باستان شناسان در حفاری‌های خود در حاشيه رشته کوه زاگرس در ايران آثار و بقايای جوامع کشاورزی مربوط به عصر حجر را کشف کرده‌اند.
اين يافته‌ها نشان می‌دهند که مردمان ساکن اين مناطق از دوازده هزار سال پيش جو، عدس و لوبيا پرورش می‌داده‌اند.
به گزارش وبسايت خبری «ان آر پی» آمریکا، اين يافته‌های باستان شناسی کاملترين تصويری است که از دوره‌های اوليه کشاورزی انسانها يافت شده و نشان می‌دهد که مردمان ساکن فلات قاره ايران در کشف و توسعه کشاورزی نقش مهمی داشته‌اند.
اين پژوهش‌های باستان شناسی از سال ۲۰۰۹ و به رياست نيکلاس کنراد از دانشگاه «توبينگن» آلمان در دامنه‌های رشته کوه زاگرس و در جوار مرز با عراق آغاز شد. در ماه‌های اخير به توصيه همکاران ايرانی اين پژوهشگر، آنها حفاری در چند تپه کم ارتفاع را شروع کرده و به سرعت مجموعه‌ای از اشيا بسيار قديمی از جمله باقی‌مانده ظرف‌های سفالی و نقاشی‌هايی از حيوانات و پيکر انسان را پيدا کردند.
بخش ديگری از يافته‌های باستان شناسان ابزارهای سنگی را شامل می‌شود که برخی از آنها مخصوص خرد کردن دانه‌های غلات و حبوبات بوده است. علاوه بر اين مقداری هم دانه‌های غلات و حبوبات کشف شده که به گفته باستان شناسان نيم سوز شده‌اند ولی با وجود این محتويات اين دانه‌ها به خوبی حفظ شده است.
نيکلاس کنراد با وجودی که در رشته زيست شناسی دانش چندانی ندارد ولی می‌گويد که تشخيص اين دانه‌های غلات و حبوبات کار دشواری نيست و می‌گويد که آنها شبيه دانه‌های عدس و يا جو هستند که امروز همه ما با آنها سر و کار داريم.
وی بخشی از اين دانه‌های حبوبات را برای آزمايش دقيق‌تر به دانشگاه «توبينگن» می‌فرستد و نتيجه آزمايش‌ها تاييد می‌کند که آنها عدس، لوبيا و جو هستند. علاوه بر اين، آزمايش‌ها نشان می‌دهد که در ميان اين دانه‌های باستانی مقداری روغن، نوعی گردو و چند نوع علف نيز وجود داشته و از همه مهمتر يک نوع گندم که Emmer ناميده می‌شود و در قرن‌ها و هزاره‌های بعدی کشت آن در سراسر خاورميانه گسترش می‌يابد.
به نوشته «ان آر پی»، نکته مهم در نتايج اين آزمايش‌ها اين است که اين جوامع کشاورزی مشغول کشت نمونه‌های وحشی اين نوع گياهان بوده‌اند که بعدا حبوبات و غلات امروزی از آنها ريشه گرفته‌اند.
به عبارت ديگر دوازده هزار سال پيش انسان همان گياهان وحشی را که در طبيعت وجود داشته کشت می‌کرده است.
کارشناسان کشاورزی ماقبل تاريخ از نتايج اين پژوهش‌ها استقبال کرده‌اند. گزارش کامل اين تحقيقات در شماره اخير مجله «ساينس» (علوم) منتشر شده است.
تاکنون فرضيه رايج دربين مورخان اين بود که کشاورزی در بخش‌های غربی منطقه‌ای که «هلال حاصلخيز» نام گرفته است يعنی بخش‌هايی از غرب ترکيه، سوريه، عراق، اردن و فلسطين و اسرائيل آغاز شده است چون تمام شواهد مربوط به دوره‌های اوليه کشاورزی در آن نقاط کشف شده بود.
اما اکنون ثابت می‌شود که ايران يعنی بخش شرقی اين حلال حاصلخيز نيز در همان زمان محل اولين تجارب کشاورزی انسانها بوده است.
اين يافته‌ها نشان می‌دهند که مردمان ساکن اين مناطق از دوازده هزار سال پيش جو، عدس و لوبيا پرورش می‌داده‌اند.
به گزارش وبسايت خبری «ان آر پی» آمریکا، اين يافته‌های باستان شناسی کاملترين تصويری است که از دوره‌های اوليه کشاورزی انسانها يافت شده و نشان می‌دهد که مردمان ساکن فلات قاره ايران در کشف و توسعه کشاورزی نقش مهمی داشته‌اند.
اين پژوهش‌های باستان شناسی از سال ۲۰۰۹ و به رياست نيکلاس کنراد از دانشگاه «توبينگن» آلمان در دامنه‌های رشته کوه زاگرس و در جوار مرز با عراق آغاز شد. در ماه‌های اخير به توصيه همکاران ايرانی اين پژوهشگر، آنها حفاری در چند تپه کم ارتفاع را شروع کرده و به سرعت مجموعه‌ای از اشيا بسيار قديمی از جمله باقی‌مانده ظرف‌های سفالی و نقاشی‌هايی از حيوانات و پيکر انسان را پيدا کردند.
بخش ديگری از يافته‌های باستان شناسان ابزارهای سنگی را شامل می‌شود که برخی از آنها مخصوص خرد کردن دانه‌های غلات و حبوبات بوده است. علاوه بر اين مقداری هم دانه‌های غلات و حبوبات کشف شده که به گفته باستان شناسان نيم سوز شده‌اند ولی با وجود این محتويات اين دانه‌ها به خوبی حفظ شده است.
نيکلاس کنراد با وجودی که در رشته زيست شناسی دانش چندانی ندارد ولی می‌گويد که تشخيص اين دانه‌های غلات و حبوبات کار دشواری نيست و می‌گويد که آنها شبيه دانه‌های عدس و يا جو هستند که امروز همه ما با آنها سر و کار داريم.
وی بخشی از اين دانه‌های حبوبات را برای آزمايش دقيق‌تر به دانشگاه «توبينگن» می‌فرستد و نتيجه آزمايش‌ها تاييد می‌کند که آنها عدس، لوبيا و جو هستند. علاوه بر اين، آزمايش‌ها نشان می‌دهد که در ميان اين دانه‌های باستانی مقداری روغن، نوعی گردو و چند نوع علف نيز وجود داشته و از همه مهمتر يک نوع گندم که Emmer ناميده می‌شود و در قرن‌ها و هزاره‌های بعدی کشت آن در سراسر خاورميانه گسترش می‌يابد.
به نوشته «ان آر پی»، نکته مهم در نتايج اين آزمايش‌ها اين است که اين جوامع کشاورزی مشغول کشت نمونه‌های وحشی اين نوع گياهان بوده‌اند که بعدا حبوبات و غلات امروزی از آنها ريشه گرفته‌اند.
به عبارت ديگر دوازده هزار سال پيش انسان همان گياهان وحشی را که در طبيعت وجود داشته کشت می‌کرده است.
کارشناسان کشاورزی ماقبل تاريخ از نتايج اين پژوهش‌ها استقبال کرده‌اند. گزارش کامل اين تحقيقات در شماره اخير مجله «ساينس» (علوم) منتشر شده است.
تاکنون فرضيه رايج دربين مورخان اين بود که کشاورزی در بخش‌های غربی منطقه‌ای که «هلال حاصلخيز» نام گرفته است يعنی بخش‌هايی از غرب ترکيه، سوريه، عراق، اردن و فلسطين و اسرائيل آغاز شده است چون تمام شواهد مربوط به دوره‌های اوليه کشاورزی در آن نقاط کشف شده بود.
اما اکنون ثابت می‌شود که ايران يعنی بخش شرقی اين حلال حاصلخيز نيز در همان زمان محل اولين تجارب کشاورزی انسانها بوده است.
