رامین مهمانپرست، سخنگوی وزارت امور خارجه ایران روز شنبه، پنج اسفند در واکنش به خبر پناهنده شدن یکی از اعضای سفارت ایران در نروژ، ضمن رد تلویحی موضوع پناهندگی گفت که فرد یاد شده به دلیل «برخی مشکلات شخصی و خانوادگی، از جمله ادامه تحصیل فرزند» به تهران بازنگشته است.
به گزارش مهر، آقای مهمانپرست بدون آن که به نام و سمت این فرد اشاره‌ای داشته باشد، او را از «کارکنان بخش اداری سفارت ایران در اسلو» نامید که دوره مأموریتش پایان یافته است.
این در حالی است که یورگن لاودال، وکیل فرد یادشده در گفت‌وگو با خبرگزاری رویترز تأکید کرده که موکل او «دیپلمات» بوده است.
آقای لاودال همچنین با تأیید خبر پناهندگی موکل خود گفت که درخواست پناهندگی او در ماه دسامبر به مقامات نروژ تحویل داده شده است.
این ماجرا از زمانی رسانه‌ای شد که روزنامه نروژی داگبلادت در شماره ۲۲ فوریه، چهار اسفند، نوشت که یکی از کارکنان سفارت ایران در اسلو درخواست پناهندگی داده است.
این روزنامه بدون آن که هویت این فرد را آشکار کند او را «دیپلماتی» نامید که «چندین سال در سفارت ایران مشغول به کار بوده است».
پس از آن خبرگزاری رویترز گفت‌وگویی با وکیل فرد یادشده انجام داد که او علی‌رغم تایید خبر پناهندگی موکل خود اظهار داشت، نمی‌تواند بگوید او در سفارت ایران، رتبه دپیلماتیک داشته است یا نه.
با این حال یورگن لاودال در گفت‌وگوی بعدی خود با رویترز تأکید کرد که موکلش یک دیپلمات است، اگرچه این بار هم ترجیح داد که درباره دلایل پناهنده شدن او توضیحی ندهد.
در سال‌های اخیر و پس از انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ که به اعتراض‌های گسترده‌ای در ایران انجامید، چند تن از دیپلمات‌های ایرانی در غرب اعلام پناهندگی کرده‌اند.
این جریان با درخواست پناهندگی محمدرضا حيدری، کنسول پيشين ايران در نروژ، آغاز شد که در دی ماه سال ۱۳۸۸ و در اعتراض به کشتار معترضان در روز عاشورا از سمت خود استعفا داد و سپس «کمپين سفارت سبز» را با هدف دعوت از ديپلمات‌های جمهوری اسلامی برای همراهی با معترضان، در اسلو بنيان‌گذاری کرد.
پس از آن نیز حسين عليزاده، نفر دوم سفارت جمهوری اسلامی ايران در فنلاند، فرزاد فرهنگيان، رايزن دوم سفارت جمهوری اسلامی ايران در بلژیک و احمد ملکی، ديپلمات ارشد ايران در سرکنسولگری ميلان از سمت‌های خود استعفا دادند و درخواست پناهندگی کردند.
به گزارش مهر، آقای مهمانپرست بدون آن که به نام و سمت این فرد اشاره‌ای داشته باشد، او را از «کارکنان بخش اداری سفارت ایران در اسلو» نامید که دوره مأموریتش پایان یافته است.
این در حالی است که یورگن لاودال، وکیل فرد یادشده در گفت‌وگو با خبرگزاری رویترز تأکید کرده که موکل او «دیپلمات» بوده است.
آقای لاودال همچنین با تأیید خبر پناهندگی موکل خود گفت که درخواست پناهندگی او در ماه دسامبر به مقامات نروژ تحویل داده شده است.
این ماجرا از زمانی رسانه‌ای شد که روزنامه نروژی داگبلادت در شماره ۲۲ فوریه، چهار اسفند، نوشت که یکی از کارکنان سفارت ایران در اسلو درخواست پناهندگی داده است.
این روزنامه بدون آن که هویت این فرد را آشکار کند او را «دیپلماتی» نامید که «چندین سال در سفارت ایران مشغول به کار بوده است».
پس از آن خبرگزاری رویترز گفت‌وگویی با وکیل فرد یادشده انجام داد که او علی‌رغم تایید خبر پناهندگی موکل خود اظهار داشت، نمی‌تواند بگوید او در سفارت ایران، رتبه دپیلماتیک داشته است یا نه.
با این حال یورگن لاودال در گفت‌وگوی بعدی خود با رویترز تأکید کرد که موکلش یک دیپلمات است، اگرچه این بار هم ترجیح داد که درباره دلایل پناهنده شدن او توضیحی ندهد.
در سال‌های اخیر و پس از انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ که به اعتراض‌های گسترده‌ای در ایران انجامید، چند تن از دیپلمات‌های ایرانی در غرب اعلام پناهندگی کرده‌اند.
این جریان با درخواست پناهندگی محمدرضا حيدری، کنسول پيشين ايران در نروژ، آغاز شد که در دی ماه سال ۱۳۸۸ و در اعتراض به کشتار معترضان در روز عاشورا از سمت خود استعفا داد و سپس «کمپين سفارت سبز» را با هدف دعوت از ديپلمات‌های جمهوری اسلامی برای همراهی با معترضان، در اسلو بنيان‌گذاری کرد.
پس از آن نیز حسين عليزاده، نفر دوم سفارت جمهوری اسلامی ايران در فنلاند، فرزاد فرهنگيان، رايزن دوم سفارت جمهوری اسلامی ايران در بلژیک و احمد ملکی، ديپلمات ارشد ايران در سرکنسولگری ميلان از سمت‌های خود استعفا دادند و درخواست پناهندگی کردند.
