از آن پاییز ۲۰۰۱ شهر بن آلمان تا این تابستان ۲۰۲۱ تهران، موضع و رویکرد حکومت ایران در قبال دشمن پیشین افغانستانی دستخوش چرخشی تمام و کمال شده است؛ از آن روزهای منتهی به «کنفرانس بن» که عناد سنتی جمهوری اسلامی با آمریکا - هر چند کوتاه و مقطعی - جای خود را به همکاری راهبردی در پی شکست طالبان داد، تا این روزها و هفته‌های منتهی به سقوط کابل که پایتخت ایران میزبان هیات طالب‌ها شد؛ از آن روزهایی که طالبان دیپلمات‌های ایرانی را در مزار شریف کشتند تا این روزها که دیپلمات ایرانی، طالبان را «امارت اسلامی» نامید و رئیس دستگاه دیپلماسی ایران خواهان حکومت فراگیر افغان با حظور طالبان شد.
رئیس جمهور جدید اسلامی هم در واکنش به فتح برق‌آسای کابل توسط طالبان، بدون نام بردن از این گروه، فضای فعلی را یک «فرصت» نامید. او در توضیح این فرصت از سه کلمه‌ای استفاده کرد که به گواه آنان که تجربه زیستن در افغانستان تحت سلطه طالبان را داشته‌اند، دورترین تعابیر ممکن از تجربیات آن‌هاست: «زندگی»، «امنیت» و «صلح».
جمهوری اسلامی در توجیه چنین رویکردی می‌گوید این طالبان دیگر آن طالبان نیست.
چشم‌انداز ارتباط جمهوری اسلامی با حکومت احتمالی طالبان چیست؟ آیا طالبان امروز با طالبان ۲۰ سال پیش متفاوت است؟
در این برنامه به این مسائل می‌پردازیم.
