۴۲ سال پیش در چنین روزهایی شماری از انقلابیون با حمایت آیت‌الله روح‌الله خمینی ایران را بر سر بزنگاهی تاریخی قرار دادند که سیاست کلان چهار دهه آینده را برای کشور ملتهب و خشمگین ترسیم کرد.
چه خواسته بود چه ناخواسته، چه خودجوش و چه با نقشه قبلی، سنگ بنای این سیاست به زبان ساده برای جمهوری اسلامی شد دشمنی با غرب و در راس آن آمریکا؛ ایران هم شد یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های سیاست خارجی آمریکا و متحدان غربی.
در چهل و دومین سالگرد اشغال سفارت آمریکا در تهران، می‌پردازیم به سرنوشت ایران که در آن یکشنبه پاییزی ۵۸ گره خورده بود به دست‌هایی که با عصبانیت گره شده بودند به نرده‌های دروازه سفارت آمریکا؛ به نقطه آغازین ۴۴۴ روز گروگانگیری کارکنان سفارت که بدل شد به یکی از بزرگ‌ترین بحران‌های تاریخ مدرن ایران و فراتر از آن، تاریخ روابط دیپلماتیک در جهان.
آیا اشغال سفارت در معادلات پر هیاهوی پسا-انقلابی ایران اجتناب‌ناپذیر بود؟
