پرستو فروهر در نامه‌ای اعلام کرده امسال نيز برای سالگرد قتل‌های سياسی سال ۱۳۷۷ به تهران می‌رود تا برای پدر و مادرش مراسم برگزار کند.
خانم فروهر در مورد اين نامه و دلايل خود برای نوشتن آن با راديو فردا گفت وگو کرده است.
پرستو فروهر: این در راستای همان تلاش هرساله است برای بزرگداشت یاد قربانیان قتل‌های سیاسی آذر ۷۷ و برای پافشاری بر روی خواست دادخواهی این جنایت‌های سیاسی. پافشاری بر خواست یک دادرسی عادلانه و امید به اینکه مردم همچنان هم یاد آن عزیزان را گرامی بدارند و هم اینکه خواستار پاسخگویی کسانی که چنین جنایت‌های سازمان یافته‌ای را انجام دادند به اذهان عمومی باشند.
خانم فروهر، شما در نامه‌تان هم اشاره کردید به اجرای عدالت و خواست بازماندگان قربانیان. این خواست را می‌توانید تشریح کنید که پس از گذشت ۱۶ سال چه باید صورت بگیرد؟
مسئله صرفا‌ً بازماندگان قربانیان نیستند. قتل‌های سیاسی بر وجدان جامعه زخ می‌اندازد. و تا وقتی که دادرسی عادلانه نشوند بی‌عدالتی است که بارش روی وجدان جامعه سنگینی می‌کند و در عین حال با دادرسی عادلانه چنین جنایت‌هایی است که جامعه می‌‌تواند مسئولانی را که بایستی حافظ جان انسان‌ها باشند به پاسخگویی وادار کند و در این راستا پیش برود که این چنین خشونتهای سازمان یافته ای به صورت پنهانی از سوی دستگاه‌های امنیتی بر ضد شهروندان و بر ضد دگراندیشان به اجرا در نیاید.
بنابراین تا وقتی که چنین شرایطی پدید نیامده هر چند سالی که بگذرد این پرونده‌ها پرونده‌های بازی است و همچنان کسانی که خودشان را متعهد می‌دانند به عدالت، بایستی سعی کنند که این مسئله را یادآوری کنند و گوشزد کنند و خواستار عدالت باشند.
شما خانم فروهر، هر سال همزمان با فرارسیدن آذرماه برای برگزاری مراسم سالگرد قتل‌های زنجیره‌ای، قتل‌های سیاسی به ایران سفر کردید. منتهی هر سال هم تصمیم حاکمیت بر این بوده که اجازه ندهد مراسم به گونه آزاد برگزار شود و محدودش کرده به خانه. فکر می‌کنید چرا حاکمیت اجازه نمی‌دهد که این مراسم به صورت آزاد و با شرکت مردم برگزار شود؟
در آن چند سال اولیه‌ای که به هر صورت امکان این تاحدی وجود داشت که گردهمایی‌هایی باشد در سالروز قتل فروهرها، قتل مختاری، پوینده و مجید شریف، در آن سالها ما با این مسئله مواجه بودیم که هر بار تعداد شرکت‌کنندگان بیشتر می‌شد و هر بار ندای دادخواهی سر داده می‌شد و به هر صورت مکانی بود برای یادآوری و نشان دادن این که همچنان افکار عمومی، دگراندیشان به هر صورت کسانی که می‌آیند برای شرکت پی‌گیر قضیه هستند.
از آنجایی که این پی‌گیری مسلما‌ً برای کسانی که در آن دستگاه که سعی کرد همه چیز را در لاپوشانی و نوعی از نمایش پوشالی دادگاهی سرهم بندی کند خوشآیند نبود و بعد از مدتی شروع کردند به محدودیت ایجاد کردن و ممنوع کردن مراسم‌ها حتی در خانه‌ها هم اجازه نمی‌دادند. در خانه ما دو طرف کوچه را می‌بستند. به هر صورت از ورود هر کسی جلوگیری می‌کردند.
پارسال اندک گشایشی در این قضیه پدید آمد، منتهی آن هم بسیار اندک بود. به طوری که سر ساعتی که ما دعوت کرده بودیم مردم را برای آمدن دو طرف کوچه را بستند. قبل از آن نبسته بودند و بعد بستند. یعنی ما با یک ممنوعیت روبه‌رو بودیم. ولی خب خود این ممنوعیت خود این که مردم می‌آیند و با ممنوعیت روبه‌رو می‌شوند خودش به اعتقاد من یادآوری سالگرد بایستی یادآوری کند پس ما به این شیوه سالگرد می‌گیریم. امیدواریم که ممنوع نباشد. ولی حتی اگر ممنوع بود این در قضیه تفاوتی ایجاد نمی‌کند. مثل هر سال پافشارانه خواست مان را ابراز می‌کنیم.
