بیش از دو هفته است که گروهی از پناهجویان ایرانی وافغان در هند مقابل دفتر کمیساریای عالی پناهندگان تحصن کرده‌اند. تحصن‌کنندگان در بیانیه‌هایی از رفتار مسئولان کمیساریای عالی پناهندگان انتقاد کرده و خواستار رسیدگی سریعتر به پرونده‌های پناهجویان ایرانی وافغان شده‌اند.
در بخشی از دهمین بیانیه تحصن‌کنندگان تصریح شده است که از سوی مسئولان دفتر کمیساریای عالی به «سازمان‌ها و ارگان‌هایی» که خواهان پرونده برخی از پناهجویان می‌شوند، پاسخهایی «نامفهوم» داده می‌شود.
کشور هند از امضا کنندگان کنوانسیون حقوق پناهندگان نیست و به همین دلیل هم بسیاری از پناهجویان ساکن هند امیدوارند پس از طی دوران کوتاهی، با کمک کمیساریای عالی پناهندگان که این مسئولیت را برعهده دارد، به کشور دوم انتقال یابند.
ونداد اولاد عظیمی یکی از تحصن کنندگان و از اعضای «کمپین حمایت از حقوق پناهندگان در هند» به رادیو فردا می‌گوید: «ما وقتی می‌بینیم افرادی بین هفت تا ۱۰ سال است که در اینجا بلاتکلیف به سر می‌برند و حتی خیابان‌نشین شده‌اند. وحشت کرده‌ایم و نگران سرنوشتمان هستیم».
آنتونی گوترز کمیسر عالی سازمان ملل در امور پناهندگان ماه گذشته در گفت‌وگویی با سایت خبری «هندو»، از رفتار«سخاوتمندانه» هند با پناهجویان یاد کرده و گفته است این کشور الگویی در زمینه پناهندگی است».
به گفته ونداد اولاد عظیمی در هند یک فرد مجرد برای تامین مخارج یک زندگی بسیار ساده و ابتدایی به مبلغی حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ دلار در ماه نیاز دارد.
سجیه جان، پناهجوی زن افغان که در مقابل کمیساریای عالی پناهندگان تحصن کرده، به رادیو فردا می‌گوید: «وضعیت مارا فقط می‌توان آزادی درقفس نامید. ما به عنوان پناهجو باید با ماهی سه هزار روپیه زندگی کنیم که پول یک وعده غذای یک خانواده در هند است. علاوه بر این‌ها وضعیت بهداشت، مسکن و تحصیل فرزندانمان هم خیلی بد و نا مناسب است. وقتی همراه بیمارمان به بیمارستان می‌رویم، اگر خودمان بیمار نشویم باید خدارا شکرکنیم».
سجیه جان در ادامه در توضیح بی توجهی مسئولان می‌افزاید: «من مادر پیری دارم که از شرایط اینجا خسته شده است. او مدتهاست که تلاش دارد برگردد به افغانستان. ولی برای خروج او از هند به کشور خودش هم مسئله داریم و کار به شدت کند پیش می‌رود و کمیساریا هم کمکی نمی‌کند».
پناهجویان متحصن در دهلی، در بیانیه‌ای خطاب به آنتونی گوترز، کمیسر عالی سازمان ملل در امور پناهندگان، نوشته‌اند: «تنها عدم اخراج پناهندگان توسط کشور هند دلیل کافی برای برخورد سخا وتمندانه با پناهندگان نیست».
در ادامه این بیانیه آمده است که تحصن پناهجویان در این هوای ۴۵ درجه بالای صفر مقابل دفترکمیساریای عالی برای طرح این پرسش همیشگی است که «برنامه شما به عنوان یگانه سازمان حامی ما مهاجران در هند که از مدارک شناسایی، پاسپورت، ویزا، تحصیل، شغل، امکانات بهداشتی، و بطور کلی حق یک زندگی ساده محروم هستیم، چیست؟»
این پناهجویان ایرانی و افغان در دهمین بیانیه خود اعلام کرده‌اند، تا زمانی که مسئولان کمیساریا پاسخ قانع کننده‌ای به خواست‌های آنها ندهند به تحصن خود ادامه خواهند داد.
در بخشی از دهمین بیانیه تحصن‌کنندگان تصریح شده است که از سوی مسئولان دفتر کمیساریای عالی به «سازمان‌ها و ارگان‌هایی» که خواهان پرونده برخی از پناهجویان می‌شوند، پاسخهایی «نامفهوم» داده می‌شود.
کشور هند از امضا کنندگان کنوانسیون حقوق پناهندگان نیست و به همین دلیل هم بسیاری از پناهجویان ساکن هند امیدوارند پس از طی دوران کوتاهی، با کمک کمیساریای عالی پناهندگان که این مسئولیت را برعهده دارد، به کشور دوم انتقال یابند.
ونداد اولاد عظیمی یکی از تحصن کنندگان و از اعضای «کمپین حمایت از حقوق پناهندگان در هند» به رادیو فردا می‌گوید: «ما وقتی می‌بینیم افرادی بین هفت تا ۱۰ سال است که در اینجا بلاتکلیف به سر می‌برند و حتی خیابان‌نشین شده‌اند. وحشت کرده‌ایم و نگران سرنوشتمان هستیم».
آنتونی گوترز کمیسر عالی سازمان ملل در امور پناهندگان ماه گذشته در گفت‌وگویی با سایت خبری «هندو»، از رفتار«سخاوتمندانه» هند با پناهجویان یاد کرده و گفته است این کشور الگویی در زمینه پناهندگی است».
به گفته ونداد اولاد عظیمی در هند یک فرد مجرد برای تامین مخارج یک زندگی بسیار ساده و ابتدایی به مبلغی حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ دلار در ماه نیاز دارد.
سجیه جان، پناهجوی زن افغان که در مقابل کمیساریای عالی پناهندگان تحصن کرده، به رادیو فردا می‌گوید: «وضعیت مارا فقط می‌توان آزادی درقفس نامید. ما به عنوان پناهجو باید با ماهی سه هزار روپیه زندگی کنیم که پول یک وعده غذای یک خانواده در هند است. علاوه بر این‌ها وضعیت بهداشت، مسکن و تحصیل فرزندانمان هم خیلی بد و نا مناسب است. وقتی همراه بیمارمان به بیمارستان می‌رویم، اگر خودمان بیمار نشویم باید خدارا شکرکنیم».
سجیه جان در ادامه در توضیح بی توجهی مسئولان می‌افزاید: «من مادر پیری دارم که از شرایط اینجا خسته شده است. او مدتهاست که تلاش دارد برگردد به افغانستان. ولی برای خروج او از هند به کشور خودش هم مسئله داریم و کار به شدت کند پیش می‌رود و کمیساریا هم کمکی نمی‌کند».
پناهجویان متحصن در دهلی، در بیانیه‌ای خطاب به آنتونی گوترز، کمیسر عالی سازمان ملل در امور پناهندگان، نوشته‌اند: «تنها عدم اخراج پناهندگان توسط کشور هند دلیل کافی برای برخورد سخا وتمندانه با پناهندگان نیست».
در ادامه این بیانیه آمده است که تحصن پناهجویان در این هوای ۴۵ درجه بالای صفر مقابل دفترکمیساریای عالی برای طرح این پرسش همیشگی است که «برنامه شما به عنوان یگانه سازمان حامی ما مهاجران در هند که از مدارک شناسایی، پاسپورت، ویزا، تحصیل، شغل، امکانات بهداشتی، و بطور کلی حق یک زندگی ساده محروم هستیم، چیست؟»
این پناهجویان ایرانی و افغان در دهمین بیانیه خود اعلام کرده‌اند، تا زمانی که مسئولان کمیساریا پاسخ قانع کننده‌ای به خواست‌های آنها ندهند به تحصن خود ادامه خواهند داد.
