گزارش تصويری سايت باشگاه خبرنگاران جوان از اجرای مراسم اعدام در استاديوم فوتبال و برپايی چوبه دار روی چمن، بازتاب چشمگيری در شبکه های اجتماعی پيدا کرده است.
اين گزارش، بيست و هفتم دی با عنوان «اعدام متجاوز به عنف در شهرستان سبزوار» در سايت باشگاه خبرنگاران جوان منتشر شد. گزارشی با ۱۵ عکس از استاديوم مملو از جمعيت در رده های سنی مختلف که بلافاصله در سايت ها و شبکه های اجتماعی نيز به اشتراک گذاشته شد.
استاديوم‌های فوتبال آبستن حوادث مرگبار بسياری همچون درگيری تماشاگران، فشار جمعيت يا ريختن سقف ورزشگاه بوده‌اند، اما تمام اين اتفاقات در دل خود رخدادهای ورزشی شکل گرفته و تحميل فاجعه انسانی از بيرون به ورزشگاه، امری کم‌سابقه در دنيای ورزش است.
با مروری به تاريخ، فقط چند نمونه را می‌توان مثال زد. مانند قتل عام طرفداران سالوادور آلنده در ورزشگاه شهر سانتياگو که از شاخص‌ترين جنايت‌های ژنرال آگوستو پينوشه است. همچنين در دوران استيلای طالبان، از استاديوم اصلی ورزشی کابل برای محل اعدام استفاده می‌شد!
در ورزشگاه سبزوار، در دو عکس، فقط جمعيت مشخص هستند.
جمعيتی که به آرامی روی سکوهای ورزشگاه نشسته‌اند و گويی بيننده يکی از بازی های فوتبال ليگ ايران هستند. اين تصاوير از دو جنبه مختلف با انتقاد گسترده کاربران اينترنتی مواجه شده. مخالفت با اعدام در فضای ورزشگاه ها، همچنين نارضايتی از ايجاد علاقمندی در اقشار مختلف به تماشای جان دادن افراد.
بخش فارسی سايت گل در گزارش انتقادی خود با ارائه تعريف مکان ورزشی و مغايرت آن با محلی برای ستاندن جان افراد نوشته: «زمين ورزش مکانی برای تعالی روح و جسم است، ورزشکاران تبليغی مثبت برای زندگی سالم هستند و جامعه از ورزش منتفع می‌شود. اجرای حکم اعدام در ورزشگاه اين سوال را به ذهن متبادر می‌کند که آيا اين کار، آلوده کردن يک محيط سالم با خشونت نيست؟»
در ادامه اين گزارش با اشاره به نمونه‌های تاريخی از تماشای مرگ در ملا عام، از جمله نبرد گلادياتور‌ها در روم، دوئل‌های غربی و کشتار طالبانی، از اين که اعدامی در سبزوار اين جمعيت مشتاق را در صبحگاه يک روز وسط هفته گرد هم آورده اما بازی های پرسپوليس و استقلال با استقبالی به مراتب کمتر مواجه می شوند را به چالش کشيده است.
وبلاگ "حق مسلم ما" نيز ذيل عکس ها نوشته است: اين جا نمايشگاه بين المللی تهران يا مرکز فروش مرغ با قيمت دولتی نيست. قرار نيست اين جا کنسرت موسيقی استاد برگزار شود.
نويسنده وبلاگ "آزادی جستجو" نيز در تحليل خود نوشته: اين رفتار، يکی از نشانه های بارز عميق تر شدن بحران های اجتماعی و نهادينه شدن فرهنگ خشونت در جامعه است.
ماجرای اعدام در استاديوم فوتبال سبزوار، در شبکه فيسبوک نيز بازتاب چشمگيری داشت و فوتبال نويسانی که امکان انتقاد از اين ماجرا را در رسانه های خود ندارند، در صفحه های فيسبوک‌شان به نقد و بررسی ابعاد مختلف آن پرداختند. يک خبرنگار سبزواری نيز تاکيد کرد که در سال‌های گذشته با توجه به کم رونق بودن فوتبال در اين شهرستان، اين ورزشگاه هرگز چنين جمعيتی را به خود نديده بود. به گفته او، بسياری هم پشت درهای بسته ورزشگاه ماندند و راهی به داخل نيافتند.
از ديگر نکات ماجرای اعدام در زمين فوتبال سبزوار، آزادی حضور زنان در ورزشگاه بود. بانوانی که اگرچه حق تماشای فوتبال را ندارند، اما حضورشان در ورزشگاه برای تماشای حلق آويز شدن آدم‌ها بلامانع است!
اين گزارش، بيست و هفتم دی با عنوان «اعدام متجاوز به عنف در شهرستان سبزوار» در سايت باشگاه خبرنگاران جوان منتشر شد. گزارشی با ۱۵ عکس از استاديوم مملو از جمعيت در رده های سنی مختلف که بلافاصله در سايت ها و شبکه های اجتماعی نيز به اشتراک گذاشته شد.
استاديوم‌های فوتبال آبستن حوادث مرگبار بسياری همچون درگيری تماشاگران، فشار جمعيت يا ريختن سقف ورزشگاه بوده‌اند، اما تمام اين اتفاقات در دل خود رخدادهای ورزشی شکل گرفته و تحميل فاجعه انسانی از بيرون به ورزشگاه، امری کم‌سابقه در دنيای ورزش است.
با مروری به تاريخ، فقط چند نمونه را می‌توان مثال زد. مانند قتل عام طرفداران سالوادور آلنده در ورزشگاه شهر سانتياگو که از شاخص‌ترين جنايت‌های ژنرال آگوستو پينوشه است. همچنين در دوران استيلای طالبان، از استاديوم اصلی ورزشی کابل برای محل اعدام استفاده می‌شد!
در ورزشگاه سبزوار، در دو عکس، فقط جمعيت مشخص هستند.
جمعيتی که به آرامی روی سکوهای ورزشگاه نشسته‌اند و گويی بيننده يکی از بازی های فوتبال ليگ ايران هستند. اين تصاوير از دو جنبه مختلف با انتقاد گسترده کاربران اينترنتی مواجه شده. مخالفت با اعدام در فضای ورزشگاه ها، همچنين نارضايتی از ايجاد علاقمندی در اقشار مختلف به تماشای جان دادن افراد.
بخش فارسی سايت گل در گزارش انتقادی خود با ارائه تعريف مکان ورزشی و مغايرت آن با محلی برای ستاندن جان افراد نوشته: «زمين ورزش مکانی برای تعالی روح و جسم است، ورزشکاران تبليغی مثبت برای زندگی سالم هستند و جامعه از ورزش منتفع می‌شود. اجرای حکم اعدام در ورزشگاه اين سوال را به ذهن متبادر می‌کند که آيا اين کار، آلوده کردن يک محيط سالم با خشونت نيست؟»
در ادامه اين گزارش با اشاره به نمونه‌های تاريخی از تماشای مرگ در ملا عام، از جمله نبرد گلادياتور‌ها در روم، دوئل‌های غربی و کشتار طالبانی، از اين که اعدامی در سبزوار اين جمعيت مشتاق را در صبحگاه يک روز وسط هفته گرد هم آورده اما بازی های پرسپوليس و استقلال با استقبالی به مراتب کمتر مواجه می شوند را به چالش کشيده است.
وبلاگ "حق مسلم ما" نيز ذيل عکس ها نوشته است: اين جا نمايشگاه بين المللی تهران يا مرکز فروش مرغ با قيمت دولتی نيست. قرار نيست اين جا کنسرت موسيقی استاد برگزار شود.
نويسنده وبلاگ "آزادی جستجو" نيز در تحليل خود نوشته: اين رفتار، يکی از نشانه های بارز عميق تر شدن بحران های اجتماعی و نهادينه شدن فرهنگ خشونت در جامعه است.
ماجرای اعدام در استاديوم فوتبال سبزوار، در شبکه فيسبوک نيز بازتاب چشمگيری داشت و فوتبال نويسانی که امکان انتقاد از اين ماجرا را در رسانه های خود ندارند، در صفحه های فيسبوک‌شان به نقد و بررسی ابعاد مختلف آن پرداختند. يک خبرنگار سبزواری نيز تاکيد کرد که در سال‌های گذشته با توجه به کم رونق بودن فوتبال در اين شهرستان، اين ورزشگاه هرگز چنين جمعيتی را به خود نديده بود. به گفته او، بسياری هم پشت درهای بسته ورزشگاه ماندند و راهی به داخل نيافتند.
از ديگر نکات ماجرای اعدام در زمين فوتبال سبزوار، آزادی حضور زنان در ورزشگاه بود. بانوانی که اگرچه حق تماشای فوتبال را ندارند، اما حضورشان در ورزشگاه برای تماشای حلق آويز شدن آدم‌ها بلامانع است!
