رئیس هیئت مدیره سندیکای کارخانه‌های چای شمال از استعفای دسته جمعی اعضای هیئت مدیره این سندیکا خبر داد و گفت که این استعفا به دنبال اجرایی نشدن مصوبات دولت در مورد صنعت چای انجام شده است.
سعید رحمت سمیعی با انتقاد شدید از از عدم اجرای مصوبات هیئت وزیران در ستاد راهبردی چای گفت که « مصوبات خوبی در ستاد راهبردی چای به تصویب رسید، اما هیچ یک از این مصوبات اجرایی نشد و با مشکل روبه‌‌رو شدیم، به همین منظور پنج نفر از اعضای هیئت مدیره به طور دسته جمعی استعفا کردند.»
خبرگزاری فارس و رسانه‌های محلی در استان گیلان که خبر استعفای دسته جمعی اعضای هیئت مدیره سندیکای چای را منتشر کردند، از قول آقای رحمت سمیعی گزارش دادند که «تعدادی از کارخانه‌های چای‌سازی بدهکار هستند و بقیه نیز به دلیل عدم توانایی مالی نمی‌توانند فعالیت کنند.»
آقای سمیعی همچنین گفته است که « از سال گذشته حدود ۱۰ هزار تن چای در کارخانه‌ها باقی مانده و فروش نرفته » و از ۴۰ هزار تن تولید چای در گیلان در سال گذشته « فقط ۲۰ درصد فروخته شد و مقداری از آن را دولت بابت طلب خود برداشت و بقیه نیز در انبارها باقی مانده، ضمن اینکه دولت نتوانست چای خود را به فروش برساند.»
به گفته وی «ادامه فعالیت اعضای سندیکای کارخانه‌های چای شمال را با این روند غیر ممکن» است.
این در حالی است که خبرگزاری جمهوری اسلامی، ایرنا، نیز روز یک شنبه ۸ فروردین به نقل از رئیس اتحادیه چایکاران شمال از «وضعیت مبهم چای کشور» خبر داده بود.
ایرج هوسمی با اشاره به اینکه وضعیت چای کشور مبهم است و اراده ای در خارج از گیلان برای حل مشکل آن وجود ندارد، گفته بود: «استاندار گیلان زحمت خود را برای حل مشکل چای می‌کشد اما تلاش‌های او در تهران خنثی می‌شود.»
وی بخشی ازمشکل کارخانه‌های چای‌سازی را بدهکاری عنوان کرد اما گفت «بخشی از گرفتاری چای به مدیریت دولتی و باغ‌های چای بر می‌گردد و باید طمع در مورد چای مهار شود. »
رئیس اتحادیه چایکاران همچنین با اشاره به حجم چای باقی مانده در انبارها گفت: « در حق چای حرمت‌شکنی شده و خجالت می‌کشیم از این که بگوییم چه مقدار چای در انبارها انباشته شده است.»
بحران پیچیده در صنعت ۱۱۰ ساله
بحران در صنعت چای ایران در چند سال اخیر و به دنبال واردات گسترده چای خارجی شدت گرفت تا آن جا که روزنامه اعتماد ملی تابستان گذشته به نقل از فعالان صنعت چای در شمال ایران خبر داد که « از ۱۸۶ کارخانه فرآوری چای در گیلان و مازندران، ۶۲ کارخانه به دلیل مشکلات این صنعت در یک سال گذشته تعطیل شده‌اند. »
در آن زمان محمد خوش‌چهره نماینده سابق مجلس شورای اسلامی و کارشناس اقتصادی به این روزنامه گفت: « ایران سالانه به ۱۲۰ هزار تن چای خشک نیاز دارد در حالی که تولید چای در کشور ۴۰ هزار تن است و البته این مقدار نیز خریدار ندارد. »
اگرچه چای تولیدی در کشور در انبارها مانده اما به گفته آقای خوش‌چهره چای وارداتی ۹۰ درصد مصرف چای در ایران را به خود اختصاص داده است.
سیاست های دولت در بخش کشاورزی،عملکرد سازمان تعاون روستایی که مسئولیت خرید برگ سبزچای از سوی دولت را بر عهده دارد، واردات بی‌رویه چای، و بدهکار شدن کارخانه‌های چای به سیستم بانکی کشور که از سال ۸۴ شدت گرفته، و کهنگی و فرسودن شدن تجهیزات این کارخانه‌ها از سوی فعالان صنعت چای به عنوان عوامل تشدید بحران در صنعت چای معرفی شده‌اند.
در حالی که بحران در صنعت چای ایران این صنعت را در آستانه نابودی قرار داده، خبرگزاری فارس در آذر ماه گذشته خبر داد که به دنبال کاهش صادارات یک میلیارد دلاری چای از سریلانکا، وزیر کشاورزی پس از مذاکره با مقامات ایرانی گفته که با ورود ایران و روسیه از آغاز سال ۲۰۰۹ به بازار چای این کشور کاهش صادرات چای سریلانکا جبران خواهد شد.
ایران با واردات رسمی بیش از ۱۰۰ میلیون دلار چای دهمین وارد کننده چای دنیاست، اما آقای خوش‌چهره حجم واردات غیرقانونی و قاچاق چای به کشور را ۴۰۰ میلیون دلار اعلام کرده است.
بنابر اعلام مرکز پژوهش های مجلس نزدیک به ۷۵ هزار نفر در صنعت چای به فعالیت مشغولند و ۳۴ هزار هکتار از مرغوب‌ترین باغ های شمال ایران به کشت این محصول اختصاص دارد.
مرکز پژوهش های مجلس پیشتر در گزارشی با ابراز نگرانی نسبت به « پیچیدگی بحران چای در کشور»، تأکید کرده بود «سیاست‌گذاری در خصوص چای باید با توجه به تبعات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی عملکرد چایکاران، چای‌سازان و نیز تجار این صنعت انجام شود. »
سندیکای کارخانه‌های چای نیز در دی ماه ۸۷ در نامه‌ای به محمود احمدی‌نژاد هشدار داده بود که «کارخانجات چای‌سازی در تعطیلی دائم قرارگرفته و اگر تا چند روز آینده این مصوبات اجرایی نگردد کارخانجات قادر به بازکردن نخواهند بود و ضمن ورشکستگی کامل کارخانجات چای‌سازی ۵۵ هزار خانوار کشاورز چایکار نیز ناامید از تلاش‌های خود و پدران خویش باغات را رها و فاتحه چای را زمزمه خواهند کرد. »
تولید چای سابقه‌ای ۱۱۰ ساله در ایران دارد و از سال ۱۲۷۹ خورشیدی با ورود ۲ هزار نهال چای از سوی محمد میرزا کاشف السلطنه چایکار که در آن زمان ژنرال کنسول ایران در هند آغاز شده است.
سعید رحمت سمیعی با انتقاد شدید از از عدم اجرای مصوبات هیئت وزیران در ستاد راهبردی چای گفت که « مصوبات خوبی در ستاد راهبردی چای به تصویب رسید، اما هیچ یک از این مصوبات اجرایی نشد و با مشکل روبه‌‌رو شدیم، به همین منظور پنج نفر از اعضای هیئت مدیره به طور دسته جمعی استعفا کردند.»
خبرگزاری فارس و رسانه‌های محلی در استان گیلان که خبر استعفای دسته جمعی اعضای هیئت مدیره سندیکای چای را منتشر کردند، از قول آقای رحمت سمیعی گزارش دادند که «تعدادی از کارخانه‌های چای‌سازی بدهکار هستند و بقیه نیز به دلیل عدم توانایی مالی نمی‌توانند فعالیت کنند.»
آقای سمیعی همچنین گفته است که « از سال گذشته حدود ۱۰ هزار تن چای در کارخانه‌ها باقی مانده و فروش نرفته » و از ۴۰ هزار تن تولید چای در گیلان در سال گذشته « فقط ۲۰ درصد فروخته شد و مقداری از آن را دولت بابت طلب خود برداشت و بقیه نیز در انبارها باقی مانده، ضمن اینکه دولت نتوانست چای خود را به فروش برساند.»
به گفته وی «ادامه فعالیت اعضای سندیکای کارخانه‌های چای شمال را با این روند غیر ممکن» است.
این در حالی است که خبرگزاری جمهوری اسلامی، ایرنا، نیز روز یک شنبه ۸ فروردین به نقل از رئیس اتحادیه چایکاران شمال از «وضعیت مبهم چای کشور» خبر داده بود.
ایرج هوسمی با اشاره به اینکه وضعیت چای کشور مبهم است و اراده ای در خارج از گیلان برای حل مشکل آن وجود ندارد، گفته بود: «استاندار گیلان زحمت خود را برای حل مشکل چای می‌کشد اما تلاش‌های او در تهران خنثی می‌شود.»
وی بخشی ازمشکل کارخانه‌های چای‌سازی را بدهکاری عنوان کرد اما گفت «بخشی از گرفتاری چای به مدیریت دولتی و باغ‌های چای بر می‌گردد و باید طمع در مورد چای مهار شود. »
رئیس اتحادیه چایکاران همچنین با اشاره به حجم چای باقی مانده در انبارها گفت: « در حق چای حرمت‌شکنی شده و خجالت می‌کشیم از این که بگوییم چه مقدار چای در انبارها انباشته شده است.»
بحران پیچیده در صنعت ۱۱۰ ساله
بحران در صنعت چای ایران در چند سال اخیر و به دنبال واردات گسترده چای خارجی شدت گرفت تا آن جا که روزنامه اعتماد ملی تابستان گذشته به نقل از فعالان صنعت چای در شمال ایران خبر داد که « از ۱۸۶ کارخانه فرآوری چای در گیلان و مازندران، ۶۲ کارخانه به دلیل مشکلات این صنعت در یک سال گذشته تعطیل شده‌اند. »
در آن زمان محمد خوش‌چهره نماینده سابق مجلس شورای اسلامی و کارشناس اقتصادی به این روزنامه گفت: « ایران سالانه به ۱۲۰ هزار تن چای خشک نیاز دارد در حالی که تولید چای در کشور ۴۰ هزار تن است و البته این مقدار نیز خریدار ندارد. »
اگرچه چای تولیدی در کشور در انبارها مانده اما به گفته آقای خوش‌چهره چای وارداتی ۹۰ درصد مصرف چای در ایران را به خود اختصاص داده است.
سیاست های دولت در بخش کشاورزی،عملکرد سازمان تعاون روستایی که مسئولیت خرید برگ سبزچای از سوی دولت را بر عهده دارد، واردات بی‌رویه چای، و بدهکار شدن کارخانه‌های چای به سیستم بانکی کشور که از سال ۸۴ شدت گرفته، و کهنگی و فرسودن شدن تجهیزات این کارخانه‌ها از سوی فعالان صنعت چای به عنوان عوامل تشدید بحران در صنعت چای معرفی شده‌اند.
در حالی که بحران در صنعت چای ایران این صنعت را در آستانه نابودی قرار داده، خبرگزاری فارس در آذر ماه گذشته خبر داد که به دنبال کاهش صادارات یک میلیارد دلاری چای از سریلانکا، وزیر کشاورزی پس از مذاکره با مقامات ایرانی گفته که با ورود ایران و روسیه از آغاز سال ۲۰۰۹ به بازار چای این کشور کاهش صادرات چای سریلانکا جبران خواهد شد.
ایران با واردات رسمی بیش از ۱۰۰ میلیون دلار چای دهمین وارد کننده چای دنیاست، اما آقای خوش‌چهره حجم واردات غیرقانونی و قاچاق چای به کشور را ۴۰۰ میلیون دلار اعلام کرده است.
بنابر اعلام مرکز پژوهش های مجلس نزدیک به ۷۵ هزار نفر در صنعت چای به فعالیت مشغولند و ۳۴ هزار هکتار از مرغوب‌ترین باغ های شمال ایران به کشت این محصول اختصاص دارد.
مرکز پژوهش های مجلس پیشتر در گزارشی با ابراز نگرانی نسبت به « پیچیدگی بحران چای در کشور»، تأکید کرده بود «سیاست‌گذاری در خصوص چای باید با توجه به تبعات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی عملکرد چایکاران، چای‌سازان و نیز تجار این صنعت انجام شود. »
سندیکای کارخانه‌های چای نیز در دی ماه ۸۷ در نامه‌ای به محمود احمدی‌نژاد هشدار داده بود که «کارخانجات چای‌سازی در تعطیلی دائم قرارگرفته و اگر تا چند روز آینده این مصوبات اجرایی نگردد کارخانجات قادر به بازکردن نخواهند بود و ضمن ورشکستگی کامل کارخانجات چای‌سازی ۵۵ هزار خانوار کشاورز چایکار نیز ناامید از تلاش‌های خود و پدران خویش باغات را رها و فاتحه چای را زمزمه خواهند کرد. »
تولید چای سابقه‌ای ۱۱۰ ساله در ایران دارد و از سال ۱۲۷۹ خورشیدی با ورود ۲ هزار نهال چای از سوی محمد میرزا کاشف السلطنه چایکار که در آن زمان ژنرال کنسول ایران در هند آغاز شده است.
