محمد نامجو مطلق، کشتی‌گیر صاحب‌نام ایرانی، در گفت‌گویی اختصاصی با رادیو فردا، ضمن اعلام درخواست پناهندگی از آلمان، اعلام کرد در تمرینات تیم مایتنس حضور یافته است.
او سال ۲۰۱۵ همراه با تیم ملی جوانان ایران در رقابت‌های جهانی به میزبانی برزیل، روی سکوی نخست تیمی ایستاد.
این آزادکار گیلانی طی هشت سال گذشته از جوانان آسیا به میزبانی میانمار تاکنون در رده‌های مختلف سنی دوبنده تیم ملی ایران را پوشیده و در اردوهای تیم ملی حضور داشته است.
نامجو مطلق که در لیگ برتر امسال هم کشتی گرفت، از جمله ورزشکارانی است که در جریان اعتراضات سراسری با استوری و پست‌های معترضانه در اینستاگرام، با مردمی که خواهان پایان بخشیدن به نظام جمهوری اسلامی هستند، همراهی کرد.
دارنده مدال برنز امیدهای آسیا در سال ۲۰۱۹ به میزبانی مغولستان، درباره واکنش‌ها به مطالب اعتراضی خود گفت: «از سوی فدراسیون کشتی، همچنین نهادهایی که حتی خودشان را معرفی نمی‌کنند که از کدام ارگان هستند، با فشارهای روحی و تهدیدهای مداوم روبرو شدم. ادامه این روند هم مشخص بود. یا جانم را از دست می‌دادم یا یک چشمم را کور می‌کردند یا در بهترین حالت باید می‌رفتم زندان. در چنین وضعیتی تصمیم گرفتم از کشور خارج شوم.»
نامجو مطلق که همراه با ایران در رقابت‌های امیدهای آسیا روی سکوی نخست تیمی ایستاد، یادآور شد: «در این مدت دیدم که ایرانیان سراسر جهان چقدر عالی با ما که در داخل بودیم، همدلی کردند. پس من هم از قلب اروپا می‌توانم صدای مردمی باشم که در سخت‌ترین و بیرحمانه‌ترین شرایط، تحت ظلم و آزار هستند.»
نامجو مطلق در پاسخ به این سؤال رادیو فردا که آیا تصور می‌کرد زندگی و رویای ورزشی خود را در کشوری غیر از زادگاهش دنبال کند، گفت: «اگر طرفدار حق باشی، اگر صدای مردم باشی، به عنوان ورزشکار باید قید ورزش و تیم ملی را بزنی، یا اینکه دیگر در ایران زندگی نکنی. ورزشکاری که سمت حقیقت بایستد، عاقبتش در این رژیم مثل نوید افکاری خواهد شد. او هم یک کشتی‌گیر بود و مثل من در اردوهای تیم ملی حضور داشت. نوید را با شکنجه اعدام کردند. برادرانش را در انفرادی نگه داشتند. خواهر و مادرش هم طی این مدت تحت آزار مداوم قرار داشتند.»
این کشتی‌گیر وزن ۶۱ کیلوگرم که سال ۲۰۱۸ در مسکو، روی سکوی سوم ارتش‌های جهان ایستاد، با تمجید از ورزشکارانی که امسال به طور گسترده در اعتراضات سراسری مشارکت کرده‌اند، گفت: «مجیدرضا رهنورد و بسیاری دیگر را به ناحق کشتند. با قتل این جوانان نازنین، زندگی خانواده‌هایشان هم نابود می‌شود یا آسیب‌های شدیدی می‌بینند. صدها نفر دیگر در سراسر کشور کشته یا زخمی شدند، اما با تهدید خانواده‌شان و با سانسور شدید، خبری از آنها درز نکرد.»
از نامجو مطلق پرسیدم خودت وقتی خبر بازداشت یا کشته شدن ورزشکاران را می‌شنیدی چه حسی داشتی؟
جواب داد: «وقتی میدیدم ورزشکاران تیم‌های ملی کشتی، فوتبال و سایر رشته‌ها از ترس جان‌شان و به خاطر حفظ امنیت خانواده‌شان محکوم به سکوت شده‌اند، برایم بی‌نهایت غم‌انگیز بود. روزها و شب‌های بسیار سختی را از لحاظ روحی گذراندم که استرس و فشارش در آلمان هم با من است. اگر گلوله می‌خوردم، شاید درجا کشته می‌شدم و دردی حس نمی‌کردم. اما این طوری، هر لحظه با درد و عذاب و اضطراب زندگی می‌کنی.»
او درباره آینده دوران ورزشی خود گفت: «تلاشم را از سر می‌گیرم، هم برای اهداف خودم، هم برای اینکه صدای مردم عزیزم باشم. تا زمانی که ایران از ظلم رهایی پیدا نکرده، صدای آنها خواهم ماند. از نظر ورزشی هم با تیم‌های مختلف تمرین کرده‌ام، از جمله باشگاه ماینتس، و در صورت مهیا شدن شرایط، کشتی در سرزمین جدید را از بوندس لیگا آغاز خواهم کرد.»
در ماه‌های اخیر ورزشکاران زن و مرد بسیاری که سابقه عضویت در تیم‌های ملی ایران را دارند، از کشورهای مختلف درخواست پناهندگی کرده‌اند.
کاهش امید و انگیزه از ادامه زندگی در ایران، دخالت‌های مقامات ورزشی در زندگی خصوصی ورزشکاران، اجبار مسئولین ورزشی به رعایت فرامین سیاسی و مذهبی توسط ملی‌پوشان، همچنین فشار شدید اقتصادی، از دلایل عمده کوچ ورزشکاران است.
در این بین، نام حمید سجادی وزیر ورزش جمهوری اسلامی هم به دلیل اعمال فشار سیاسی به ورزشکاران، در بسته جدید تحریم‌های اتحادیه اروپا گنجانده شده است.
