در گزارش سالانه بررسی قاچاق انسان در جهان که توسط وزارت خارجه آمريکا تهيه می شود، عملکرد دولت ايران به دليل عدم انطباق قوانين با حداقل معيارهای حقوقی و نيز عدم تلاش برای مبارزه با برده‌داری مدرن، مورد انتقاد قرار گرفته است.
دهمین گزارش سالانه و بین المللی «قاچاق انسان» در بخش مربوط به ایران می نویسد که این کشور هم مبدا و هم محل عبور و هم مقصد زنان، مردان و کودکانی است که به شکل غیرقانونی و قاچاق جابه‌جا می شوند بخصوص آنهایی که برای فحشای اجباری و یا کار و بردگی نقل مکان می یابند؛ زنان ایرانی در داخل خاک این کشور با هدف ازدواج اجباری و یا فحشای اجباری جابه‌جا می شوند و کودکان ایرانی و افغان نیز برای بهره برداری های تجاری و گاه فحشا - که معمولا به شکل ازدواج دختران خردسال و سپس وا داشتن آنها به روسپیگری توسط شوهران است- از مکان خود به نقطه دیگری فرستاده می شوند.
این گزارش می افزاید که پسران و مردان جوان افغان گاه ایرانی در روسپی خانه های جنوب ایران برای فحشای اجباری به کار گرفته می شوند و دختران و زنان جوان ایرانی نیز در کشورهای پاکستان، عراق، دوبی، فرانسه، آلمان و بریتانیا همین سرنوشت را پیدا می کنند.
گزارش امسال «قاچاق انسان» همچنین توضیح می دهد که خاک ایران محل عبور و انتقال قاچاق مردان و زنان اهل کشورهائی مثل پاکستان، بنگلادش و عراق است که با هدف یافتن کار می خواهند به ترکیه، یونان و یا کشورهای حاشیه خلیج فارس بروند. اکثر این افراد به خاطر پرداخت هزینه سفر قاچاق خود مجبور می شوند به سخترین شرایط کار تن بدهند و به لحاظ جسمی و جنسی مورد آزار و سوءاستفاده قرار می گیرند.
به نوشته این گزارش ایران همچنین مسیر ترانزیت زنان اهل کشورهای آسیای میانه است که در جستجوی کار به کشورهای عربی می روند، ولی در آنجا مجبور به تن فروشی می شوند. شواهد وگزارش های رسانه ها نشان می دهد که گروه های سازمان یافته ای، شبکه های قاچاق انسان را در کنترل خود دارند و معمولا ارتباط با مقامات و ادارات دولتی در قاچاق انسان در مرزهای شرقی ایران نقش مهمی دارد. هم اکنون بیش از یک میلیون مهاجر اقتصادی و یا پناهجوی افغان در ایران ساکن هستند و همه آنها در برابر معظل قاچاق انسان، آسیب پذیر هستند.
گزارش سالانه «قاچاق انسان» می افزاید که حکومت ایران حداقل های لازم برای مبارزه با قاچاق انسان را رعایت نکرده و اطلاعات و کارنامه فعالیت و عملکرد خود را در این زمینه در اختیار جامعه و نهادهای بین المللی قرار نمی دهد. در عین حال بخشی از مقررات انتطامی و قضایی ایران خود برای مبارزه با قاچاق انسان مشکل آفرین است. یک نمونه برجسته ان این است که حکومت ایران قربانیان قاچاق انسان وعوارض ناشی از آنرا مجازات می کند و برای حمایت از این افراد آسیب پذیر هیچ سیستم حمایتی ندارد.
وزارت خارجه آمریکا از بی توجهی مقام های جمهوری اسلامی به مسئله قاچاق انسان انتقاد کرده اند. (درعکس: هیلاری کلینتون همراه نسخه ای از گزارش)در بخش بعدی گزارش امسال «قاچاق انسان» توصیه هایی خطاب به دولت ایران درج شده است از جمله آنها تلاش برای تبادل اطلاعات مربوط به این مشکل جهانی با نهادهای بین المللی است.
محور دیگر این توصیه ها بسط و اجرای بهتر قواین مربوط به مبارزه با قاچاق انسان و عوارض آن است. در سال ۲۰۰۹ مقرراتی برای مبارزه با قاچاق انسان تنظیم شده است ولی به نظر می رسد که این قوانین هنوز روی کاغذ مانده اند . در عین حال برخی از قوانین و سنن شرعی در ایران مثل صیغه راه را برای سوءاستفاده قاچاقچیان انسان بازگذاشته و در موارد متعددی این شبکه ها زنان ایرانی را طبق همین مقررات صیغه برای فحشای اجباری به مردان کشورهای همسایه می فروشند. علاوه بر این عملکرد دستگاه های انتظامی ایران در این زمینه مشخص نیست و به نظر می رسد که مبارزه با قاچاق انسان و عوارض آن از جمله اولویت های بخش انتظامی ایران نیست.
توصیه دیگر مندرج در گزارش سالانه «قاچاق انسان» به کشور ایران این است که سیستم و مراکزی را برای حمایت از قربانیان قاچاق انسان ایجاد کند. علاوه بر این سیستم انتظامی و قضایی ایران در موارد بسیاری قربانیان قاچاق انسان را بازداشت و مجازات می کند. در تماس های نهادهای بین المللی با نمایندگان دولت ایران آنها اعلام کرده اند که دستگاه قضایی آن کشور هر زنی را که روسپیگری کند، مجازات می کنند فارغ از اینکه او قربانی باشد یا نباشد.
این گزارش می افزاید که اکثر قربانیان قاچاق انسان که تبعه کشورهای خارجی باشند پس از طی مدت کوتاهی در زندان به کشور زادگاه خود مسترد می شوند که ممکن است در آنجا با شرایط بسیار ناگواری روبه‌رو شوند. در اینجا به گزارش یونیسف و حکومت ولایت هرات اشاره شده است که در سال ۲۰۰۹ اعلام کرد دولت ایران هزار کودک افغان را در شرایط بسیار بدی به افغانستان بازگرداند و همه این کودکان با انواع خطرها و مشکلات مثل فقر، احتمال سوءاستفاده و حتی افتادن به دام شبکه های قاچاق انسان روبه‌رو شدند.
در آخرین توصیه به ایران گزارش سالانه «قاچاق انسان» می نویسد که هیچ گزارشی در مورد اقدامات دولت ایران برای پیشگیری از قاچاق انسان و یا کار اطلاع رسانی برای افزایش آگاهی مردم در این زمینه در دست نیست. به عنوان نمونه هیچ فعالیتی برای اطلاع رسانی و آگاهی جهانگردان ایرانی که به خارج سفر می کنند صورت نمی گیرد تا از این طریق بتوان تقاضا و مراجعه به بازار فحشای کودکان را در کشورهای دیگر کاهش داد. ایران منشور سازمان ملل متحد برای مبارزه با قاچاق انسان، مصوب سال ۲۰۰۰ را امضا نکرده است.
دهمین گزارش سالانه و بین المللی «قاچاق انسان» در بخش مربوط به ایران می نویسد که این کشور هم مبدا و هم محل عبور و هم مقصد زنان، مردان و کودکانی است که به شکل غیرقانونی و قاچاق جابه‌جا می شوند بخصوص آنهایی که برای فحشای اجباری و یا کار و بردگی نقل مکان می یابند؛ زنان ایرانی در داخل خاک این کشور با هدف ازدواج اجباری و یا فحشای اجباری جابه‌جا می شوند و کودکان ایرانی و افغان نیز برای بهره برداری های تجاری و گاه فحشا - که معمولا به شکل ازدواج دختران خردسال و سپس وا داشتن آنها به روسپیگری توسط شوهران است- از مکان خود به نقطه دیگری فرستاده می شوند.
این گزارش می افزاید که پسران و مردان جوان افغان گاه ایرانی در روسپی خانه های جنوب ایران برای فحشای اجباری به کار گرفته می شوند و دختران و زنان جوان ایرانی نیز در کشورهای پاکستان، عراق، دوبی، فرانسه، آلمان و بریتانیا همین سرنوشت را پیدا می کنند.
گزارش امسال «قاچاق انسان» همچنین توضیح می دهد که خاک ایران محل عبور و انتقال قاچاق مردان و زنان اهل کشورهائی مثل پاکستان، بنگلادش و عراق است که با هدف یافتن کار می خواهند به ترکیه، یونان و یا کشورهای حاشیه خلیج فارس بروند. اکثر این افراد به خاطر پرداخت هزینه سفر قاچاق خود مجبور می شوند به سخترین شرایط کار تن بدهند و به لحاظ جسمی و جنسی مورد آزار و سوءاستفاده قرار می گیرند.
به نوشته این گزارش ایران همچنین مسیر ترانزیت زنان اهل کشورهای آسیای میانه است که در جستجوی کار به کشورهای عربی می روند، ولی در آنجا مجبور به تن فروشی می شوند. شواهد وگزارش های رسانه ها نشان می دهد که گروه های سازمان یافته ای، شبکه های قاچاق انسان را در کنترل خود دارند و معمولا ارتباط با مقامات و ادارات دولتی در قاچاق انسان در مرزهای شرقی ایران نقش مهمی دارد. هم اکنون بیش از یک میلیون مهاجر اقتصادی و یا پناهجوی افغان در ایران ساکن هستند و همه آنها در برابر معظل قاچاق انسان، آسیب پذیر هستند.
گزارش سالانه «قاچاق انسان» می افزاید که حکومت ایران حداقل های لازم برای مبارزه با قاچاق انسان را رعایت نکرده و اطلاعات و کارنامه فعالیت و عملکرد خود را در این زمینه در اختیار جامعه و نهادهای بین المللی قرار نمی دهد. در عین حال بخشی از مقررات انتطامی و قضایی ایران خود برای مبارزه با قاچاق انسان مشکل آفرین است. یک نمونه برجسته ان این است که حکومت ایران قربانیان قاچاق انسان وعوارض ناشی از آنرا مجازات می کند و برای حمایت از این افراد آسیب پذیر هیچ سیستم حمایتی ندارد.
محور دیگر این توصیه ها بسط و اجرای بهتر قواین مربوط به مبارزه با قاچاق انسان و عوارض آن است. در سال ۲۰۰۹ مقرراتی برای مبارزه با قاچاق انسان تنظیم شده است ولی به نظر می رسد که این قوانین هنوز روی کاغذ مانده اند . در عین حال برخی از قوانین و سنن شرعی در ایران مثل صیغه راه را برای سوءاستفاده قاچاقچیان انسان بازگذاشته و در موارد متعددی این شبکه ها زنان ایرانی را طبق همین مقررات صیغه برای فحشای اجباری به مردان کشورهای همسایه می فروشند. علاوه بر این عملکرد دستگاه های انتظامی ایران در این زمینه مشخص نیست و به نظر می رسد که مبارزه با قاچاق انسان و عوارض آن از جمله اولویت های بخش انتظامی ایران نیست.
توصیه دیگر مندرج در گزارش سالانه «قاچاق انسان» به کشور ایران این است که سیستم و مراکزی را برای حمایت از قربانیان قاچاق انسان ایجاد کند. علاوه بر این سیستم انتظامی و قضایی ایران در موارد بسیاری قربانیان قاچاق انسان را بازداشت و مجازات می کند. در تماس های نهادهای بین المللی با نمایندگان دولت ایران آنها اعلام کرده اند که دستگاه قضایی آن کشور هر زنی را که روسپیگری کند، مجازات می کنند فارغ از اینکه او قربانی باشد یا نباشد.
این گزارش می افزاید که اکثر قربانیان قاچاق انسان که تبعه کشورهای خارجی باشند پس از طی مدت کوتاهی در زندان به کشور زادگاه خود مسترد می شوند که ممکن است در آنجا با شرایط بسیار ناگواری روبه‌رو شوند. در اینجا به گزارش یونیسف و حکومت ولایت هرات اشاره شده است که در سال ۲۰۰۹ اعلام کرد دولت ایران هزار کودک افغان را در شرایط بسیار بدی به افغانستان بازگرداند و همه این کودکان با انواع خطرها و مشکلات مثل فقر، احتمال سوءاستفاده و حتی افتادن به دام شبکه های قاچاق انسان روبه‌رو شدند.
در آخرین توصیه به ایران گزارش سالانه «قاچاق انسان» می نویسد که هیچ گزارشی در مورد اقدامات دولت ایران برای پیشگیری از قاچاق انسان و یا کار اطلاع رسانی برای افزایش آگاهی مردم در این زمینه در دست نیست. به عنوان نمونه هیچ فعالیتی برای اطلاع رسانی و آگاهی جهانگردان ایرانی که به خارج سفر می کنند صورت نمی گیرد تا از این طریق بتوان تقاضا و مراجعه به بازار فحشای کودکان را در کشورهای دیگر کاهش داد. ایران منشور سازمان ملل متحد برای مبارزه با قاچاق انسان، مصوب سال ۲۰۰۰ را امضا نکرده است.
