شبيه به يک چمدان معمولی است ولی با چمدان تفاوت فراوانی دارد. داخل آن يک لپ تاپ، يک آنتن کوچک بدون سيم، فلاش ديسک و چندين سی دی وجود دارد. با مجموعه اين ابزارها می توان در هر نقطه ای يک شبکه اينترنت درسايه و مستقل برقرار کرد.به عنوان مثال درکشورهايی که با وقوع بحران يا اعتراضات، حکومت های سرکوبگرانه شاهراههای اينترنت را مسدود می کنند.
اين طرح که « اينترنت در چمدان » نام گرفته با بودجه وزارت خارجه آمريکا و توسط گروهی از کارشناسان در بنياد پژوهشی « نيو امريکن» عملی شده است.
در همین زمینه، گزارشگر راديو اروپای آزادی/ راديو آزادی در مصاحبه ای با ساشا مينراث مسئول اين طرح جزييات بيشتری را از وی جويا شده است.
آيا اين فناوری تاکنون در جايی مورد اسفاده قرار گرفته است؟
ساشا مينراث: ما دقيقا نمی دانيم که در کجاها مورد استفاده قرار می گيرد.
اين يک طرح بدون محدوديت است به اين معنا که هر کسی که بتواند اطلاعات و فن آوری های آن را پياده کند از همان لحظه قادر خواهد بود از آن استفاده کند. ما به عنوان بنياد پژوهشی «نيوامريکن» در انتقال و يا کار بست اين فن آوری در هيچ نقطه ای از جهان دخالت نداشته ايم.
برای مشاهده سایت «اینترنت چمدانی» اینجا کلیک کنید
هزينه اين طرح را وزارت خارجه آمريکا تامين می کند. آيا اين وزارت خارجه است که تعيين می کند کدام افراد و يا گروهها در کدام کشورها اين تکنولوژی را دريافت می کنند؟
نه خير، ما تصميم می گيريم. البته ما با کمال ميل در اين مورد با وزارت خارجه همکاری می کنيم. اما برای ما اين نکته بسيار مهم است که اين طرح همانطوريکه از آغاز نيز تصميم گرفته شده است، ابزاری باشد برای تقويت امکانات فن آوری شهروندان و نهادهای مدنی. به همين خاطر در هر مورد که اين ابزارها را در اختيار ديگران قرار می دهيم ابتدا با نهادهای مدنی و گروههايی که در آن منطقه فعال هستند مشورت می کنيم. اين ابزار می تواند کمک موثری باشد برای مناطقی که اصلا شبکه های ارتباطی اينترنت ندارند و يا در مسير انتقال به دمکراسی قرار دارند.
آيا شما کار آموزش افراد و يا گروهها برای استفاده از اين فن آوری ها را شروع کرده ايد؟
بله ما شروع کرده ايم. اينجا در خود آمريکا ما با گروههای مختلفی از شهرهای گوناگون برای بهره برداری از اين فن آوری مشغول کار هستيم.
در خارج از آمريکا چطور؟ قاعدتا فعالان سياسی و مدنی در کشورهايی که شبکه اينترنت سانسور می شود بسيار علاقمند هستند که اين نرم افزار را داشته باشند و از آن استفاده کنند.
ما درخواست های بسياری از نقاط مختلف جهان دريافت کرده ايم. بسياری از افراد در نقاط بحرانی جهان از وجود چنين فن آوری با خبر شده و در مورد آن پرس و جو می کنند. ما هيچ رابطه مشخصی با آنها برقرار نکرده ايم. ولی طبيعی است که افراد مختلف از تمام کشورهايی که اکنون دستخوش تغييرات سياسی عميقی هستند با ما تماس گرفته اند.
فرض کنيم شما می خواهيد يکی ازاين چمدان ها را به فعالين سياسی و مدنی در يکی از کشورهای ديکتاتوری برسانيد؟ چطور اين کار را انجام خواهيد داد؟ انتقال يک چمدان پر از وسايل فنی و ارتباطی ممکن است به سادگی کشف شود؟
البته حمل يک چمدان کار دشواری نيست ولی قاعدتا در کشورهايی که حمل اين وسايل خطرناک و غيرقانونی است مسلما نمی توان به راحتی آن را حمل کرد و از مرز عبور کرد. در عين حال هر وسيله ای که دارای حافظه کافی باشد، مثلا سی دی، کارت های حافظه ( يو اس بی ) می توانند اين نرم افزار را منتقل کنند. و يا اين نرم افزار می تواند روی اينترنت قرار گرفته و افراد آن را پياده کنند. بنابراين اگر بردن ابزارهايی نظير اين و يامثلا تلفن های موبايل با حافظه قوی به هر کشوری امکان پذير باشد اين فن آوری را به سادگی می توان به آنجا منتقل کرد. دقيقا به همين منظور طوی ساخته شده که حمل آن با اکثر وسايل ارتباطی امکان پذير باشد. به اين وسيله ما می خواهيم خطری را که ممکن است به خاطر حمل اين تکنولوژی متوجه افراد شود ، کاهش دهيم.
آيا افرادی که از اين فن آوری استفاده کرده و شبکه اينترنت مستقل ( در سايه ) را راه اندازی می کنند ممکن است رديابی شده و بنابراين در خطر قرار بگيرند؟
پاسخ کلی به سئوال شما اين است که همواره راهها و يا امکانهايی برای رديابی و يافتن افراد وجود دارد. اين فن آوری نيز يک راه حل جادويی برای گريز از تعقيب و رديابی افراد نيست ولی می توان گفت که رديابی افرادی که از اين فن آوری استفاده می کنند بسيار دشوارتر از رديابی روشهايی ارتباطی معمول است.
دليل آن اين است که امروزه تقريبا تمامی روشهای سانسور و کنترل شبکه اينترنت براساس ساختار و شناسايی برنامه های کامپيوتری کار می کنند.
حال اگر شما يک سيستم يا شبکه کاملا مجزا و مستقل از شبکه معمول در آن کشور را راه اندازی کنيد نکته مهم اين است که هويت کاربران مشخص نشود. به همين خاطر ما با طراحان سيستم Tor ، سيستمی که به کاربران امکان می دهد به طور ناشناس از شبکه استفاده کنند، همکاری می کنيم.
هدف ما اين است که امکان پنهان کاری و ناشناس ماندن تک تک کامپيوترهايی را که به يک چنين شبکه مستقلی وصل می شوند را افزايش دهيم.
بنابراين اگر ترافيک تبادل اطلاعات متراکم شده و نقاط متعددی از اين تراکم بوجود بيايد، نفود در آن و شناسايی افراد و يا کشف رمزهای ارتباطاتی بسيار دشوار خواهد شد . وقتی که اطلاعات از شبکه های مستقل و پراکنده جمع آوری شده و برای تجزيه و تحليل به يک سيستم مرکزيتی از ارتباطات وارد می شود تشخيص اينکه ارسال کننده پيامها کدام حوزه از شبکه های مستقل بوده و يا ارسال کننده پيام کدام کاربر مشخص بوده بسيار دشوار می شود.
باری ديگر تاکيد می کنم که اين يک تضمين صد در صد نيست. هر کس که مدعی است که می تواند ناشناس ماندن کامل کاربران را تضمين کند دروغ می گويد. ولی در سيستم ما عامل اول اين است که کارتفکيک ترافيک اينترنتی برای سانسورچی ها دشوار می شود. اين همان نوع فن اوری است که هم اکنون در عرصه های نظامی و ميدان های جنگ مورد استفاده قرار می گيرد.
اکنون در چهارچوب طرح ما به يک ابزار بدون محدوديت برای شهروندان و گروههای مدنی بدل شده است. ما می دانيم که امنيت و جان افراد در کشورهای بحرانی در خطر است ولی با اين طرح تلاش کرده ايم که امکان بهره برداری از اين فن آوری پيشرفته را برای غيرنظاميان نيز فراهم کنيم.
از چه زمانی توزيع اين تکنولوژی در ميان افرادی را که به آن نياز دارند آغاز خواهيد کرد؟
از همين امروز هم هر کسی که بخواهد می تواند به وب سايت اين پروژه مراجعه کرده و اين نرم افزار را پياده کند. اين نرم افزار به شکل نامحدود و رايگان قابل دسترسی است و از مدتها پيش بسياری شروع کرده اند به پياده کردن آن، احتمالا تاکنون چندين هزار نسخه از اين نرم افزار پياده شده است.
اما برای استفاده از اين نرم افزار به دانش فنی نسبتا بالايی نياز هست.
به احتمال زياد طی شش تا هشت ماه آينده ما اولين نسخه ساده تر اين نرم افزار را عرضه خواهيم کرد که می تواند توسط افرادی که دانش اينفورماتيک آنها در سطح معمول است مورد استفاده قرار بگيرد. البته توصيه من اين است که فعلا مردم برای دستيابی به اين نرم افزار خود را به خطر نياندازند. ما قرار است اين نرم افزارها را در نقاط مختلف آمريکا به کار بسته و درعمل نقاط ضعف آن را بررسی کنيم.
از دوستان هکر خود خواسته ايم که اين نرم افزار را هدف قرار داده و نقطه ضعف های ايمنی آن را بسنجند. ظرف ۱۲ تا ۱۸ ماه ديگر اين نرم افزار برای استفاده گسترده تر آماده خواهد بود.
اين طرح که « اينترنت در چمدان » نام گرفته با بودجه وزارت خارجه آمريکا و توسط گروهی از کارشناسان در بنياد پژوهشی « نيو امريکن» عملی شده است.
در همین زمینه، گزارشگر راديو اروپای آزادی/ راديو آزادی در مصاحبه ای با ساشا مينراث مسئول اين طرح جزييات بيشتری را از وی جويا شده است.
آيا اين فناوری تاکنون در جايی مورد اسفاده قرار گرفته است؟
ساشا مينراث: ما دقيقا نمی دانيم که در کجاها مورد استفاده قرار می گيرد.
اين يک طرح بدون محدوديت است به اين معنا که هر کسی که بتواند اطلاعات و فن آوری های آن را پياده کند از همان لحظه قادر خواهد بود از آن استفاده کند. ما به عنوان بنياد پژوهشی «نيوامريکن» در انتقال و يا کار بست اين فن آوری در هيچ نقطه ای از جهان دخالت نداشته ايم.
برای مشاهده سایت «اینترنت چمدانی» اینجا کلیک کنید
هزينه اين طرح را وزارت خارجه آمريکا تامين می کند. آيا اين وزارت خارجه است که تعيين می کند کدام افراد و يا گروهها در کدام کشورها اين تکنولوژی را دريافت می کنند؟
نه خير، ما تصميم می گيريم. البته ما با کمال ميل در اين مورد با وزارت خارجه همکاری می کنيم. اما برای ما اين نکته بسيار مهم است که اين طرح همانطوريکه از آغاز نيز تصميم گرفته شده است، ابزاری باشد برای تقويت امکانات فن آوری شهروندان و نهادهای مدنی. به همين خاطر در هر مورد که اين ابزارها را در اختيار ديگران قرار می دهيم ابتدا با نهادهای مدنی و گروههايی که در آن منطقه فعال هستند مشورت می کنيم. اين ابزار می تواند کمک موثری باشد برای مناطقی که اصلا شبکه های ارتباطی اينترنت ندارند و يا در مسير انتقال به دمکراسی قرار دارند.
آيا شما کار آموزش افراد و يا گروهها برای استفاده از اين فن آوری ها را شروع کرده ايد؟
بله ما شروع کرده ايم. اينجا در خود آمريکا ما با گروههای مختلفی از شهرهای گوناگون برای بهره برداری از اين فن آوری مشغول کار هستيم.
در خارج از آمريکا چطور؟ قاعدتا فعالان سياسی و مدنی در کشورهايی که شبکه اينترنت سانسور می شود بسيار علاقمند هستند که اين نرم افزار را داشته باشند و از آن استفاده کنند.
ما درخواست های بسياری از نقاط مختلف جهان دريافت کرده ايم. بسياری از افراد در نقاط بحرانی جهان از وجود چنين فن آوری با خبر شده و در مورد آن پرس و جو می کنند. ما هيچ رابطه مشخصی با آنها برقرار نکرده ايم. ولی طبيعی است که افراد مختلف از تمام کشورهايی که اکنون دستخوش تغييرات سياسی عميقی هستند با ما تماس گرفته اند.
فرض کنيم شما می خواهيد يکی ازاين چمدان ها را به فعالين سياسی و مدنی در يکی از کشورهای ديکتاتوری برسانيد؟ چطور اين کار را انجام خواهيد داد؟ انتقال يک چمدان پر از وسايل فنی و ارتباطی ممکن است به سادگی کشف شود؟
البته حمل يک چمدان کار دشواری نيست ولی قاعدتا در کشورهايی که حمل اين وسايل خطرناک و غيرقانونی است مسلما نمی توان به راحتی آن را حمل کرد و از مرز عبور کرد. در عين حال هر وسيله ای که دارای حافظه کافی باشد، مثلا سی دی، کارت های حافظه ( يو اس بی ) می توانند اين نرم افزار را منتقل کنند. و يا اين نرم افزار می تواند روی اينترنت قرار گرفته و افراد آن را پياده کنند. بنابراين اگر بردن ابزارهايی نظير اين و يامثلا تلفن های موبايل با حافظه قوی به هر کشوری امکان پذير باشد اين فن آوری را به سادگی می توان به آنجا منتقل کرد. دقيقا به همين منظور طوی ساخته شده که حمل آن با اکثر وسايل ارتباطی امکان پذير باشد. به اين وسيله ما می خواهيم خطری را که ممکن است به خاطر حمل اين تکنولوژی متوجه افراد شود ، کاهش دهيم.
آيا افرادی که از اين فن آوری استفاده کرده و شبکه اينترنت مستقل ( در سايه ) را راه اندازی می کنند ممکن است رديابی شده و بنابراين در خطر قرار بگيرند؟
پاسخ کلی به سئوال شما اين است که همواره راهها و يا امکانهايی برای رديابی و يافتن افراد وجود دارد. اين فن آوری نيز يک راه حل جادويی برای گريز از تعقيب و رديابی افراد نيست ولی می توان گفت که رديابی افرادی که از اين فن آوری استفاده می کنند بسيار دشوارتر از رديابی روشهايی ارتباطی معمول است.
دليل آن اين است که امروزه تقريبا تمامی روشهای سانسور و کنترل شبکه اينترنت براساس ساختار و شناسايی برنامه های کامپيوتری کار می کنند.
حال اگر شما يک سيستم يا شبکه کاملا مجزا و مستقل از شبکه معمول در آن کشور را راه اندازی کنيد نکته مهم اين است که هويت کاربران مشخص نشود. به همين خاطر ما با طراحان سيستم Tor ، سيستمی که به کاربران امکان می دهد به طور ناشناس از شبکه استفاده کنند، همکاری می کنيم.
هدف ما اين است که امکان پنهان کاری و ناشناس ماندن تک تک کامپيوترهايی را که به يک چنين شبکه مستقلی وصل می شوند را افزايش دهيم.
بنابراين اگر ترافيک تبادل اطلاعات متراکم شده و نقاط متعددی از اين تراکم بوجود بيايد، نفود در آن و شناسايی افراد و يا کشف رمزهای ارتباطاتی بسيار دشوار خواهد شد . وقتی که اطلاعات از شبکه های مستقل و پراکنده جمع آوری شده و برای تجزيه و تحليل به يک سيستم مرکزيتی از ارتباطات وارد می شود تشخيص اينکه ارسال کننده پيامها کدام حوزه از شبکه های مستقل بوده و يا ارسال کننده پيام کدام کاربر مشخص بوده بسيار دشوار می شود.
باری ديگر تاکيد می کنم که اين يک تضمين صد در صد نيست. هر کس که مدعی است که می تواند ناشناس ماندن کامل کاربران را تضمين کند دروغ می گويد. ولی در سيستم ما عامل اول اين است که کارتفکيک ترافيک اينترنتی برای سانسورچی ها دشوار می شود. اين همان نوع فن اوری است که هم اکنون در عرصه های نظامی و ميدان های جنگ مورد استفاده قرار می گيرد.
اکنون در چهارچوب طرح ما به يک ابزار بدون محدوديت برای شهروندان و گروههای مدنی بدل شده است. ما می دانيم که امنيت و جان افراد در کشورهای بحرانی در خطر است ولی با اين طرح تلاش کرده ايم که امکان بهره برداری از اين فن آوری پيشرفته را برای غيرنظاميان نيز فراهم کنيم.
از چه زمانی توزيع اين تکنولوژی در ميان افرادی را که به آن نياز دارند آغاز خواهيد کرد؟
از همين امروز هم هر کسی که بخواهد می تواند به وب سايت اين پروژه مراجعه کرده و اين نرم افزار را پياده کند. اين نرم افزار به شکل نامحدود و رايگان قابل دسترسی است و از مدتها پيش بسياری شروع کرده اند به پياده کردن آن، احتمالا تاکنون چندين هزار نسخه از اين نرم افزار پياده شده است.
اما برای استفاده از اين نرم افزار به دانش فنی نسبتا بالايی نياز هست.
به احتمال زياد طی شش تا هشت ماه آينده ما اولين نسخه ساده تر اين نرم افزار را عرضه خواهيم کرد که می تواند توسط افرادی که دانش اينفورماتيک آنها در سطح معمول است مورد استفاده قرار بگيرد. البته توصيه من اين است که فعلا مردم برای دستيابی به اين نرم افزار خود را به خطر نياندازند. ما قرار است اين نرم افزارها را در نقاط مختلف آمريکا به کار بسته و درعمل نقاط ضعف آن را بررسی کنيم.
از دوستان هکر خود خواسته ايم که اين نرم افزار را هدف قرار داده و نقطه ضعف های ايمنی آن را بسنجند. ظرف ۱۲ تا ۱۸ ماه ديگر اين نرم افزار برای استفاده گسترده تر آماده خواهد بود.
