اگرچه حرکاتی همانند لیسیدن ضریح در گیر و دار شیوع ویروس کرونا در ایران نوع نگاه همه مذهبیون جامعه را نمایندگی نمی‌کند، اما رویدادهایی از این دست بار دیگر به یک بحث تاریخی دامن زده است: تضاد یا هم‌زیستی دین و علم، به‌ویژه در زمان دست‌وپنجه نرم کردن با فجایع انسانی.
گروهی معتقدند باورهای مذهبی در مقاطع بحرانی، می‌تواند در کنار راهکارهای علمی آرامش‌بخش باشد و کمکی روحی. دیگرانی اما می‌گویند اعتقادات دینی در هر شکلی با علم و تفکر متجدد در تعارض است و همین می‌تواند روند رسیدگی و بهبود اوضاع را مختل کند، یا حتی بر وخامت شرایط بیافزایند. البته گروهی دیگر هم هستند که علم را به‌کل رد می‌کنند و رستگاری را در روش‌های ماورایی می‌جویند.
حسین روازاده و عباس تبریزیان دو نفر از مبلغان و مروجان اصلی این نوع نگاه و طب موسوم به اسلامی هستند. در همین یکی دو هفته اخیر، توصیه‌های غیرمعمول، بی اساس و عجیب چنین افرادی برای مقابله با کرونا واکنش‌های گسترده‌ای را در شبکه‌های مجازی به‌دنبال داشت.
ویدیوهایی هم که رهروان خطوط فکری مشابه از خود منتشر کرده‌اند، به تیترهای خبری خارج از مرزهای ایران بدل شد؛ ویدیوهایی که در آن برای اثبات قدرت ماورایی اماکن «مقدس» شیعیان و مبرا بودن آن از گزند ویروس، ضریح را در میانه اپیدمی می‌لیسند.
هرچند این افراد در شرایط فعلی بحرانی در ایران تحت تعقیب قضایی قرار گرفته اند، اما حرکت آن‌ها برآمده از همان آموزه‌هایی است که حکومت چهار دهه گذشته را به شدت سرگرم تبلیغش بوده است؛ شفابخشی و نیروی قدسی اماکن مذهبی، تاثیر دعا و ذکر بر سلامت افراد و برتری مطلق باورهای دینی بر هر انگاره دیگری.
در موارد پیشین، قوه قضاییه افرادی مانند حسین روازاده را که برای درمان کرونا عسل و سیاه‌دانه تجویز کرده است، زیر چتر حمایتی خود گرفته است.
هنگامی که این معمّم یک کتاب معتبر پزشکی را در ویدیویی به آتش کشید و با واکنش چند پزشک در دنیای مجازی مواجه شد، قوه قضاییه جمهوری اسلامی آن سه پزشک را با شکایت پدر طب موسوم به اسلامی محکوم به شلاق کرد. اعتراض‌ها و انتقادهای وزارت بهداشت از تبریزیان هم به‌جایی نرسید.
در این برنامه به تضاد یا سازگاری دین و علم می‌پردازیم.
