متفاوت بودن (۹)؛ شما فقط بهتر از ما پنهان‌کاری می‌کنید

بر تصویر اصلی وبسایت «بنیاد کارن گَفنی» این واژه با حروف درشت خودنمایی می‌کند: «اراده». کنار آن هم عکسی‌ست از کارن که او را در حال شنا نشان می‌دهد. کارن قهرمان شناست، کسی که ۲۱ مایل (حدود ۳۴ کیلومتر) عرض کانال مانش را در ۱۴ ساعت شنا کرده است. اما مفهوم اراده نه در این عمل قهرمانانه او مستتر است، بلکه کارن در شمار آدم‌هایی است که مرزها را جابه‌جا می‌کنند و سرنوشتی را که محتوم می‌نماید، تغییر می‌دهند؛ می‌شود سندرم داون داشت و خیلی ساده، آدم موفقی هم بود، برخلاف همه آن کلیشه‌هایی که در این باره وجود دارد. کنش قهرمانانه کارن اتفاقا غلبه بر این کلیشه‌هاست که غیرقابل تغییر و ابدی می‌نماید.

می‌توان فارغ از معلولیت‌ها تاثیرگذار بود، همان‌طور که کارن نبردی باشکوه را برای غلبه بر ناآگاهی نسبت به سندرم داون آغاز کرده است. «بنیاد کارن گفنی» آن‌قدر تاثیرگذار بوده که دانشگاه پورتلند آمریکا دکترای افتخاری به کارن بدهد.

با این حال هنوز هستند بسیاری که با تردید به کارن و همه افراد دارای سندرم داون نگاه ‌می‌کنند؛ شک در توانایی آنها، شک در فهم آنها، شکی که خردکننده است تا جایی که کارن را وامی‌دارد بگوید: «افراد دارای سندرم داون خیلی بیشتر از آن‌چه دیگران درباره ما فکر می‌کنند، می‌فهمند. ما می‌فهمیم که آدم‌ها چه زمانی ظلم می‌کنند، می‌فهمیم چه زمانی زور می‌گویند، ما طرد شدن را احساس می‌کنیم و این‌ها همه آزاردهنده است...»

در نهمین بخش از مجموعه «متفاوت بودن» کارن گفنی (Karen Gaffney) از دغدغه‌ها و جهان خود سخن می‌گوید.