جنبش دانشجويی در سال ۱۳۸۵ با تحولات زيادی رو به رو بود. بازنشسته شدن استادان دانشگاه ها، ستاره دار شدن و ممنوعيت از تحصيل تعداد زيادی از دانشجويانی که فعاليت های سياسی داشتند، تعطيلی انجمن های اسلامی، توقيف نشريات دانشجويی، درگذشت اکبر محمدی، دانشجوی زندانی در زندان اوين و اعتراض دانشجويان به حضور محمود احمدی نژاد، رييس جمهوری ايران در دانشگاه امير کبير تهران از مهم ترين تحولات سال ۱۳۸۵ بودند.
بازنشستگی استادان مستقل
صبح يکی از روزهای خردادماه ۱۳۸۵ در صندوق های پستی خانه چند تن از استادان شناخته شده و با سابقه دانشگاه ها پاکت های نامه ای انداخته شده بود که در آنها ضمن تشکر از خدمات، حکم بازنشسته شدن اين استادان را ابلاغ می کرد.
بخش سوم- حوادث دانشگاه اميرکبير: رويارويی مستقيم
بخش چهارم- توقيف نشريات و تعطيل نهادهای دانشجويی
بخش پنجم- دانشجويان زندانی و بيم از افزايش فشارها
همزمان با اعلام اين خبر، روزهای ابتدای خرداد ماه در راهروهای دانشکده حقوق و علوم سياسی دانشگاه تهران که بيشترين ميزان استادان بازنشسته شده را داشت، اعتراضات زيادی برگزار شد و حتی برخی از کلاس ها توسط استادان و دانشجويان معترض تعطيل شد.
کنار گذاشته شدن استادان، اگرچه از دانشگاه علامه طباطبايی و اخراج يک استاد ارتباطات اين دانشگاه در ماه های پايانی سال ۸۴ آغاز شده بود، در سال ۸۵ جدی تر شد.
دکتر احمد ساعی، يکی از استادان بازنشسته دانشکده حقوق و علوم سياسی دانشگاه تهران در گفت و گويی که روز ۲ خرداد ماه با يکی از خبرگزاری های ايران داشت، به مسئولان دانشگاه يادآور شد که می توانستند اين احکام را پس از امتحانات خرداد ماه صادر کنند تا از تنش و ناآرامی جلوگيری شود.
همان روز از سوی انجمن علمی دانشجويی حقوق دانشگاه تهران بيانيه ای صادر شد. در اين بيانيه آمده بود:« با چه منطقی می توان دانشگاه ها را اين چنين خالی از بزرگان کرد؟» انجمن اسلامی اين دانشکده نيز طی بيانيه ای ضمن تسليت به دانشجويان پيش بينی کرده بود که به گفته اين انجمن موج اخراج و تصفيه تا به اين پايه متوقف نخواهد ماند و ديگر دانشجويان و مدرسان را هم در برخواهد گرفت.
تا تيرماه سال ۸۵ حکم بازنشستگی ۷۰ استاد دانشگاه تهران صادر شد. اين اتفاق در بسياری از دانشگاه های ايران از جمله مشهد و تبريز نيز افتاد.
محمد هاشمی، دبير تشکيلات دفتر تحکيم وحدت، به راديو فردا می گويد:« با روی کار آمدن دولت محمود احمدی نژاد، برخورد امنيتی با دانشگاه ها آغاز شد. وی دانشگاه را عامل فتنه و خطر می بيند.»
دبير تشکيلات دفتر تحکيم وحدت می گويد پس از آن محدوديت ها برای دانشجويان و البته استادان آغاز شد و می افزايد:«محدوديت ها صرفا برای دانشجويان نبود و در کنار آنها با استادان هم برخوردهايی شد. استادان بازنشسته شده که بيشتر استادان علوم انسانی و مستقل بودند و تلاش می کردند استقلال دانشگاه ها را حفظ کنند، برکنار شدند. اين استادان تلاش می کردند در برابر دستورهای ديکته شده از طرف مديريت وزارت علوم وشورای انقلاب فرهنگی که تمام محورها را تدوين و بر آنها نظارت می کنند، مستقل عمل کنند.»
دبير تشکيلات دفتر تحکيم وحدت در ادامه می افزايد:« پس از گذشت حدود ۲۵ سال از انقلاب فرهنگی، عملا ما با حذف استادان و تصفيه دانشگاه ها روبه رو شديم.»
شائبه سياسی بودن اين احکام زمانی قوت گرفت که به نوشته روزنامه کارگزاران در بهمن ماه ۱۳۸۵ آيت الله عميد زنجانی، رييس دانشگاه تهران که در زمان رياست وی بيشترين برخوردها با دانشجويان و استادان صورت گرفت، گفت دانشگاه های تهران با استادان بازنشسته ای که جو سازی نکرده اند و نمی خواهند گرايش سياسی خود را تحميل کنند و همچنين بازنشستگی خود را به صورت يک قانون پذيرفته باشند، ادامه همکاری می دهند.
اين در حالی است که محمود احمدی نژاد درباره بازنشسته شدن استادان دانشگاه ها در سخنرانی خود در دانشگاه اميرکبير گفت که استادی دانشگاه هيچ گاه بازنشستگی ندارد و تنها به اين نکته اکتفا کرد که تعداد استادان بازنشسته سال ۱۳۸۳و ۱۳۸۲ و ۸۱ چندين برابر تعداد بازنشسته های امسال و در دولت نهم بوده است.»