جولین بارنز، نویسنده ۶۵ ساله انگلیسی، سه‌شنبه شب در لندن جایزه ادبی معتبر بوکر و جایزه نقدی ۵۰ هزار پوندی آن را پس از چهار بار نامزدی برای یازدهمین رمان خود با عنوان «حس نوعی پایان» دریافت کرد.
پنج رقیب آقای بارنز در فهرست نهایی نامزدهای جایزه «من بوکر» سال ۲۰۱۱ عبارت بودند از کرول بیرچ برای رمان «باغ وحش جمرک»، پاتریک دویت برای رمان «برادران سیسترز»، اسی ادوگیان برای رمان «نیمه‌ـ‌بلوز»، استیون کلمن برای رمان «انگلیسی نصفه‌نیمه» و ای. دی. میلر برای رمان «گل حسرت».
جولین بارنز که در کنار سلمان رشدی، مارتین ایمیس و ای‌ین مک‌یوئن از بزرگ‌ترین نویسندگان زنده بریتانیا به شمار می‌رود پیشتر در سال‌های ۱۹۸۴، ۱۹۹۸ و ۲۰۰۵ برای جایزه معتبر بوکر نامزد شده، اما هر بار از تصاحب آن بازمانده بود.
سه رمان او که پیشتر برای این جایزه نامزد شده بودند عبارت‌اند از طوطی فلوبر، انگلیس، انگلیس، و آرتور و جرج.
روزنامه بریتانیایی گاردین رمان کوتاه «حس نوعی پایان» را بررسی و کاوشی در خاطره دانسته است، «این که خاطرات چه قدر می‌توانند مبهم باشند و ما تا چه حد به میل خود در گذشته و خاطرات خود دست می‌بریم».
اما جایزه بوکر سال ۲۰۱۱ پیش از آن که برنده نهایی آن مشخص شود همراه بود با جنجال در رسانه‌ها و خشم منتقدانی که هیئت داوری امسال را به «پوپولیسم» و سطحی‌نگری متهم کردند.
پس از آن که استلا ریمینگتن، مدیر سابق ام آی ۵ و رئیس هیئت داوران بوکر سال ۲۰۱۱، مهم‌ترین معیار برای انتخاب رمان برتر سال را «خواندنی بودن» عنوان کرد و نام نامزدهای اصلی این جایزه اعلام شد، در رسانه‌های بریتانیا جنجالی به پا شد.
عده‌ای از منتقدان ادبی و ریویونویسان و نویسندگان هیئت داوران امسال بوکر را متهم کردند که عامه‌پسند بودن رمان‌ها را به کیفیت آنها برتری داده‌اند.
جولین بارنز در واکنش به این جنجال و در پاسخ به خبرنگاران که نظرش را درباره آن پرسیدند گفت: «اغلب کتاب‌های بزرگ خواندنی هم هستند. هر کتابی که من از فهرست نامزدهای اصلی در ده سال اخیر خوانده‌ام چیی نبوده است جز خواندنی.»
جایزه «من بوکر» معتبرترین جایزه ادبی بریتانیاست که سالانه به رمانی نوشته یک نویسنده اهل بریتانیا، ایرلند، یا کشورهای مشترک‌المنافع اهدا می‌شود و برنده آن می‌تواند یقین داشته باشد که علاوه بر آن که فروش کتابش افزایش خواهد یافت، نام وی نیز در زمره نام‌آوران قرار خواهد گرفت.
سال گذشته هووارد جیکوبسون با رمان «مسئله فینکلر» این جایزه ۵۰ هزار پوندی را از آن خود کرد.
پنج رقیب آقای بارنز در فهرست نهایی نامزدهای جایزه «من بوکر» سال ۲۰۱۱ عبارت بودند از کرول بیرچ برای رمان «باغ وحش جمرک»، پاتریک دویت برای رمان «برادران سیسترز»، اسی ادوگیان برای رمان «نیمه‌ـ‌بلوز»، استیون کلمن برای رمان «انگلیسی نصفه‌نیمه» و ای. دی. میلر برای رمان «گل حسرت».
جولین بارنز که در کنار سلمان رشدی، مارتین ایمیس و ای‌ین مک‌یوئن از بزرگ‌ترین نویسندگان زنده بریتانیا به شمار می‌رود پیشتر در سال‌های ۱۹۸۴، ۱۹۹۸ و ۲۰۰۵ برای جایزه معتبر بوکر نامزد شده، اما هر بار از تصاحب آن بازمانده بود.
سه رمان او که پیشتر برای این جایزه نامزد شده بودند عبارت‌اند از طوطی فلوبر، انگلیس، انگلیس، و آرتور و جرج.
روزنامه بریتانیایی گاردین رمان کوتاه «حس نوعی پایان» را بررسی و کاوشی در خاطره دانسته است، «این که خاطرات چه قدر می‌توانند مبهم باشند و ما تا چه حد به میل خود در گذشته و خاطرات خود دست می‌بریم».
اما جایزه بوکر سال ۲۰۱۱ پیش از آن که برنده نهایی آن مشخص شود همراه بود با جنجال در رسانه‌ها و خشم منتقدانی که هیئت داوری امسال را به «پوپولیسم» و سطحی‌نگری متهم کردند.
پس از آن که استلا ریمینگتن، مدیر سابق ام آی ۵ و رئیس هیئت داوران بوکر سال ۲۰۱۱، مهم‌ترین معیار برای انتخاب رمان برتر سال را «خواندنی بودن» عنوان کرد و نام نامزدهای اصلی این جایزه اعلام شد، در رسانه‌های بریتانیا جنجالی به پا شد.
عده‌ای از منتقدان ادبی و ریویونویسان و نویسندگان هیئت داوران امسال بوکر را متهم کردند که عامه‌پسند بودن رمان‌ها را به کیفیت آنها برتری داده‌اند.
جولین بارنز در واکنش به این جنجال و در پاسخ به خبرنگاران که نظرش را درباره آن پرسیدند گفت: «اغلب کتاب‌های بزرگ خواندنی هم هستند. هر کتابی که من از فهرست نامزدهای اصلی در ده سال اخیر خوانده‌ام چیی نبوده است جز خواندنی.»
جایزه «من بوکر» معتبرترین جایزه ادبی بریتانیاست که سالانه به رمانی نوشته یک نویسنده اهل بریتانیا، ایرلند، یا کشورهای مشترک‌المنافع اهدا می‌شود و برنده آن می‌تواند یقین داشته باشد که علاوه بر آن که فروش کتابش افزایش خواهد یافت، نام وی نیز در زمره نام‌آوران قرار خواهد گرفت.
سال گذشته هووارد جیکوبسون با رمان «مسئله فینکلر» این جایزه ۵۰ هزار پوندی را از آن خود کرد.
