از شاهزاده رضا پهلوی تا شاهین نجفی، از داریوش و فرامرز اصلانی و شهبال شب‌پره تا اسماعیل خوئی و شهلا انتصاری و آرامش دوستدار و اسفندیار منفردزاده و تورج اتابکی و احمد باطبی و مهدی عربشاهی... پیش از این، تصور هم‌آوایی افرادی با گرایش‌هایی چنین متفاوت و گاه متضاد، یا قرار گرفتن نام‌هایی برآمده از حوزه‌هایی چنین متنوع پای یک بیانیه سیاسی چندان ساده نبود.
اما کلیدواژه‌ای وجود داشت که توانست این نام‌ها را همراه با بیش از ۶۰۰ نام دیگر برای حمایت از کمپینی با همان عنوان، کنار هم بگذارد: «نه به جمهوری اسلامی».
۶۴۰ کنشگر متشکل از از فعالان سیاسی و مدنی، هنرمندان و ورزشکاران، نویسندگان و اساتید دانشگاه نوشته‌اند که گسترش کارزار «نه به جمهوری اسلامی» در پیوند با دیگر حرکت‌های سیاسی و مدنی، نویدبخش همسویی و همگراییِ بیشترِ مبارزاتِ آزادی‌خواهانه و عدالت‌جویانه مردم ایران برای رهایی از «حکومتی ضدبشری» است. آنها نوشته‌اند بیاییم خواسته «نه به جمهوری اسلامی» را «محور همبستگی ملی قرار دهیم» تا حکومت را برافکنیم.
این بیانیه چند روز پس از آغاز کارزاری منتشر شده است که کاربران شبکه‌های اجتماعی در ایران رقم زده‌اند؛ کمپینی که طی آن، با انتشار عکس یا ویدئو و نوشتن عبارت «نه به جمهوری اسلامی» روی کاغذ یا دست خود با حکومت مخالفت می‌کنند.
این حرکت حدود دوماه پیش از انتخابات ریاست جمهوری آغاز شده است؛ انتخاباتی که در فضای دگرگون‌شده ایران رقم می‌خورد؛ فضایی که با گذر از دی‌ماه ۹۶، مردادماه ۹۷، آبان‌ماه ۹۸، سرنگون‌سازی هواپیمای مسافربری توسط سپاه و سو مدیریت‌های کرونایی، به الگوی اعتراضی جدیدی رسیده است که بیش از پیش کلیت نظام جمهوری اسلامی را هدف قرار می‌دهد.
در این برنامه به جنبه‌های مختلف این حرکت اعتراضی می‌پردازیم.
