شادی صدر، فعال نام آشنای حقوق زنان توانسته است در سه ماه گذشته دو جایزه بین المللی را به خاطر فعالیت هایش در زمینه حقوق مدنی زنان ایران به دست آورد. هفته پیش او با حضور در شهر لاهه هلند جایزه لاله حقوق بشر این کشور را دریافت کرد. هیئت داوران جایزه لاله حقوق بشر هلند اعلام کردند این جایزه را به دلیل «فعالیت های شادی صدر در کمپین ضد سنگسار و تاسیس موسسه حقوقی راه توانمند زیستن (راهی) و حمایت های حقوقی از زنان» به او اهدا می کنند. شادی صدر پس از دریافت جایزه سخنانی در این مراسم ایراد کرد.
او در مورد سخنرانی به رادیو فردا می گوید: «بخش اصلی سخنان من انتقاد بود نسبت به سیاست های دولت های اروپایی و آمریکا درباره مسئله نقض حقوق بشر در ایران. من بارها این نگرانی را طرح کرده ام که دولت هایی که خودشان را طرفدار حقوق بشر می دانند، نسبت به نقض سیستماتیک حقوق بشر و بخصوص در رویدادهای پس از انتخابات حساسیت خود را از دست داده اند و نوع دیپلماسی و روابط شان با دولت ایران بر همان مداری می چرخد که پیش از وقایع پس از انتخابات بود.
من دو ضرورت مبرم را برای دولت ها، رسانه ها و ملت هایی که علاقه دارند نسبت به حقوق بشر در ایران واکنش نشان دهند، مطرح کردم. ضرورت اول این بود که در تمامی روابط سیاسی، اقتصادی و مناسبات دیپلماتیک مسئله حقوق بشر به همان میزانی که مسئله انرژی هسته ای ایران مطرح است، مطرح شود. در تمامی مذاکرات به طور موازی پرونده ایران در زمینه حقوق بشر با پرونده ایران در زمینه انرژی هسته ای کنار هم قرار داده شود و ضمانت های اجرایی که گذاشته می شود قوی تر از صدور بیانیه های سیاسی صرف و توخالی باشد.
ضرورت دوم که مطرح کردم، بخصوص به این دلیل که دیوان بین المللی کیفری در شهر لاهه مستقر است و اساساً این شهر سابقه طولانی در زمینه محاکمه مجرمان متهم به جنایت علیه بشریت دارد، ضرورت محاکمه و مجازات عاملان و آمران نقض حقوق بشر در ایران بود.»
شادی امین، از فعالان حقوق زنان که در این مراسم حضور داشت در جایی نوشته است: «سیسکا درسلهایز، رییس هیئت داوران که از فمینست های سرشناس هلندی است و سال ها سردبیری نشریه زنان را برعهده داشته، در بخشی از سخنرانی خود گفت: بسیار خوشحالم که این جایزه امسال به زنی داده می شود که در کشور خود برخلاف بسیاری از تصورات ما، شجاعانه برعلیه قوانین و ساختاری که زنان را فرودست قلمداد می کند، مبارزه می کند و علیرغم خطرات موجود و دستگیری و زندانی شدن، باز هم به مبارزه ادامه می دهد.»
سردبیر نشریه زنان در هلند می گوید: «باید صادقانه اعتراف کنم اگر من یا یکی از ما برنده این جایزه شده بود، باید به این فکر می کرد که چه لباسی بپوشد یا با آرایشگر خود قرار بگذارد. اما شادی صدر باید به امنیت خود و اینکه گرفتن این جایزه چه خطراتی برای ادامه کار او خواهد داشت فکر کند.»
***
مجله گلامور که هر سال زنی را به عنوان زن سال بر می گزیند، امسال کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز را به عنوان زن سال برگزیده است. امسال «کمپین» سومین سال تلاش خود را پشت سر می گذارد. تناقض در این است که مجله ای که عمده ترین مطالب آن به مسائل مد اختصاص دارد، به زنان ایران جایزه می دهد.
فریبا داودی مهاجر، فعال حقوق زنان در واشنگتن در گفت و گو با رادیو فردا از احساس خود نسبت به دریافت این جایزه، به عنوان یکی از اعضای کمپین، می گوید: «کمپین یک میلیون امضا درباره سبک زندگی صحبت می کند و اینکه زنان باید خودشان تعیین کننده نوع پوشش خود و سبک زندگی شان و شغل شان باشند و طبیعی به نظر می آید حتی یک مجله مد و زنان نظرش نسبت به این موضوع جلب شده باشد. در کشوری که حجاب اجباری است، کمپین با جسارت تمام به این موضوع می پردازد که زنان باید خودشان نوع پوشش خود را انتخاب کنند.»
خانم داودی مهاجر معتقد است با وجود اینکه نظر فمینیست های آمریکایی نسبت به مد از شیوه مجله گلامور جداست، مجله به این عنوان که کمپین معترض به نقش های نوشته شده اجتماعی برای زن است، آن را برای دریافت این جایزه برگزیده است. وی می افزاید: «در کمپین یک میلیون امضا نگاه های متفاوتی در باره مسائل مختلف از جمله مد و آرایش وجود دارد. ما نمی توانیم به عنوان یک فمینیست یا یک فرد سیاسی تکلیفی را برای زنان (و فرقی نمی کند مردان) کشورمان تعیین کنیم.»
صدای دیگر را کامل بشنوید:
او در مورد سخنرانی به رادیو فردا می گوید: «بخش اصلی سخنان من انتقاد بود نسبت به سیاست های دولت های اروپایی و آمریکا درباره مسئله نقض حقوق بشر در ایران. من بارها این نگرانی را طرح کرده ام که دولت هایی که خودشان را طرفدار حقوق بشر می دانند، نسبت به نقض سیستماتیک حقوق بشر و بخصوص در رویدادهای پس از انتخابات حساسیت خود را از دست داده اند و نوع دیپلماسی و روابط شان با دولت ایران بر همان مداری می چرخد که پیش از وقایع پس از انتخابات بود.
من دو ضرورت مبرم را برای دولت ها، رسانه ها و ملت هایی که علاقه دارند نسبت به حقوق بشر در ایران واکنش نشان دهند، مطرح کردم. ضرورت اول این بود که در تمامی روابط سیاسی، اقتصادی و مناسبات دیپلماتیک مسئله حقوق بشر به همان میزانی که مسئله انرژی هسته ای ایران مطرح است، مطرح شود. در تمامی مذاکرات به طور موازی پرونده ایران در زمینه حقوق بشر با پرونده ایران در زمینه انرژی هسته ای کنار هم قرار داده شود و ضمانت های اجرایی که گذاشته می شود قوی تر از صدور بیانیه های سیاسی صرف و توخالی باشد.
ضرورت دوم که مطرح کردم، بخصوص به این دلیل که دیوان بین المللی کیفری در شهر لاهه مستقر است و اساساً این شهر سابقه طولانی در زمینه محاکمه مجرمان متهم به جنایت علیه بشریت دارد، ضرورت محاکمه و مجازات عاملان و آمران نقض حقوق بشر در ایران بود.»
شادی امین، از فعالان حقوق زنان که در این مراسم حضور داشت در جایی نوشته است: «سیسکا درسلهایز، رییس هیئت داوران که از فمینست های سرشناس هلندی است و سال ها سردبیری نشریه زنان را برعهده داشته، در بخشی از سخنرانی خود گفت: بسیار خوشحالم که این جایزه امسال به زنی داده می شود که در کشور خود برخلاف بسیاری از تصورات ما، شجاعانه برعلیه قوانین و ساختاری که زنان را فرودست قلمداد می کند، مبارزه می کند و علیرغم خطرات موجود و دستگیری و زندانی شدن، باز هم به مبارزه ادامه می دهد.»
سردبیر نشریه زنان در هلند می گوید: «باید صادقانه اعتراف کنم اگر من یا یکی از ما برنده این جایزه شده بود، باید به این فکر می کرد که چه لباسی بپوشد یا با آرایشگر خود قرار بگذارد. اما شادی صدر باید به امنیت خود و اینکه گرفتن این جایزه چه خطراتی برای ادامه کار او خواهد داشت فکر کند.»
***
مجله گلامور که هر سال زنی را به عنوان زن سال بر می گزیند، امسال کمپین یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز را به عنوان زن سال برگزیده است. امسال «کمپین» سومین سال تلاش خود را پشت سر می گذارد. تناقض در این است که مجله ای که عمده ترین مطالب آن به مسائل مد اختصاص دارد، به زنان ایران جایزه می دهد.
فریبا داودی مهاجر، فعال حقوق زنان در واشنگتن در گفت و گو با رادیو فردا از احساس خود نسبت به دریافت این جایزه، به عنوان یکی از اعضای کمپین، می گوید: «کمپین یک میلیون امضا درباره سبک زندگی صحبت می کند و اینکه زنان باید خودشان تعیین کننده نوع پوشش خود و سبک زندگی شان و شغل شان باشند و طبیعی به نظر می آید حتی یک مجله مد و زنان نظرش نسبت به این موضوع جلب شده باشد. در کشوری که حجاب اجباری است، کمپین با جسارت تمام به این موضوع می پردازد که زنان باید خودشان نوع پوشش خود را انتخاب کنند.»
خانم داودی مهاجر معتقد است با وجود اینکه نظر فمینیست های آمریکایی نسبت به مد از شیوه مجله گلامور جداست، مجله به این عنوان که کمپین معترض به نقش های نوشته شده اجتماعی برای زن است، آن را برای دریافت این جایزه برگزیده است. وی می افزاید: «در کمپین یک میلیون امضا نگاه های متفاوتی در باره مسائل مختلف از جمله مد و آرایش وجود دارد. ما نمی توانیم به عنوان یک فمینیست یا یک فرد سیاسی تکلیفی را برای زنان (و فرقی نمی کند مردان) کشورمان تعیین کنیم.»
صدای دیگر را کامل بشنوید:
