سایت آمریکایی «هافینگتون پست» در مقاله ای با اشاره به روز ۲۹ اکتبر، روز جهانی کوروش بزرگ، به شرح حکومت وی و نقش او در دفاع از حقوق همه انسان ها در ۲۵۰۰ سال پیش پرداخته است. برگردان این مقاله را می خوانید:
تصورش را بکنيد، ميت رامنی و هيلاری کلينتون به همراه محمود احمدی نژاد و رقيب سياسی او ميرحسين موسوی گيلاس های خود را به سلامتی هم بلند کنند.
يکی از روزهایی که کشورهای ما می توانند کنار هم در يک گفت و گوی مدنی شرکت کنند روز ۲۹ اکتبر است. روزی که ياد بنيانگذار شاهنشاهی ايران را گرامی می دارد.
برای بسياری از ايرانيان امروز کوروش قهرمان به شمار می رود. بخشی از اين احترام به خاطر سياست های او در برخورد با دين ها و حقوق مردم است. احمدی نژاد هنگامی که ايران استوانه کوروش را از موزه بريتانيا وام گرفته بود اين ويژگی های او را ستايش کرد.
منشور استوانه ای گلی منسوب به کوروش نخستين اعلاميه ای است که در آن از حقوق انسان به دفاع برخاسته است. روز جهانی کوروش می تواند انگيزه گردهم آمدن آمريکايی ها با ايرانيان باشد. بدون کوروش به احتمال زياد کتاب مقدس (عهد عتيق و عهد جديد) هم وجود نمی داشت. اشعيا، از پيامبران عهد عتيق او را مسيح يا ناجی می نامد که در عبری به معنی تدهين شده است، برگزيده خدا برای رستگاری آدمی.
کوروش کبير روز ۲۹ اکتبر ۵۳۹ پيش از ميلاد سوار بر اسب خود وارد بابل (۷۵ کيلومتری جنوب بغداد امروز) شد. منابع کهن بر اين نکته تاکيد دارند که مردم شاخه ها و برگهای خرما را زير پای وی فرش کردند. در ميان کسانی که شاهد ورود پيروزمندانه او به بابل بودند کسانی بودند که در دوران کشورگشايی زمامداران بابل از اقصی نقاط خاورميانه به اسارت گرفته شده بودند و به بابل منتقل شده بودند. در ميان آنان به ويژه يهوديان بودند که به چشم خود انهدام کشور خود و پرستشگاه اورشليم را ديده بودند. يکی از مزامير داود پيامبر می گويد:
«نزد نهرهای بابل آنجا نشستيم و گريه نيز کرديم. چون صهيون را به ياد آورديم.» (کتاب مقدس عهد عتيق)
کوروش به اين تبعيديان اجازه داد که به سرزمين خود باز گردند و خانه و سرزمين خود را از نو بنا کنند و آزادانه به عبادت بپردازند. سال پيش احمدی نژاد همزمان با آوردن اصل منشور به ايران که از موزه بريتانيا وام گرفته شده بود گفت: «در اين استوانه صراحتا ذکر شده است که همه افراد بشر در گزينش انديشه آزادند و بايد نسبت به هم با احترام برخورد کنند.» نسخه بدل اين منشور در سازمان ملل در نيويورک نگاهداری می شود.
شاهنشاهی بزرگ کوروش شامل اسراييل امروز، سوريه، ايران، عراق، افغانستان و پاکستان بود. کوروش زمانی به هند رسيد که سيدارتا گواتاما (بودا) به جستجوی ريشه های رنج آدمی برخاسته بود و بر اين باور بود که مکانيزم رستگاری را يافته است. در چين نيز کنفسيوس هماهنگی اجتماعی را بر پايه اخلاق فردی ترويج می کرد. لائوتسو نيز با ياری آرمانهای کهن و طبيعت به جستجوی آرامش در توازن ديناميک نيروهای مخالف تائوييسم برآمد.
کم کم يهوديت شکل دين به خود گرفت و در خود ايران نيز دين زرتشتی با تاکيد بر آزادی فردی انسان در گزينش ميان نيک و بد بر نوشته های دينی پس از خود و مسيحيت اثر گذاشتند. در شاهنشاهی کوروش جاده ابريشم يک گوشه را به گوشه ديگر وصل می کرد.
کوروش يک سامانه حمل و نقل به راه انداخته بود که آنچنان پيچيده و قابل اعتماد بود که می توانستند خبرها را با سرعتی بی مانند در اين سرزمين پهناور منتقل کنند و آنچنانکه هرودوت مورخ يونانی می نويسد: «نه برف و نه باران و نه تف گرما و نه سردی شب اين پيام رسانان را از وظيفه و مسووليت شان باز می داشت.»
بسياری از پژوهشگران تورات و انجيل بر آنند که کتاب مقدس از بابل آغاز شد. با اين همه نبايد فراموش کرد که بدون ياری کوروش هرگز امکان نداشت اين متن ها از گزند فراموشی در امان بمانند چه برسد به اينکه به عنوان مجموعه کتاب مقدس گرد آيد.
با وجود اينکه تيره های گوناگون مردم در اين سرزمين ها می زيستند کشور کوروش هويتی ديناميک و يگانه داشت. تنها چند سال بعد بود که جهان به دو بخش متضاد و متمايز غربی رومی و شرقی تقسيم شد و در اثر رقابت های خونين رويارويی آغاز شد.
حتی پيش از اين گرفتاری های اخير، طی سال های گذشته روابط ما با ايران هرگز روابط راحتی نبود که بشود در روزی مانند ۲۹ اکتبر حول انديشه های مشترک گرد آييم.
اما فراموش نکنيم روز ۲۹ اکتبر يک شاهنشاه ايرانی که بسيار پيش از ماجرای مناقشات ميان اسلام و مسيحيت و يهودگرايی و دعوای شرق و غرب زندگی می کرد میراثی برای ما به جا گذاشته که می تواند مفسر آزادی های فردی، کرامت انسانی باشد و ما را به جايی رهنمون کند که بتوان با گفت و گو به نتايج مشترک دست يافت.
تصورش را بکنيد، ميت رامنی و هيلاری کلينتون به همراه محمود احمدی نژاد و رقيب سياسی او ميرحسين موسوی گيلاس های خود را به سلامتی هم بلند کنند.
يکی از روزهایی که کشورهای ما می توانند کنار هم در يک گفت و گوی مدنی شرکت کنند روز ۲۹ اکتبر است. روزی که ياد بنيانگذار شاهنشاهی ايران را گرامی می دارد.
برای بسياری از ايرانيان امروز کوروش قهرمان به شمار می رود. بخشی از اين احترام به خاطر سياست های او در برخورد با دين ها و حقوق مردم است. احمدی نژاد هنگامی که ايران استوانه کوروش را از موزه بريتانيا وام گرفته بود اين ويژگی های او را ستايش کرد.
منشور استوانه ای گلی منسوب به کوروش نخستين اعلاميه ای است که در آن از حقوق انسان به دفاع برخاسته است. روز جهانی کوروش می تواند انگيزه گردهم آمدن آمريکايی ها با ايرانيان باشد. بدون کوروش به احتمال زياد کتاب مقدس (عهد عتيق و عهد جديد) هم وجود نمی داشت. اشعيا، از پيامبران عهد عتيق او را مسيح يا ناجی می نامد که در عبری به معنی تدهين شده است، برگزيده خدا برای رستگاری آدمی.
کوروش کبير روز ۲۹ اکتبر ۵۳۹ پيش از ميلاد سوار بر اسب خود وارد بابل (۷۵ کيلومتری جنوب بغداد امروز) شد. منابع کهن بر اين نکته تاکيد دارند که مردم شاخه ها و برگهای خرما را زير پای وی فرش کردند. در ميان کسانی که شاهد ورود پيروزمندانه او به بابل بودند کسانی بودند که در دوران کشورگشايی زمامداران بابل از اقصی نقاط خاورميانه به اسارت گرفته شده بودند و به بابل منتقل شده بودند. در ميان آنان به ويژه يهوديان بودند که به چشم خود انهدام کشور خود و پرستشگاه اورشليم را ديده بودند. يکی از مزامير داود پيامبر می گويد:
«نزد نهرهای بابل آنجا نشستيم و گريه نيز کرديم. چون صهيون را به ياد آورديم.» (کتاب مقدس عهد عتيق)
کوروش به اين تبعيديان اجازه داد که به سرزمين خود باز گردند و خانه و سرزمين خود را از نو بنا کنند و آزادانه به عبادت بپردازند. سال پيش احمدی نژاد همزمان با آوردن اصل منشور به ايران که از موزه بريتانيا وام گرفته شده بود گفت: «در اين استوانه صراحتا ذکر شده است که همه افراد بشر در گزينش انديشه آزادند و بايد نسبت به هم با احترام برخورد کنند.» نسخه بدل اين منشور در سازمان ملل در نيويورک نگاهداری می شود.
شاهنشاهی بزرگ کوروش شامل اسراييل امروز، سوريه، ايران، عراق، افغانستان و پاکستان بود. کوروش زمانی به هند رسيد که سيدارتا گواتاما (بودا) به جستجوی ريشه های رنج آدمی برخاسته بود و بر اين باور بود که مکانيزم رستگاری را يافته است. در چين نيز کنفسيوس هماهنگی اجتماعی را بر پايه اخلاق فردی ترويج می کرد. لائوتسو نيز با ياری آرمانهای کهن و طبيعت به جستجوی آرامش در توازن ديناميک نيروهای مخالف تائوييسم برآمد.
کم کم يهوديت شکل دين به خود گرفت و در خود ايران نيز دين زرتشتی با تاکيد بر آزادی فردی انسان در گزينش ميان نيک و بد بر نوشته های دينی پس از خود و مسيحيت اثر گذاشتند. در شاهنشاهی کوروش جاده ابريشم يک گوشه را به گوشه ديگر وصل می کرد.
کوروش يک سامانه حمل و نقل به راه انداخته بود که آنچنان پيچيده و قابل اعتماد بود که می توانستند خبرها را با سرعتی بی مانند در اين سرزمين پهناور منتقل کنند و آنچنانکه هرودوت مورخ يونانی می نويسد: «نه برف و نه باران و نه تف گرما و نه سردی شب اين پيام رسانان را از وظيفه و مسووليت شان باز می داشت.»
بسياری از پژوهشگران تورات و انجيل بر آنند که کتاب مقدس از بابل آغاز شد. با اين همه نبايد فراموش کرد که بدون ياری کوروش هرگز امکان نداشت اين متن ها از گزند فراموشی در امان بمانند چه برسد به اينکه به عنوان مجموعه کتاب مقدس گرد آيد.
با وجود اينکه تيره های گوناگون مردم در اين سرزمين ها می زيستند کشور کوروش هويتی ديناميک و يگانه داشت. تنها چند سال بعد بود که جهان به دو بخش متضاد و متمايز غربی رومی و شرقی تقسيم شد و در اثر رقابت های خونين رويارويی آغاز شد.
حتی پيش از اين گرفتاری های اخير، طی سال های گذشته روابط ما با ايران هرگز روابط راحتی نبود که بشود در روزی مانند ۲۹ اکتبر حول انديشه های مشترک گرد آييم.
اما فراموش نکنيم روز ۲۹ اکتبر يک شاهنشاه ايرانی که بسيار پيش از ماجرای مناقشات ميان اسلام و مسيحيت و يهودگرايی و دعوای شرق و غرب زندگی می کرد میراثی برای ما به جا گذاشته که می تواند مفسر آزادی های فردی، کرامت انسانی باشد و ما را به جايی رهنمون کند که بتوان با گفت و گو به نتايج مشترک دست يافت.
