یهودیان ایرانی تبار اسرائیل، بخشی مهم و تاثیرگذار از جامعه این کشور را تشکیل میدهند. گروهی که با وجود داشتن شهروندی کشور تازهشان، همچنان پیوندهای عمیقی با ایران دارند: نه فقط با یهودیان ایران، که با فرهنگ و تاریخ و هنر این کشور
اصغر بیچاره، بازیگر، کارگردان و قدیمیترین عکاس سینمای ایران همزمان با هشتاد و نهمین جشن تولدش در روز ۲۲ خرداد در شهر لس آنجلس در ایالت کالیفرنیا در آمریکا درگذشت.
در ایران عکسالعمل به اعدام شیخ نمر النمر، بار دیگر بالا رفتن از دیوار یک سفارتخانه و به آتش کشیدن آن همراه بود، و دولت ایران بار دیگر در توضیح اینکه این افراد چه کسانی بودند از لفظ «خودسر» استفاده کرده است.
میدانم ممکن است این مطلب به نظرتان تکراری برسد یا فکر کنید یک عکاس دوباره برای اینکه عکسش در جایی دیگر و بدون اشاره به نامش منتشر شده، ناراحت شده و این متن را نوشته است، اما مسئله تنها به این ختم نمیشود...
در قریب به ۳۰ سال تجربه مطبوعاتی و عکاسی مستندی که داشتم، کم نبودند رویدادهای خبری که تلخ بودند و من با عکسهایم ثبتشان کردم. چه شما بخواهید و چه نخواهید این کار جزئی از وظیفه این شغل به حساب میآید، باید تلاش کنید اولین فرد حاضر در آنجا باشید تا به اطلاعرسانی آن خبر کمک کنید.
پرستو فروهر را اول بار هفده سال پیش دیدم. آنزمان من عکاس جوانی بودم که از تشییع جنازه پدر و مادرش داریوش و پروانه فروهر که بدست مامورین وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران در منزلشان به طرز فجیعی به قتل رسیده بودند، عکاسی میکردم. سالها از آن روز گذشته بود که دوباره او را اینبار در امریکا دیدم.
بیست و پنجمین دوره جشنواره نویسندگان پراگ ۱۵ تا ۱۸ آبان برگزار شد، و در این دوره از جشنواره که با موضوع اصلی «تجربه ترس» بر پا شده بود، محمود دولتآبادی از ایران، یشایی سارید از اسرائیل، و ساموئل شیمون از عراق، حضور داشتند.
ماجرای از دست دادن کسب کار و بیخانمان شدن انسانها در جوامع امروزی به نظر مسئلهای عادی شده، ولی این انسانها چگونه میتوانند به زندگی گذشته خود برگردند و از این وضعیت خلاص شوند؟
منوچهر دقتی در طول چهل سال فعالیت مطبوعاتی خود از مناطق پر خطری عکاسی کرده و در خبرگزاریهای بینالمللی به عنوان عکاس و ادیتور منطقهای مشغول به کار بود. او که اکنون به صورت آزاد به فعالیت میپردازد ساکن ایتالیاست.
منوچهر دقتی در طول چهل سال فعالیت مطبوعاتی خود از مناطق پر خطری عکاسی کرده و در خبرگزاریهای بینالمللی به عنوان عکاس و ادیتور منطقهای مشغول به کار بود. او که اکنون به صورت آزاد به فعالیت میپردازد ساکن ایتالیاست، و در گفتوگو با رادیو فردا از عکاسی از جنگ ایران و عراق گفته است.
آلفرد یعقوبزاده، عکاس ایرانی مقیم پاریس، به مدت سه سال از جنگ ایران و عراق عکاسی کرده است. او همچنین در طول ۳۶ سال گذشته بسیاری از رویدادهای خبری در اقصی نقاط دنیا را از دریچه دوربینش پوشش داده است. با او درباره عکاسی از جنگ ایران عراق به گفتوگو نشستهام.
استفاده مسئولین جمهوری اسلامی ایران از شبکههای اجتماعی نظیر توئیتر، فیسبوک و اینستاگرام بحث تازهای نیست. بااین حال هر از چند گاهی به دلیل ممنوعیت استفاده این شبکههای اجتماعی برای عموم ایرانیان بحثهای بسیاری در این ارتباط در محافل، رسانهها و شبکههای اجتماعی صورت میگیرد.
شهر پرپینیان همه ساله در نیمه اول سپتامبر میزبان تعداد بسیاری از علاقهمندان عکاسی و همچنین عکاسان حرفهای مطبوعاتی از سراسر دنیاست که به منظور اهمیت بخشیدن به عکاسی خبری (فتوژورنالیسم) در این شهر جمع میشوند.
جان سیلوستر ۲۵ سال است وظیفهای جز حمل صلیب برای خود نمیداند. او که در زیر هتلی مجلل در کنار رودخانه چادر زده میگوید که در واشینگتن دیسی «آزادی مذهبی وجود ندارد.» حسن سربخشیان، عکاس ایرانی، سری زدهاست به جان؛ در حاشیه اتوبان و در پای صلیب سرخرنگ او.
ميخائيل پروکودين گورسکی، شيميدان و عکاس نامدار روسی، در اوايل قرن بیستم با عکسبرداری رنگی از طریق بهکارگيری سه فيلتر جداگانه قرمز، سبز و آبی توانست دوران روسيه تزاری را به تصوير بکشد و نام خود را به عنوان فردی متخصص و عکاسی حرفهای جاودانه کند.
حوالی ساعت ۹ صبح شنبه ها اگر از حوالی کاخ سفید بگذرید صدای مارش نظامی به گوشتان خواهد خورد که یک نواخت بودن آن بیشتر جلب توجه می کند. اگر کنجکاو شنیدن منبع صدا باشید چند قدمی آنطرفتر حدود ۴۰ زن را می بینید که مدام با نظمی شگفت انگیز به طبل هایشان میکوبند و در وسط میدان فراگوت جلب توجه می کنند.
چند بار دست به دوربین می شوم تا از افطاری مرکز عکاسی کنم اما حسی به من می گوید کسی مواظبم است، پس عکاسی نمی کنم اما باید یک فریم را برای خودم ثبت کنم، جمعی که من در میان آنها غریبه ای بیش نیستم، جماعتی که در کشور بزرگترین دشمن ایران، آزادانه در فعالیت و زندگی هستند.