاب شد . به تهران رفت و روزنامه نوبهار را در تهران منتشر کرد که پس از چندی توقیف شد.
بهار به دوران آزادی‌های نسبی پس از انقلاب مشروطه، انجمن ادبی دانشکده را تأسیس و مجله ادبی دانشکده را نیز منتشر می کرد.
بهار که با جنبش‌های آزادی خواهانه ضد استبدادی همکاری داشت با سردار سپه، که می‌رفت با بدل شدن به رضا شاه استبداد را بر ایران مسلط کند، سر به مخالفت برداشت و هواداران سردار سپه کوشیدند تا او را در مجلس ترور کنند.
به دوران سلطنت استبدادی پهلوی اول بهار چندین بار به زندان افتاد و مدتی نیز به اضفهان تبعید شد.
سانسور رضا شاهی از چاپ مجموعه شعر و دیگر آثار بهار جلوگیری کرد و مجموعه شعرهای بهار پس از سقوط رضا شاه به چاپ رسید. قصیده معروف و زیبای «دماوندیه» رنج بهار را به دوران استبداد رضا شاهی تصویر می‌کند.
بهار پس از سقوط پهلوی به ریاست انجمن هواداران صبح رسید. قصیده معروف «جغد جنگ» را سرود و در سال ۱۳۲۵ کوتاه مدتی وزیر فرهنگ شد.
بهار علاوه بر شعر در کار تحقیق نیز دستی قوی داشت و کتاب سبک شناسی را در زمینه ادبیات کلاسیک فارسی و تاریخ مختصر احزاب سیاسی را در عرصه تاریخ معاصر تألیف و چندین اثر مهم کلاسیک زبان فارسی از جمله تاریخ سیستان و مجملالتواریخ را تصحیح کرد.
محمد تقی بهار در سال در ۱۳۳۰ رخت از این سرای برکشید.