با اجرای فرمان آزادی آن سان سو چی، رهبر مخالفان دولت میانمار و برچیده شدن ایستگاه‌های پلیس در اطراف خانه وی، دوران حبس خانگی این برنده جایزه صلح نوبل سرانجام سپری شد و صدها نفر از حامیان خانم سوچی، وی را در مقابل درب منزلش مشاهده کردند.
به گزارش خبرگزاری رویترز، نیروهای پلیس که در مدت هفت ساله حبس خانگی در مقابل منزل خانم سو چی مستقر بودند، این محل را ترک کرده‌اند و یک شاهد عینی نیز به این خبرگزاری گفته است که در حال حاضر وکیل و پزشک خانم سوچی نیز در منزل وی حضور دارند.
همچنین آسوشیتدپرس می‌نویسد که به دنبال صدور فرمان آزادی خانم سو چی که در ۲۱ سال گذشته بیش از ۱۵ سال را در حبس خانگی به سر برده است، حصار محوطه اطراف منزل وی برداشته شده است و در حال حاضر حدود هزار نفر از حامیان خانم سو چی که از روز جمعه آزادی وی را انتظار می‌کشند، به سمت منزل وی در حرکت هستند.
حامیان آن سان سو چی، رهبر حزب «اتحاد ملی برای دموکراسی» که به دلیل تحریم انتخابات پارلمانی اخیر میانمار از سوی دولت نظامی میانمار منحل اعلام شده است، از روز جمعه آزادی خانم سوچی را انتظار می‌کشند. حبس خانم سو چی به طور قانونی مدت روز شنبه به پایان می‌رسید.
نخستین انتخابات پارلمانی میانمار پس از بیست سال که در ۱۶ آبان‌ماه، برگزار شد؛ به دلیل ممنوعیت خانم سو چی از اعلام نامزدی در آن از سوی حزب وی و برخی دیگر از احزاب مخالف تحریم شد که این تحریم انحلال حزب خانم سو چی را به همراه داشت.
آسوشیتد پرس گزارش کرده است که در حال حاضر فضای یانگون، پایتخت میانمار، امنیتی است و کامیون‌های حامل پلیس ضد شورش در خیابان‌ها و میادین اصلی شهر حضور دارند.
آن سان سو چی، فرزند آن سان، ژنرالی که میانمار استقلالش از بریتانیا را مدیون وی است، از سال ۱۹۸۸ به فعلایت‌های دموکراسی‌خواهانه خود را آغاز کرد.
وی که تا سال ۱۹۸۸ بیشتر سال‌های عمرش را خارج از کشور به سر برده بود، در آن سال به منظور پرستاری از مادر بیمارش به میانمار بازگشت که به دنبال ورود وی به میانمار و آغاز تظاهرات گسترده علیه ۲۵ سال حکومت نظامی در این کشور، وی به سرعت به عنوان رهبر مخالفان انتخاب شد و حزب «اتحاد ملی برای دموکراسی» را پایه‌گذاری کرد.
خانم سوچی، در سال ۱۹۸۹ و پیش از برگزاری انتخابات به اتهامات امنیتی به حبس خانگی محکوم شد و این در حالی است که در انتخابات ۱۹۹۰ حزب وی، حزب وی پیروز انتخابات شد، اما حاکمان نظامی این کشور این نتیجه را به رسمیت نشناختند. وی تا سال ۱۹۹۵ در حبس به سر برد.
دوران دوم حبس خانگی آن سان سو چی ۶۵ ساله در سال ۲۰۰۳ آغاز شد و در سال ۲۰۰۹ به خاطر رفتن یک شهروند آمریکایی به منزل وی و به گفته دولت «نقض شرایط حبس خانگی»، مدت بازداشتش از سوی دولت حاکم ۱۸ ماه دیگر تمدید شد.
خانم سو چی در سال ۱۹۹۱ و در زمانی که در حبس به سر می‌برد، برنده نوبل صلح شد و آلکساندر اریس، پسر ارشد وی که گفته می‌شود اکنون ساکن ایالات متحده است، به نیابت از مادر، این جایزه را دریافت کرد.
کیم اریس، پسر جوانتر آن سان سو چی که از ۱۰ سال پیش از این مادر خود را ملاقات نکرده است و ساکن بریتانیا است، در حال حاضر به تایلند آمده است و انتظار دیدار مادرش را می‌کشد.
همسر خانم سو چی، مایکل اریس، فرهیخته بریتانیایی، در سال ۱۹۹۹ در اثر ابتلا به سرطان در گذشت و این در حالی بود که وی از سه سال پیش از آن همسر خود را ملاقات نکرده بود.
در مدت بازداشت، خانم سو چی در مواردی اجازه خروج از کشور و ملاقات خانواده‌اش را داشت، اما نگرانی از عدم امکان بازگشت دوباره به میانمار، موجب شد که وی از میانمار خارج نشود.
به گزارش خبرگزاری رویترز، نیروهای پلیس که در مدت هفت ساله حبس خانگی در مقابل منزل خانم سو چی مستقر بودند، این محل را ترک کرده‌اند و یک شاهد عینی نیز به این خبرگزاری گفته است که در حال حاضر وکیل و پزشک خانم سوچی نیز در منزل وی حضور دارند.
همچنین آسوشیتدپرس می‌نویسد که به دنبال صدور فرمان آزادی خانم سو چی که در ۲۱ سال گذشته بیش از ۱۵ سال را در حبس خانگی به سر برده است، حصار محوطه اطراف منزل وی برداشته شده است و در حال حاضر حدود هزار نفر از حامیان خانم سو چی که از روز جمعه آزادی وی را انتظار می‌کشند، به سمت منزل وی در حرکت هستند.
حامیان آن سان سو چی، رهبر حزب «اتحاد ملی برای دموکراسی» که به دلیل تحریم انتخابات پارلمانی اخیر میانمار از سوی دولت نظامی میانمار منحل اعلام شده است، از روز جمعه آزادی خانم سوچی را انتظار می‌کشند. حبس خانم سو چی به طور قانونی مدت روز شنبه به پایان می‌رسید.
نخستین انتخابات پارلمانی میانمار پس از بیست سال که در ۱۶ آبان‌ماه، برگزار شد؛ به دلیل ممنوعیت خانم سو چی از اعلام نامزدی در آن از سوی حزب وی و برخی دیگر از احزاب مخالف تحریم شد که این تحریم انحلال حزب خانم سو چی را به همراه داشت.
آسوشیتد پرس گزارش کرده است که در حال حاضر فضای یانگون، پایتخت میانمار، امنیتی است و کامیون‌های حامل پلیس ضد شورش در خیابان‌ها و میادین اصلی شهر حضور دارند.
آن سان سو چی، فرزند آن سان، ژنرالی که میانمار استقلالش از بریتانیا را مدیون وی است، از سال ۱۹۸۸ به فعلایت‌های دموکراسی‌خواهانه خود را آغاز کرد.
وی که تا سال ۱۹۸۸ بیشتر سال‌های عمرش را خارج از کشور به سر برده بود، در آن سال به منظور پرستاری از مادر بیمارش به میانمار بازگشت که به دنبال ورود وی به میانمار و آغاز تظاهرات گسترده علیه ۲۵ سال حکومت نظامی در این کشور، وی به سرعت به عنوان رهبر مخالفان انتخاب شد و حزب «اتحاد ملی برای دموکراسی» را پایه‌گذاری کرد.
خانم سوچی، در سال ۱۹۸۹ و پیش از برگزاری انتخابات به اتهامات امنیتی به حبس خانگی محکوم شد و این در حالی است که در انتخابات ۱۹۹۰ حزب وی، حزب وی پیروز انتخابات شد، اما حاکمان نظامی این کشور این نتیجه را به رسمیت نشناختند. وی تا سال ۱۹۹۵ در حبس به سر برد.
دوران دوم حبس خانگی آن سان سو چی ۶۵ ساله در سال ۲۰۰۳ آغاز شد و در سال ۲۰۰۹ به خاطر رفتن یک شهروند آمریکایی به منزل وی و به گفته دولت «نقض شرایط حبس خانگی»، مدت بازداشتش از سوی دولت حاکم ۱۸ ماه دیگر تمدید شد.
خانم سو چی در سال ۱۹۹۱ و در زمانی که در حبس به سر می‌برد، برنده نوبل صلح شد و آلکساندر اریس، پسر ارشد وی که گفته می‌شود اکنون ساکن ایالات متحده است، به نیابت از مادر، این جایزه را دریافت کرد.
کیم اریس، پسر جوانتر آن سان سو چی که از ۱۰ سال پیش از این مادر خود را ملاقات نکرده است و ساکن بریتانیا است، در حال حاضر به تایلند آمده است و انتظار دیدار مادرش را می‌کشد.
همسر خانم سو چی، مایکل اریس، فرهیخته بریتانیایی، در سال ۱۹۹۹ در اثر ابتلا به سرطان در گذشت و این در حالی بود که وی از سه سال پیش از آن همسر خود را ملاقات نکرده بود.
در مدت بازداشت، خانم سو چی در مواردی اجازه خروج از کشور و ملاقات خانواده‌اش را داشت، اما نگرانی از عدم امکان بازگشت دوباره به میانمار، موجب شد که وی از میانمار خارج نشود.
