چهارم آذر روزی است که در تقویم جهانی به نام روز مبارزه با خشونت علیه زنان شناخته می‌شود؛ خشونتی که به‌گواه تازه‌ترین بررسی‌های صندوق جمعیت سازمان ملل متحد، در دوران همه‌گیری جهانی کرونا به‌شدت افزایش یافته است.
در ایران هم در سال‌های اخیر خشونت‌های پیدا و پنهان علیه زنان در ابعاد حقوقی و دولتی نمود عینی‌تری پیدا کرده است. برای نمونه در این باره می‌توان پادرهوایی لایحۀ دولتی منع خشونت علیه زنان را مصداق آورد؛ لایحه‌ای که با وجود نکات مثبت، از جرم‌انگاری برخی اَشکال خشونت درباره زنان سر باز زده است.
به رسمیت نشناختن احوال شخصی زنان از دیگر پاشنه‌های آشیل این لایحه است. کار تا جایی پیش می‌رود که اگر زنی خشونتی جنسی از نوع تجاوز را گزارش کند، خود همواره با خطر پیگرد قانونی بنابر قوانین اسلامی مواجه می‌شود. این‌جاست که ایران در دوران جمهوری اسلامی در زمرۀ پنجاه کشوری قرار می‌گیرد که قوانین مشخصی برای مبارزه علیه خشونت به‌ویژه خشونت خانگی ندارد.
در این میزگرد با حضور صدیقه وسمقی، تحلیلگر مسائل سیاسی-اجتماعی و اسلام‌پژوه در تهران، و منصوره شجاعی، از مؤسسان کمپین یک میلیون امضا و مدرسه فمینیستی در هلند، موضوع خشونت علیه زنان و بازتولید و الگوهای حاکمیتی در ایران بعد از انقلاب اسلامی مورد بحث قرار گرفته است.
