با انجام مسابقه ايران و آمريکا، بار ديگر يک رويداد جهانی در عرصه ورزش به ميزبانی ايران برگزار شد و زنان ايرانی از حضور در ورزشگاه بازماندند.
ماجرای حضور زنان در ورزشگاه‌ها، برای اين مسابقه پر سر و صداتر از هميشه پيگيری می‌شد. چه از جانب زنان متقاضی ورود به ورزشگاه‌ها و چه مخالفينی که برای «ابراز انزجار»، در خيابان و مقابل ساختمان وزارت ورزش، نماز جماعت برپا کردند.
مسابقات قهرمانی آسيا در سال ۲۰۱۱ صحنه حضور برابر مردان و زنان در ورزشگاه بود. حتی تشويق‌ها نيز بين دو سمت سالن، تقسيم می‌شد. يک طرف می‌گفتند: يک، دو، سه. طرف مقابل پاسخ می‌داد: ايران، ايران، ايران. بار ديگر گروه زنان فرياد می‌زدند: چهار، پنج، شش. تا مردان در قسمت روبرو پاسخ بدهند: هميشه قهرمان.
اين حضور برابر اما ديری نپاييد. وقتی اعلام شد از ورود زنان جلوگيری می‌شود، تعدادی از زنان ايرانی با تهيه پرچم تيم‌های رقيب و همراه با بانوان مرتبط با سفارتخانه‌های خارجی از جمله برزيل، وارد ورزشگاه شدند.
افزايش محدوديت‌ها برای حضور تماشاگران زن در سالن‌های واليبال باعث شد کارمندان زن فدراسيون، ورزشکاران و مربيان زن و اعضای خانواده ورزشکاران در جايگاه خبرنگاران حضور پيدا کنند!
طبق گزارشی که اسفند پارسال در خبرگزاری ايسنا منتشر شد، کارت خبرنگاری جعلی برای اين افراد صادر شد تا تعداد خبرنگاران و عکاسان در ليگ جهانی به ۱۵۰ نفر برسد! گرچه حالا ديگر اين ترفند هم پاسخگو نيست و زنان خبرنگار يا خبرنگارنما هم راهی به سالن نمی‌يابند.
ریيس فدراسيون واليبال درباره حضور بانوان می‌گويد فدراسيون واليبال تنها برگزار کننده مسابقه است و در مورد آمدن يا نيامدن بانوان نمی‌تواند تصميم بگيرد. بيشتر مديران وزارت ورزش نيز همين موضوع را مطرح کرده بودند.
داورزنی درباره اينکه آيا نگران جريمه فدراسيون جهانی نيست، به سايت خبرآنلاين گفت: «چند بار در اين خصوص مکاتبه کرده‌ايم و بايد ديد چه اتفاقی خواهد افتاد. آنها هر آنچه در مورد برگزاری مسابقات از ما خواسته بودند، رعايت کرديم».
در جريان بازی ايران و آمريکا با وجود جلوگيری از ورود زنان و حتی ممانعت از ورود بانوان خبرنگار، مسئوليت گويندگی سالن را به يک زن سپرده بودند!
چهار يا پنج تماشاگر زن هم مشغول تشويق تيم ملی ايران بودند. خبرآنلاين نوشته که آنها پاسپورت ايتاليايی داشتند و بر اساس قوانين فدراسيون جهانی، ايران نمی‌تواند مانع حضور بانوان ساير مليت‌ها شود.
نويسنده اين گزارش مدعی شده است: «حضور همين چند خانم کفايت می‌کند تا تهديد گرفته شدن ميزبانی حل شود و فدراسيون جهانی ديگر بهانه‌ای ندارد تا اين شادی غير قابل باور را از مردم ايران بگيرد».
غنچه قوامی از متقاضيان تماشای بازی ايران و ايتاليا در ليگ جهانی پارسال، بيش از چهار ماه را در زندان به سر برد.
با شدت گرفتن اعتراض‌ها از سوی تيم‌های مختلف واليبال دنيا و فدراسيون جهانی، او در حالی که به يکسال حبس تعزيری و دو سال ممنوعيت خروج از کشور محکوم شده بود، به قيد وثيقه صد ميليون تومانی آزاد شد.
غنچه قوامی در صفحه فيسبوک خود نوشته است: «بعد از آن همه قول مساعد، بازی ايران و آمريکا را در خانه تماشا خواهم کرد. پرچم ايرانم از پارسال در کمد خاک می‌خورد. می گذارم برای روزی نه چندان دور که دسته جمعی با طرح پرچم ايران بر پيشانی، به ورزشگاه‌ها وارد می‌شويم».
شيوا نظرآهاری از فعالان حقوق بشر هم نوشته است: «خيلی‌ها گمان می‌کنند، ما به تيم ملی اهميت نمی‌دهيم و محروميت از ميزبانی تنها خواسته‌مان است. واقعيت اين است که در يک سال گذشته، اين خواسته از راه‌های گوناگون دنبال شده. برای خيلی از ما "حق ورود به استاديوم" آرزويی است که از کودکی دنبالش می‌گرديم. از همان روزهايی که توی کيف‌هايمان عکس عابدزاده و مهدوی‌کيا بود».
