اینجا سالن مد نیست، خبرنگاران زن را نباید به داخل سالن راه بدهند. این اظهار نظر نه از سوی مسئولان حراست وزارت ورزش بلکه از زبان کاپیتان پیشین تیم ملی والیبال و سرمربی فعلی باشگاه پیکان مطرح شده است.
پیمان اکبری ۱۱ سال عضو تیم ملی بوده و عنوان بر‌ترین بازیکن جام باشگاه‌های آسیا را هم به خود اختصاص داده. او به عنوان مربی نیز با تیم پیکان قهرمان لیگ بر‌تر شده و عنوان نخست جام باشگاه‌های آسیا را کسب کرده است.
ابراز مخالفت اکبری با ورود خبرنگاران زن به داخل سالن در حالی مطرح می‌شود که طی ماه‌های گذشته و با درخواست فدراسیون جهانی این رشته ورزشی، حدود یکصد باشگاه حرفه‌ای در سراسر جهان پیش از انجام مسابقات خود با نمایش پلاکارد یا قرائت بیانیه، از زنان علاقمند به والیبال در ایران حمایت کردند.
او در پاسخ به این پرسش خبرنگاران که چرا در جریان بازی تیمش گفته اینجا سالن مد شده، گفت: بازیکن من در شرایط پر استرس توپ می‌زند و بعد یک خبرنگار خانم در همان لحظه فیلم می‌گیرد و می‌خندد. اگر شما جای بازیکن من باشید چکار می‌کنید؟
اکبری در ادامه گفته: «اگر قانونی برای ممنوعیت ورود خانم‌ها به سالن والیبال وجود دارد باید شامل همه خانم‌ها شود و در این شرایط چرا باید خبرنگاران خانم به سالن بروند؟ اگر هم چنین موضوعی مطرح نیست همه خانم‌ها را به سالن والیبال راه دهند.»
این اتفاقات در جریان بازی تیم‌های پیکان و وزارت دفاع از دور رفت مرحله حذفی لیگ بر‌تر رخ داد. پیمان اکبری به دلیل شکست در دو گیم این مسابقه، هم به داور اعتراض داشت و هم حضور بانوی خبرنگار در سالن! او پس از بازی با انجام مصاحبه از داور عذرخواهی کرد اما حاضر به تصحیح اظهارات خود درباره زنان نشد.
ماجرا از این قرار بود که وقتی چند بازیکن پیکان در اعتراض به داور به سوی او هجوم بردند، ناگهان تعدادی از بازیکنان این تیم همراه با پیمان اکبری، به سمت جایگاه خبرنگاران فریاد زدند که به چه حقی فیلم‌برداری می‌کنید؟
اعتراضی که با بیان جمله «اینجا سالن مد است یا خانه والیبال» ادامه پیدا کرد. گرچه تصویربرداری و هرگونه پوشش خبری، برای خبرنگاران بلامانع است و ورزشکاران یا مربیان حق ممانعت از انجام فعالیت آنها را ندارند.
خبرگزاری ایسنا در گزارش انتقادی خود با اشاره به استقبال رو به رشد مردم و رسانه‌ها از رشته والیبال نوشت: «والیبالیست‌ها که تا چند سال پیش وقتی شماره یک خبرنگار روی تلفنشان می‌افتاد از جا می‌پریدند، حالا دیگر حوصله پاسخ به اهالی رسانه را ندارند.»
بعد از مسابقات قهرمانی آسیا در سال ۲۰۱۱ و افزایش محدودیت‌ها برای حضور تماشاگران زن در سالن‌های والیبال، کارمندان زن فدراسیون، ورزشکاران و مربیان زن و اعضای خانواده ورزشکاران مجبور شدند در جایگاه خبرنگاران حضور پیدا کنند. به همین خاطر برای عده‌ای، کارت خبرنگاری جعلی صادر شد تا تعداد خبرنگاران و عکاسان در لیگ جهانی به ۱۵۰ نفر برسد.
خبرگزاری ایسنا در نگاه دو سویه خود، ضمن انتقاد از این وضعیت تاکید کرد: «برخورد جنسی و ادبیات تبعیض‌آمیز باید برای همیشه از جامعه ورزش ایران رخت ببندد. با وجود رفتار اعضای تیم پیکان در لیگ بر‌تر، در نهایت بیش از چند خبرنگار به این موضوع نپرداختند.»
در فهرست خبرنگاران رسانه‌های ورزشی در ایران، خبرنگاران زن نقش پر رنگی دارند که محدود به ورزش زنان نمی‌شود. آنها از رشته‌های فوتبال، والیبال، بسکتبال و دوومیدانی گرفته تا حتی رشته ورزشی کشتی، در خبرگزاری‌ها، مطبوعات و صداوسیما فعالیت می‌کنند و تاثیرگذار هستند.
خبرنگارانی که در قیاس با همکاران مرد خود، نه جنجال‌ساز بوده‌اند و نه با مربیان یا ورزشکاران درگیر شده‌اند اما گاهی باید چنین اظهاراتی را از سوی خانواده ورزش بشنوند و تحمل کنند.
با گذشت چند روز از ماجرا، انجمن نویسندگان ورزشی هنوز واکنشی نشان نداده است. یکی از اعضای انجمن، مسئول روابط عمومی وزارت ورزش است و دیگری هم معاون فرهنگی وزارت ورزش که بیشتر، دغدغه‌های این وزارتخانه را دنبال می‌کنند تا مشکلات خبرنگارانی که به آنها رای داده‌اند.
