ایران همواره حضور نظامی خود در سوریه را نفی کرده و تنها گفته است حضور مستشاری در سوریه دارد.
در شهریور ماه سال ۱۳۹۱ محمد علی جعفری، فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی از حضور نیروهای سپاه قدس در سوریه سخن گفته بود: «به دلیل شرایط خاصی که در کشورهای سوریه و لبنان وجود داشته تعدادی از نیروهای قدس، در آنجا حضور داشته‌اند، اما این به منزله حضور نظامی ما در آنجا نیست.»
بشار اسد، رئیس جمهوری سوریه، در سخنرانی خود در دمشق در تیرماه سال جاری اعلام کرد ایران به سوریه کمک نظامی می‌کند؛ «ایران به ما کمک‌های اقتصادی، نظامی و سیاسی می‌کند و سهم بالایی در پایداری و عزت ملت ما دارد.»
با افزایش آمار کشته‌شدگان ایرانی در سوریه جانشین فرمانده کل سپاه پاسداران، حسین سلامی با شرکت در گفت‌وگوی ویژه خبری در شکبه خبر تلویزیون دولتی ایران، ۵ آبان ماه گفته بود امنیت ایران و سوریه به هم گره خورده است.
آقای سلامی گفته است «ما برای سوریه یک ارزش استراتژیک فوق‌العاده‌ای قائل هستیم. امنیت بخش‌های مهمی از جهان اسلام، و امنیت ملی سوریه و امنیت ملی ما به‌هم گره خورده. درک این واقعیت امروز فلسفه اصلی حضور ماست. البته حضور ما یک جنبه اعتقادی نیرومندی دارد اما فرا‌تر از جنبه‌های استراتژیک مهمی هم دارد.»
پیش‌تر نیز در بهمن ماه ۱۳۹۱، مهدی طائب، رئیس قرارگاه عمار در جمع دانشجویان بسیجی گفته بود اگر به خوزستان و سوریه حمله شود اولویت ما دفاع از سوریه است. آقای طائب سوریه را استان سی و پنجم ایران معرفی کرده و گفته بود اگر سوریه را از دست بدهیم خوزستان را هم از دست می‌دهیم.
علی مهتدی روزنامه نگار و تحلیلگر سیاسی مقیم فرانسه درباره سطح دفاع و حضور نیروهای ایرانی در سوریه به رادیو فردا می‌گوید: «در اوایل شروع حوادث سوریه سطح حضور نیروهای ایرانی محدود بود به مستشاران و مشاوران نظامی که به دولت و ارتش سوریه مشاوره می‌دادند. اما با بالا گرفتن تحولات و درگیری‌ها، و ظهور گروهی مثل داعش، این حضور نظامی نیز افزایش پیدا کرد. یعنی ایران عملا اکتفا نکرده است به ارسال مستشاران نظامی، بلکه نیروی روی زمین هم دارد که در کنار نیروهای حزب الله مشغول مبارزه هستند. و حجم بالای قربانیان ایرانی در این حوادث، می‌تواند نشانگر افزایش این نیرو‌ها باشد. باید توجه داشت موضوع سوریه و از دست ندادن سوریه، برای ایران پایه سیاست‌های استراتژیکش در منطقه است و به هیچ عنوان از این موضوع کوتاه نمی‌آید.»
در حالی‌که مقام‌های جمهوری اسلامی تعداد کشته شدگان ایرانی در سوریه را ۴۲ تن معرفی می‌کنند روزنامه «اصفهان زیبا» در مقاله‌ای که روز گذشته ۲۶ آبان ماه تحت عنوان «تهدیدات داعش و امنیت اصفهان» منتشر کرده است تنها تعداد کشته شدگان اصفهانی در سوریه را نزدیک به ۵۰ نفر عنوان کرده و می‌نویسد: «این استان بعد از خراسان رضوی و قم بیشترین آمار شهدا را به خود اختصاص داده است.»
علی آلفونه، عضو ارشد بنیاد دفاع از دموکراسی در واشینگتن نیز، در مقاله‌ای که سایت بنیاد واشینگتن آنرا منتشر کرده است آمار کشته‌شدگان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را از ماه ژانویه ۲۰۱۳ تا اگوست ۲۰۱۵، ۱۱۳ نفر اعلام کرده و می‌نویسد: ۸ نفر از این کشته شدگان از سپاه قدس، ۸ نفر از نیروی زمینی سپاه، ۳ نفر از آنان از شاخه بسیج و ۹۴ نفر از این کشته شدگان از شاخه نامعلومی از سپاه پاسداران بوده‌اند. اگر به این رقم تعداد آمار ارائه شده از سوی حکومت ایران را اضافه کنیم به عدد ۱۵۵ می‌رسیم.
علی مهتدی در این باره می‌گوید «این رفتار تنها منحصر به ایران نیست. اکثر کشورهای منطقه در این قبیل حوادث سعی می‌کنند برای کنترل افکار عمومی آمار کشته شدگان را کمتر اعلام کنند. برای مثال حزب الله که کشورداری نمی‌کند و در واقع دولت نیست و یک گروه است، همین رفتار را در پیش گرفته، با اینکه قویا در سوریه حضور دارد و مشغول نبرد است تعداد کشته شده‌های خود را بسیار کمتر از آنچه هست اعلام می‌کند ولی به نظر می‌آید آمار‌هایی که ارائه می‌شود خیلی قابل تکیه نیست. می‌توانیم میزان افزایش قربانیان ایرانی را از میزان تشییع جنازه‌هایی که در نقاط مختلف ایران برگزار می‌شود و همچنین پیروزی‌هایی که ارتش سوریه ظرف مدت اخیر بدست آورده که به نوعی مرهون حضور قوی‌تر ایران و حزب الله در سوریه است. یکی از دلایلی که ایران نیروی بیشتر به سوریه فرستاده این است که ارتش سوریه از ابتدا برای نبردهای شهری و گروه‌های چریکی و پارتیزانی تربیت نشده بود و این ارتش ایدئولوژی و برنامه‌اش تنها مبارزه با اسرائیل بوده و به همین دلیل ارتش سوریه عملا در یکی دو سال و شاید سه سال اولیه مبارزه با گروه‌های مخالف خودش، توان زیادی برای مبارزه نداشته و به مشاوران ایرانی نیاز داشته است.»
با وجود فهرست نام‌های متفاوتی که از کشته‌شدگان ایرانی در سوریه وجود دارد هنوز فهرست تاییدشده و رسمی از سوی مقام‌های ایرانی منتشر نشده است و تنها با پیگیری اخبار سال‌های اخیر می‌توان به فهرستی بلند از نام کشته‌شدگان رسید.
