خبر ساده اما باورنکردنی و تکان دهنده است: یوسف ندرخانی را به جرم گرویدن به آیین مسیحیت به زندان و سپس سلول انفرادی می افکنند تا از باور خود دست بشوید، و هنگامی که با مقاومت او روبرو می شوند، او را به بیمارستان روانی می فرستند تا روانش را پریشان کنند. اما مقاومت او موجب می شود که این بار همسر بی گناهش را به گروگان بگیرند تا او لاجرم میان ایمان خود و جان عزیزش یکی را برگزیند. و اکنون که آین تیرها جملگی به سنگ خورده است، دژخیمانش برای او که به پای باورش استوار ایستاده است، چوبه دار برپا کرده اند.
مطابق اصل ۲۳ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، "تفتیش عقاید ممنوع است و هیچکس را نمی توان به صرف داشتن عقیده ای مورد تعرض و مؤاخذه قرار داد." و مطابق مادّه ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر هم که دولت جمهوری اسلامی نسبت به آن متعهد است: "هر شخصی حق دارد از آزادی اندیشه، وجدان و دین بهره مند شود: این حق مستلزم آزادی تغییر دین یا اعتقاد، و همچنین آزادی اظهار دین یا اعتقاد، در قالب آموزش دینی، عبادتها، و اجرای آیین ها و مراسم دینی به تنهایی یا به صورت جمعی، به طور خصوصی یا عمومی است."
متأسفانه رفتار خشونت آمیز، غیرانسانی، و ناعادلانه دستگاه قضایی جمهوری اسلامی با آقای ندرخانی مصداق بارز نقض حقوق بشر و ناقض کرامت انسانی ایشان به عنوان شهروند محترم جامعه ایرانی است. اینگونه رفتارهای خشونت بار و تبعیض آمیز علاوه بر آنکه موجب رسوایی بیشتر نظام حقوقی و قضایی حاکم بر جمهوری اسلامی می شود، وجدان اخلاقی و انسانی جامعه ایرانی را نیز عمیقاً جریحه دار می کند، و اینک همگان را حیرت زده از میزان بی مروّتی و بی انصافی حاکم بر ذهنیت حاکمان نظام جمهوری اسلامی با این پرسش اخلاقی ساده اما تکان دهنده روبرو می کند که چگونه ممکن است کسانی تا به این پایه نسبت به اساسی ترین حقوق یک انسان دیگر بی اعتنا باشند و روح شان از این همه ظلم و رنج مضطرب و مشوّش نشود؟
شگفت آن است که آزادی و امنیت آقای ندرخانی را به نام دینی ستانده اند که به صراحت اکراه در امر دین را نکوهش می کند(قرآن کریم، بقره، آیه ۲۵۶)، و بر مؤمنان تکلیف می کند که میان پیامبران الهی فرقی ننهند (بقره، ۲۸۵). تن و روح او و عزیزانش را به نام دینی می آزارند که گوهر پیام تمامی پیامبران الهی را در اصل واحد می داند و به صراحت کسانی را که به خداوند و روزبازپسین ایمان دارند و اهل نیکوکاری هستند، خواه مسلمان، خواه یهودی، و خواه مسیحی، از بیم و اندوه ایمن می داند (بقره ۶۲)، و به پیروان خود توصیه می کند که با پیروان ادیان الهی دیگر بر سر کلمه مشترکی که میان ایشان است تأکید ورزند و بر آن مبنا در کنار یکدیگر بایستند (آل عمران، ۶۴)، و با یکدیگر نه به زبان خصومت و خشونت که به شیوه پسندیده گفت و گو کنند (عنکبوت ۴۶). و نیز به پیروان خود می آموزد که سخن شان با پیروان دیگر ادیان الهی جز این نباشد که:"به آنچه بر ما و به آنچه بر شما نازل شده ایمان آورده ایم، و خدای ما و خدای شما یکی است و ما همه فرمانبردار اوییم." (عنکبوت، ۴۶).
آیا گرویدن یوسف ندرخانی به آیین مسیحیت و ستایش خدای یگانه در خلوت و پراکندن پیام عشق عیسی در جلّوت پایه های استوار آیین اسلام را به لرزه می افکند، یا خشونت کور و تعصب آمیزی که به نام مسلمانی بر یوسف ندرخانی و خانواده اش نثارمی کنند؟ آیا خروج از یک آیین الهی و ورود به یک آیین الهی دیگر پایه های اسلام را سست می کند، یا عملکرد کسانی که در ردای مسلمانی رنج انسانها را به هیچ می انگارند و از دین دکان تزویری برای کسب ثروت و قدرت می گشایند؟ آیا کارنامه کسانی که به نام دین با چکمه پا در اشک و خون مظلوم زدند تا از نردبام قدرت بالا روند، ایمان خلق مسلمان را برباد می دهد یا ایمان حلقه کوچکی از انسانهای دردمند که پاسخ عطش معنوی خود را در پیام عیسای روح الله یافته اند؟ آیا سکوت تأیید آمیز آن دسته از مراجع تقلیدی که از برابر این گونه بی عدالتی ها بی اعتنا می گذرند جامعه را از دین می رماند و بر دین گریزی نسل جوان می افزاید، یا پرستش پروردگار یکتا ولی این بار در بستر آیین عیسی؟
ما، جمعی از پیروان آیین محمّد پاک، ایمان یوسف ندرخانی را به خدای یگانه و پایبندی او را به پیام عشق و ایثار آیین عیسای پاک به دیده احترام می نگریم، و پایداری او را در راه عقیده اش می ستاییم، و خود را در رنج او و عزیزانش، و نیز تلخکامی هم کیشان اش شریک می دانیم. ما به عنوان جمعی مسلمان بر خود فرض می دانیم که از بی مروّتی و بی عدالتی ای که به نام اسلام در حقّ او و عزیزانش روا داشتند، تبرّی بجوییم، و امید می بریم که در فردای ایران، پیروان تمام ادیان و صاحبان تمام عقاید بتوانند در کنار یکدیگر بر مبنای احترام متقابل و با بهره مندی از حقوق انسانی و شهروندی برابر، زندگی مسالمت آمیز و کریمانه ای را سامان دهند، و با مهر و ادب زخمهای عمیق این روزگار تلخ را آرام آرام التیام بخشند، و برای آبادانی ایران و بهروزی نسلهای آینده این سرزمین دوشادوش هم بکوشند.
امضاکنندگان: علی افشاری، عبدالعلی بازرگان، رضا بورقانی، فاطمه حقیقت جو، رضا علیجانی، مصطفی رخ صفت،سهراب رزاقی، معصومه شفیعی، شیرین عبادی، حسین کمالی، اکبر گنجی، یاسر میردامادی، آرش نراقی، حسن یوسفی اشکوری
مطابق اصل ۲۳ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، "تفتیش عقاید ممنوع است و هیچکس را نمی توان به صرف داشتن عقیده ای مورد تعرض و مؤاخذه قرار داد." و مطابق مادّه ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر هم که دولت جمهوری اسلامی نسبت به آن متعهد است: "هر شخصی حق دارد از آزادی اندیشه، وجدان و دین بهره مند شود: این حق مستلزم آزادی تغییر دین یا اعتقاد، و همچنین آزادی اظهار دین یا اعتقاد، در قالب آموزش دینی، عبادتها، و اجرای آیین ها و مراسم دینی به تنهایی یا به صورت جمعی، به طور خصوصی یا عمومی است."
متأسفانه رفتار خشونت آمیز، غیرانسانی، و ناعادلانه دستگاه قضایی جمهوری اسلامی با آقای ندرخانی مصداق بارز نقض حقوق بشر و ناقض کرامت انسانی ایشان به عنوان شهروند محترم جامعه ایرانی است. اینگونه رفتارهای خشونت بار و تبعیض آمیز علاوه بر آنکه موجب رسوایی بیشتر نظام حقوقی و قضایی حاکم بر جمهوری اسلامی می شود، وجدان اخلاقی و انسانی جامعه ایرانی را نیز عمیقاً جریحه دار می کند، و اینک همگان را حیرت زده از میزان بی مروّتی و بی انصافی حاکم بر ذهنیت حاکمان نظام جمهوری اسلامی با این پرسش اخلاقی ساده اما تکان دهنده روبرو می کند که چگونه ممکن است کسانی تا به این پایه نسبت به اساسی ترین حقوق یک انسان دیگر بی اعتنا باشند و روح شان از این همه ظلم و رنج مضطرب و مشوّش نشود؟
شگفت آن است که آزادی و امنیت آقای ندرخانی را به نام دینی ستانده اند که به صراحت اکراه در امر دین را نکوهش می کند(قرآن کریم، بقره، آیه ۲۵۶)، و بر مؤمنان تکلیف می کند که میان پیامبران الهی فرقی ننهند (بقره، ۲۸۵). تن و روح او و عزیزانش را به نام دینی می آزارند که گوهر پیام تمامی پیامبران الهی را در اصل واحد می داند و به صراحت کسانی را که به خداوند و روزبازپسین ایمان دارند و اهل نیکوکاری هستند، خواه مسلمان، خواه یهودی، و خواه مسیحی، از بیم و اندوه ایمن می داند (بقره ۶۲)، و به پیروان خود توصیه می کند که با پیروان ادیان الهی دیگر بر سر کلمه مشترکی که میان ایشان است تأکید ورزند و بر آن مبنا در کنار یکدیگر بایستند (آل عمران، ۶۴)، و با یکدیگر نه به زبان خصومت و خشونت که به شیوه پسندیده گفت و گو کنند (عنکبوت ۴۶). و نیز به پیروان خود می آموزد که سخن شان با پیروان دیگر ادیان الهی جز این نباشد که:"به آنچه بر ما و به آنچه بر شما نازل شده ایمان آورده ایم، و خدای ما و خدای شما یکی است و ما همه فرمانبردار اوییم." (عنکبوت، ۴۶).
آیا گرویدن یوسف ندرخانی به آیین مسیحیت و ستایش خدای یگانه در خلوت و پراکندن پیام عشق عیسی در جلّوت پایه های استوار آیین اسلام را به لرزه می افکند، یا خشونت کور و تعصب آمیزی که به نام مسلمانی بر یوسف ندرخانی و خانواده اش نثارمی کنند؟ آیا خروج از یک آیین الهی و ورود به یک آیین الهی دیگر پایه های اسلام را سست می کند، یا عملکرد کسانی که در ردای مسلمانی رنج انسانها را به هیچ می انگارند و از دین دکان تزویری برای کسب ثروت و قدرت می گشایند؟ آیا کارنامه کسانی که به نام دین با چکمه پا در اشک و خون مظلوم زدند تا از نردبام قدرت بالا روند، ایمان خلق مسلمان را برباد می دهد یا ایمان حلقه کوچکی از انسانهای دردمند که پاسخ عطش معنوی خود را در پیام عیسای روح الله یافته اند؟ آیا سکوت تأیید آمیز آن دسته از مراجع تقلیدی که از برابر این گونه بی عدالتی ها بی اعتنا می گذرند جامعه را از دین می رماند و بر دین گریزی نسل جوان می افزاید، یا پرستش پروردگار یکتا ولی این بار در بستر آیین عیسی؟
ما، جمعی از پیروان آیین محمّد پاک، ایمان یوسف ندرخانی را به خدای یگانه و پایبندی او را به پیام عشق و ایثار آیین عیسای پاک به دیده احترام می نگریم، و پایداری او را در راه عقیده اش می ستاییم، و خود را در رنج او و عزیزانش، و نیز تلخکامی هم کیشان اش شریک می دانیم. ما به عنوان جمعی مسلمان بر خود فرض می دانیم که از بی مروّتی و بی عدالتی ای که به نام اسلام در حقّ او و عزیزانش روا داشتند، تبرّی بجوییم، و امید می بریم که در فردای ایران، پیروان تمام ادیان و صاحبان تمام عقاید بتوانند در کنار یکدیگر بر مبنای احترام متقابل و با بهره مندی از حقوق انسانی و شهروندی برابر، زندگی مسالمت آمیز و کریمانه ای را سامان دهند، و با مهر و ادب زخمهای عمیق این روزگار تلخ را آرام آرام التیام بخشند، و برای آبادانی ایران و بهروزی نسلهای آینده این سرزمین دوشادوش هم بکوشند.
امضاکنندگان: علی افشاری، عبدالعلی بازرگان، رضا بورقانی، فاطمه حقیقت جو، رضا علیجانی، مصطفی رخ صفت،سهراب رزاقی، معصومه شفیعی، شیرین عبادی، حسین کمالی، اکبر گنجی، یاسر میردامادی، آرش نراقی، حسن یوسفی اشکوری