می‌گویند هنوز کسانی هستند که مرگ جان لنون، خواننده و آهنگ‌ساز پرآوازه بریتانیایی را باور ندارند. به هر حال اگر هنوز زنده بود احتمالاً در میان انبوه هوادارانش به مناسبت جشن تولد ۷۰ سالگیش، کنسرتی برپا می‌کرد و ترانه‌های خاطره‌انگیز و فراموش‌نشدنی سالیان گذشته را می‌خواند...
اما جان لنون دیگر زنده نیست.
در نهم اکتبر سال ۱۹۴۰ در لیورپول بریتانیا در خانواده‌ای تهی‌دست زاده شد. اینک با گذشت ۳۰ سال از قتلش، هنوز نام، صدا، تصویر و هرآنچه به او مربوط شود، مانند کارخانه پول‌سازی‌ست.
در جوانی با ستاره دیگر موسیقی، پل مک‌کارتنی آشنا شد و با او در پایان دهه ۵۰ میلادی اولین گروه موسیقی‌اش را راه انداخت. اما هنوز چند سالی تا پایه‌گذاری بیتلز افسانه‌ای مانده بود؛ گروهی که در اوایل دهه شصت کار خود را شروع کرد.
این گروه ۱۲ آلبوم منتشر کرد که اولین آنها «Please, Please me» در مارس ۱۹۶۳ به بازار آمد. پس از آنکه آهنگ اصلی آلبوم در صدر فروش در بریتانیا و آمریکا قرار گرفت، دیگر بسیاری نام جان لنون را شنیده بودند.
البته لنون به تنهایی نیز آلبوم‌هایی عرضه کرد که همگی مشهورند و نام بسیاری از ترانه‌های آنها به همان اندازه شناخته شده است که نام ترانه‌های بیتلز.
در هفتادمین سالگرد تولد جان لنون، یوکو انو، همسر او تصمیم گرفته است که هشت آلبوم سولوی ستاره راک را به شکل دیجیتال به هوادارانش عرضه کند.
در این میان آلبوم «دابل فنتزی» به شکل رمیکس با همکاری یوکو اونو و جک داگلاس به بازار خواهد آمد. البته باید دید هواداران موسیقی لنون در برابر نسخه رمیکس چه واکنش نشان خواهند داد؛ به ویژه در مورد آلبومی که در سال ۱۹۸۰ جایزه گرمی بهترین آلبوم سال را از آن جان لنون کرد.
بقیه سی دی‌ها در حاشیه کمپین «به من کمی حقیقت بده» (که نام آهنگی از لنون نیز هست) منتشر می‌شوند. بسیاری از آنها درست در زمانی ضبط و اجرا شده‌اند که لنون و یوکو اونو در جنبش‌های مدنی و ضدجنگ فعال بودند. جنبش‌هایی که هزاران نفر را در خیابان‌ها گرد ستاره راک و همسرش می‌آورد.
در همین زمان بود که لنون و یوکو در ماه عسل خود در اعتراض به جنگ در جهان در هتلی که اقامت داشتند دست به اعتصاب زدند. همین زمان بود که خبرنگاران، عکس‌ها و فیلم‌های هر دو را منتشر کردند در حالی که بالای سرشان در رختخوابی که دراز کشیده بودند نوشته شده بود «Bed Peace».
و در همین زمان بود که «تصور کن را اجرا کرد»؛
«تصور کن چیزی نباشه که به خاطرش بکشی یا کشته بشی
تصور کن مردم در صلح زندگیشون رو سپری کنن
شاید فکر کنی که خیالبافم
اما من تنها کسی نیستم (که چنین آرزویی داره)
آرزومه که تو هم یه روز به ما ملحق شی
و همه دنیا مث یک تن واحد بشه»
جان لنون ۴۰ سال پس از تولدش در روزهای پایانی سال ۱۹۸۰ با شلیک گلوله یکی از هوادارنش کشته شد؛ کنار خانه‌اش در نیویورک. برخی معتقدند او تنها از یک اتوموبیل پیاده شده و سوار ماشین دیگری شد و رفت. خودش در سال‌های دهه شصت وقتی خبرنگاری از او پرسید مرگش را چگونه تصور می‌کند گفته بود: «احتمالاً یه دیوونه ترتیبم رو می‌ده».
حالا سال‌ها از تولد و مرگ جان لنون گذشته است و او هنوز ستاره کم‌همتای موسیقی است، اما آرزوهایش برای دنیایی که در آن جنگی نباشد برآورده نشده و هنوز «جهانی از یک تن واحد» ساخته نشده است.
اما جان لنون دیگر زنده نیست.
در نهم اکتبر سال ۱۹۴۰ در لیورپول بریتانیا در خانواده‌ای تهی‌دست زاده شد. اینک با گذشت ۳۰ سال از قتلش، هنوز نام، صدا، تصویر و هرآنچه به او مربوط شود، مانند کارخانه پول‌سازی‌ست.
در جوانی با ستاره دیگر موسیقی، پل مک‌کارتنی آشنا شد و با او در پایان دهه ۵۰ میلادی اولین گروه موسیقی‌اش را راه انداخت. اما هنوز چند سالی تا پایه‌گذاری بیتلز افسانه‌ای مانده بود؛ گروهی که در اوایل دهه شصت کار خود را شروع کرد.
این گروه ۱۲ آلبوم منتشر کرد که اولین آنها «Please, Please me» در مارس ۱۹۶۳ به بازار آمد. پس از آنکه آهنگ اصلی آلبوم در صدر فروش در بریتانیا و آمریکا قرار گرفت، دیگر بسیاری نام جان لنون را شنیده بودند.
البته لنون به تنهایی نیز آلبوم‌هایی عرضه کرد که همگی مشهورند و نام بسیاری از ترانه‌های آنها به همان اندازه شناخته شده است که نام ترانه‌های بیتلز.
آلبوم‌های در راه:
- John Lennon/Plastic Ono Band (۱۹۷۰)
- Imagine (۱۹۷۱)
- Some Time In New York City (۱۹۷۲)
- Mind Games (۱۹۷۳)
- Walls and Bridges (۱۹۷۴)
- Rock ‘n’ Roll (۱۹۷۵)
- Double Fantasy Stripped Down (۲۰۱۰) / Double Fantasy (۱۹۸۰)
- Milk and Honey (۱۹۸۰)
در این میان آلبوم «دابل فنتزی» به شکل رمیکس با همکاری یوکو اونو و جک داگلاس به بازار خواهد آمد. البته باید دید هواداران موسیقی لنون در برابر نسخه رمیکس چه واکنش نشان خواهند داد؛ به ویژه در مورد آلبومی که در سال ۱۹۸۰ جایزه گرمی بهترین آلبوم سال را از آن جان لنون کرد.
بقیه سی دی‌ها در حاشیه کمپین «به من کمی حقیقت بده» (که نام آهنگی از لنون نیز هست) منتشر می‌شوند. بسیاری از آنها درست در زمانی ضبط و اجرا شده‌اند که لنون و یوکو اونو در جنبش‌های مدنی و ضدجنگ فعال بودند. جنبش‌هایی که هزاران نفر را در خیابان‌ها گرد ستاره راک و همسرش می‌آورد.
در همین زمان بود که لنون و یوکو در ماه عسل خود در اعتراض به جنگ در جهان در هتلی که اقامت داشتند دست به اعتصاب زدند. همین زمان بود که خبرنگاران، عکس‌ها و فیلم‌های هر دو را منتشر کردند در حالی که بالای سرشان در رختخوابی که دراز کشیده بودند نوشته شده بود «Bed Peace».
«یه کمی حقیقت به من بده»
و در همین زمان بود که «تصور کن را اجرا کرد»؛
«تصور کن چیزی نباشه که به خاطرش بکشی یا کشته بشی
تصور کن مردم در صلح زندگیشون رو سپری کنن
شاید فکر کنی که خیالبافم
اما من تنها کسی نیستم (که چنین آرزویی داره)
آرزومه که تو هم یه روز به ما ملحق شی
و همه دنیا مث یک تن واحد بشه»
تصور کن
جان لنون ۴۰ سال پس از تولدش در روزهای پایانی سال ۱۹۸۰ با شلیک گلوله یکی از هوادارنش کشته شد؛ کنار خانه‌اش در نیویورک. برخی معتقدند او تنها از یک اتوموبیل پیاده شده و سوار ماشین دیگری شد و رفت. خودش در سال‌های دهه شصت وقتی خبرنگاری از او پرسید مرگش را چگونه تصور می‌کند گفته بود: «احتمالاً یه دیوونه ترتیبم رو می‌ده».
حالا سال‌ها از تولد و مرگ جان لنون گذشته است و او هنوز ستاره کم‌همتای موسیقی است، اما آرزوهایش برای دنیایی که در آن جنگی نباشد برآورده نشده و هنوز «جهانی از یک تن واحد» ساخته نشده است.
