از زمانی که دونالد ترامپ توافق تاریخی امارات متحده عربی و اسرائیل را برای عادی سازی روابط اعلام کرد، تا وقتی که اولین هواپیمای اسرائیلی با پیام صلح در ابوظبی فرود بیاید، تنها کمی بیش از دو هفته زمان لازم بود؛ برای رویدادی که شاید بتواند آغازی برای تغییرات بنیادین در معادلات سیاسی و توازن قوا در خاورمیانه باشد.
بر کسی پوشیده نیست که تبعات چنین تغییراتی می تواند برای جمهوری اسلامی بسیار گسترده باشد و واکنش عصبانی مقامات حکومتی هم از همان ابتدا شاهدی بر این مدعا بود؛ به ویژه که واشینگتن گفته است کشورهای دیگر عرب منطقه هم به زودی به روند عادی سازی روابط با اسرائیل خواهند پیوست.
«بی غیرت»، «خائن»، «تصرف شده»، «ننگین»، «حماقت تاریخی»، «خطای راهبردی»، «لکه ننگ»... این ها واژگانی بودند که در واکنش مقامات جمهوری اسلامی از علی خامنه ای و حسن روحانی تا سپاه پاسداران و وزارت خارجه به گوش رسیدند. رئيس ستاد کل نیروهای مسلح ایران حتی پا فراتر گذاشت و گفت بعد از این نیروهای نظامی ایران «با محاسبات دیگری» به امارات نگاه خواهند کرد. مواضعی که اعتراض شدید امارات، شورای همکاری خلیج فارس و آمریکا به عنوان میانجی روند عادی سازی را به دنبال داشت.
کشور دیگری که در کنار جمهوری اسلامی - و البته نه با واژگانی چنین آتشین – ابتدا برقراری روابط را بدون صلح با فلسطینیان رد کرد، عربستان سعودی بود. ریاض البته حدود ده روز بعد از اتخاذ این موضع، اجازه استفاده از آسمان خود را برای پرواز مستقیم بین اسرائیل و امارات صادر کرد.
آیا برقراری ارتباط میان اسرائیل و امارات، آغاز روند عادی‌سازی روابط اعراب و اسرائیل است؟ نتیجه چنین روند احتمالی برای جمهوری اسلامی چه خواهد بود؟ نزدیکی امارات و اسرائیل چه پیامدی برای حکومت ایران دارد؟ واکنش خشمگینانه مقامات ایران به‌کجا خواهد کشید؟
