«پهلوی» واژه‌ای است که در تمامی سال‌های بعد از انقلاب و به‌رغم تحولات عظیم ساختاری در عرصه سیاسی ایران توانسته پتانسیل خبرسازی خود را حفظ کند. موافقان و حتی شمار قابل توجهی از مخالفان حکومت سابق ایران، بر سر این نکته اشتراک نظر دارند که این نام به خودی خود و به دلایل مختلف، به‌شکل کم‌رقیبی، از قابلیت جذب افکار عمومی برخوردار است.
این اقبال، به‌ویژه در سال‌های اخیر به‌دنبال سرخوردگی فزاینده عمومی از راهکارهایی همچون اصلاحات درون‌ساختاری در حکومت، همراستا شده است با تقویت گفتمان براندازی. تا جایی که فریاد زدن نام پهلوی‌ها جای بسیاری از شعارهای پیشین را گرفته؛ آن‌هم در واژگان معترضانی که شاید بیشترشان روزهای حکومت پیشین ایران را تجربه نکرده‌اند.
در این شرایط شاهزاده رضا پهلوی با اعلام آن‌که قصد دارد طی یک «پیمان نوین» با ایرانیان سخن بگوید، در مرکز توجهات رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی قرار گرفت.
او سپس در پیامی که ۱۵ دقیقه طول کشید، گفت در پی رسیدن به قدرت نیست و می‌خواهد راهگشای روند دموکراتیک شدن کشور باشد. او خواستار گذر از جمهوری اسلامی، مسئولیت‌پذیری شهروندان، پیوند زدن اعتصابات و اعتراضات در نقاط مختلف کشور و تشکیل حلقه‌های نافرمانی مدنی در محیط‌های کار شد تا بتوان یک «شبکه بزرگ اعتراضات» در داخل کشور سازماندهی کرد.
رضا پهلوی در آینده سیاسی ایران می‌تواند چه نقشی ایفا کند؟ آیا «پیمان نوین» او، می‌تواند آغازی برای ایجاد تغییرات سیاسی اساسی باشد؟ آیا او می‌تواند در مسیر دمکراتیک‌سازی ایران توفیقی داشته باشد؟
در این برنامه در کنار نگاه مخاطبان، مواضع و نظرات موافق و مخالف حرکت اخیر شاهزاده رضا پهلوی را از دو میهمان برنامه می‌شنویم. نکته متفاوت برنامه این است که اگرچه هر دو میهمان به لحاظ طیف سیاسی نزدیک هستند، اما نظراتشان درباره «پیمان نوین» کاملا در تضاد است.
شروان فشندی از آمریکا، عضو حزب مشروطه و گروه فرشگرد، حرکت اخیر آقای پهلوی را راهگشا می‌داند و از آن دفاع می‌کند. در مقابل، رامین پرهام نویسنده و پژوهشگر مقیم فرانسه که تئوری «مشروطه نوین» را مطرح می‌کند و مبلغ رویکردی نو و تجددگرایانه به نظام پادشاهی در ایران است، با انتقاد از شاکله و محتوای اقدام اخیر می‌گوید هیچ چیز در این «پیمان»، «نوین» نبود و تنها نتیجه آن از بین بردن «توهم» رهبری شاهزاده رضا پهلوی در مسیر پیش‌روی اپوزیسیون است.
