محمدحسین بهجت تبریزی با نام هنری «شهریار» در سال ۱۲۸۵ هجری شمسی در تبریز به دنیا آمد. و پس از ۸۲ سال زندگی و بر جای گذاشتن اشعاری ماندنی چه به زبان فارسی و چه به زبان آذری، در ۲۷ شهریور ۱۳۶۷ خورشیدی بر اثر بیماری ریوی در تهران درگذشت.
شاعری که همان گونه که خودش گفته است، از خردسالی به دنیای شعر و شاعری راه یافت و پس از شنیدن شعری آذری از زبان مادر، نخستین جرقه ادبی در دلش زده شد.
خودش می‌گوید: یادم هست چهار یا پنج سال داشتم، اولین شعر لطیفی که به ذائقه سپردم را مادرم خواند، از آن زمان خشت اولیه ذوق ادبی من کار گذاشته شد.
سروده های شهریار، غزل‌سرای نامی معاصر ایران، از ۱۳ سالگی در نشریات انتشار یافت، در همین سن و سال از تبریز به تهران آمد و تحصیلات متوسطه را در دارالفنون گذراند و سپس وارد مدرسه طب شد.
پس از پنج سال تحصیل، این رشته را ناتمام گذاشت و وارد خدمات گوناگون دولتی شد. زندگی در تهران و انتشار اشعارش، شهریار را به شهرت رساند و همپای آن، خانه اش کم کم بدل به محفلی هنری گردید.
محفلی که در آن استادان موسیقی، شاعران و نویسندگان سرشناس آن روزگار مانند ابوالحسن صبا، نیمایوشیج، صادق هدایت و ده ها چهره دیگر به آن رفت و آمد داشتند.
صادق هدایت برای نخستین بار، کتاب بوف کور خود را در همین محفل هنری شهریار خواند.
خود شهریار در این مورد می‌گوید: صادق هدایت جزو آن هنرمندانی بود که همیشه به منزل من رفت و آمد داشت. بوف کور را ایشان در آنجا خواند و ما کراهتی پیدا کردیم. مجبور شدم شعر «هذیان دل» را بخوانم. آن را که خواندم حالشان جا آمد.
صبا به او گفت آخر صادق جان چرا ما را به آن حال انداختی؟ با آن قلم توانایی که داری چرا اینقدر بدبینی؟
شهریار، آفریننده منظومه معروف «حیدربابا» با آنکه از رهروان شعر قدیم ایران بود ولی به نیما و راه و روش او ایمان داشت. پس از خواندن «افسانه» نیما بود که شهریار، او را پس از میرزاده عشقی، شاعری نوگرا خواند.
شهریار می‌گوید: ادبیاتی که کاملا تازه باشد با عشقی و نیما آغاز شد. با اشعاری مانند «سه تابلو» و «کفن سیاه» عشقی و بعد از آن «افسانه» نیما.
اما نباید متوقع باشیم که این شعر نو را بگذاریم در کفه ی ترازوی حافظ.
شاعری که همان گونه که خودش گفته است، از خردسالی به دنیای شعر و شاعری راه یافت و پس از شنیدن شعری آذری از زبان مادر، نخستین جرقه ادبی در دلش زده شد.
خودش می‌گوید: یادم هست چهار یا پنج سال داشتم، اولین شعر لطیفی که به ذائقه سپردم را مادرم خواند، از آن زمان خشت اولیه ذوق ادبی من کار گذاشته شد.
سروده های شهریار، غزل‌سرای نامی معاصر ایران، از ۱۳ سالگی در نشریات انتشار یافت، در همین سن و سال از تبریز به تهران آمد و تحصیلات متوسطه را در دارالفنون گذراند و سپس وارد مدرسه طب شد.
پس از پنج سال تحصیل، این رشته را ناتمام گذاشت و وارد خدمات گوناگون دولتی شد. زندگی در تهران و انتشار اشعارش، شهریار را به شهرت رساند و همپای آن، خانه اش کم کم بدل به محفلی هنری گردید.
محفلی که در آن استادان موسیقی، شاعران و نویسندگان سرشناس آن روزگار مانند ابوالحسن صبا، نیمایوشیج، صادق هدایت و ده ها چهره دیگر به آن رفت و آمد داشتند.
صادق هدایت برای نخستین بار، کتاب بوف کور خود را در همین محفل هنری شهریار خواند.
خود شهریار در این مورد می‌گوید: صادق هدایت جزو آن هنرمندانی بود که همیشه به منزل من رفت و آمد داشت. بوف کور را ایشان در آنجا خواند و ما کراهتی پیدا کردیم. مجبور شدم شعر «هذیان دل» را بخوانم. آن را که خواندم حالشان جا آمد.
صبا به او گفت آخر صادق جان چرا ما را به آن حال انداختی؟ با آن قلم توانایی که داری چرا اینقدر بدبینی؟
شهریار، آفریننده منظومه معروف «حیدربابا» با آنکه از رهروان شعر قدیم ایران بود ولی به نیما و راه و روش او ایمان داشت. پس از خواندن «افسانه» نیما بود که شهریار، او را پس از میرزاده عشقی، شاعری نوگرا خواند.
شهریار می‌گوید: ادبیاتی که کاملا تازه باشد با عشقی و نیما آغاز شد. با اشعاری مانند «سه تابلو» و «کفن سیاه» عشقی و بعد از آن «افسانه» نیما.
اما نباید متوقع باشیم که این شعر نو را بگذاریم در کفه ی ترازوی حافظ.
