تلسکوپ فضايی بزرگ «هابل» اخيرا يک سیاهچاله عظيم را که در حاشيه يک کهکشان بزرگ در حرکت است کشف کرده است.
موقعيت اين سیاهچاله بسيار عجيب به نظر می رسد چون معمولا اين حفره ها در مرکز کهکشانها قرار دارند و نه در حاشيه آنها. اين نکته باعث شده که برخی از دانشمندان به اين نتيجه برسند که احتمالا اين حفره تاريک تنها بخش به جا مانده از کهکشانی است که در گذشته تجزيه شده است.
ابعاد اين سیاهچاله که HLX-۱ نامگذاری شده تقريبا بيست هزار برابر خورشيد است و در فاصله ۵۰۰ ميليون سال نوری از کهکشان ESO۲۴۳-۴۹ قرار دارد.
تلسکوپ فضايی « هابل » ابتدا توده عظيمی از نور آبی رنگ و مملو از انرژی را که از اين حفره تاريک متصاعد می شد تشخيص داد که دربرگيرنده حجم زيادی از گاز و غبار بود. اما در مرحله بعد دانشمندانی که اطلاعات ضبط شده توسط اين تلسکوپ را بررسی کردند، وجود نور قرمز رنگ و سردتری را کشف کردند که قاعدتا نبايد در يک چنين حفره ای وجود داشته باشد.
دانشمندان حدس می زنند که اين نور قرمز رنگ به خاطر وجود ستاره های جوان تری با عمر تقريبی ۲۰۰ ميليون سال است که در مدار اين حفره تاريک در حال گردش هستند. همين ستاره ها نکته کليدی و مهم در تشخيص موقعيت تاريخی عجيب اين حفره تاريک و عظيم الجثه است.
يکی از فرضيه های موجود معتقد است که احتمالا اين حفره بزرگ در يک مقطعی به دور کهکشان همسايه خود در حال گردش بوده است. ولی تحت تاثير تغييراتی که معمولا در فضا صورت می گيرد کهکشان های بزرگتر کهکشان های کوچک را می بلعند. بنابراين احتمالا کهکشان ESO بخش اعظم ستاره های اين کهکشان را به خود جذب کرده و آنچه که از آن باقی مانده است فقط حفره تاريک و بزرگی است که امروزه توسط تلسکوپ «هابل» رصد شده است.
اين سیاهچاله که HLX-۱ نامگذاری شده ممکن است به سرنوشت کهکشانی دچار شود که درگذشته بخشی از آن بوده و به مرور توسط کهکشان بزرگ و همجوار خود بلعيده شود. اما دانشمندان هنوز جزييات مربوط به مدار گردش اين حفره بزرگ را تشخيص نداده اند. بنابراين ممکن است که اين حفره تاريک و عظيم همچون تنها بازمانده از يک کهکشان نابود شده کماکان به گردش مستقل خود در مدار کهکشان همجوار ادامه دهد.
موقعيت اين سیاهچاله بسيار عجيب به نظر می رسد چون معمولا اين حفره ها در مرکز کهکشانها قرار دارند و نه در حاشيه آنها. اين نکته باعث شده که برخی از دانشمندان به اين نتيجه برسند که احتمالا اين حفره تاريک تنها بخش به جا مانده از کهکشانی است که در گذشته تجزيه شده است.
ابعاد اين سیاهچاله که HLX-۱ نامگذاری شده تقريبا بيست هزار برابر خورشيد است و در فاصله ۵۰۰ ميليون سال نوری از کهکشان ESO۲۴۳-۴۹ قرار دارد.
تلسکوپ فضايی « هابل » ابتدا توده عظيمی از نور آبی رنگ و مملو از انرژی را که از اين حفره تاريک متصاعد می شد تشخيص داد که دربرگيرنده حجم زيادی از گاز و غبار بود. اما در مرحله بعد دانشمندانی که اطلاعات ضبط شده توسط اين تلسکوپ را بررسی کردند، وجود نور قرمز رنگ و سردتری را کشف کردند که قاعدتا نبايد در يک چنين حفره ای وجود داشته باشد.
دانشمندان حدس می زنند که اين نور قرمز رنگ به خاطر وجود ستاره های جوان تری با عمر تقريبی ۲۰۰ ميليون سال است که در مدار اين حفره تاريک در حال گردش هستند. همين ستاره ها نکته کليدی و مهم در تشخيص موقعيت تاريخی عجيب اين حفره تاريک و عظيم الجثه است.
يکی از فرضيه های موجود معتقد است که احتمالا اين حفره بزرگ در يک مقطعی به دور کهکشان همسايه خود در حال گردش بوده است. ولی تحت تاثير تغييراتی که معمولا در فضا صورت می گيرد کهکشان های بزرگتر کهکشان های کوچک را می بلعند. بنابراين احتمالا کهکشان ESO بخش اعظم ستاره های اين کهکشان را به خود جذب کرده و آنچه که از آن باقی مانده است فقط حفره تاريک و بزرگی است که امروزه توسط تلسکوپ «هابل» رصد شده است.
اين سیاهچاله که HLX-۱ نامگذاری شده ممکن است به سرنوشت کهکشانی دچار شود که درگذشته بخشی از آن بوده و به مرور توسط کهکشان بزرگ و همجوار خود بلعيده شود. اما دانشمندان هنوز جزييات مربوط به مدار گردش اين حفره بزرگ را تشخيص نداده اند. بنابراين ممکن است که اين حفره تاريک و عظيم همچون تنها بازمانده از يک کهکشان نابود شده کماکان به گردش مستقل خود در مدار کهکشان همجوار ادامه دهد.
