مهدی شیرزاد از فیلمنامه‌نویسان فعال سال‌های اخیر سینما و تلویزیون رسمی ایران می‌گوید اتفاقات سال گذشته در ایران برایش تلنگری بود تا به این فکر کند که تا چه زمان باید به کار کردن در شرایط نامطلوب تن بدهد. او بر همین اساس تصمیم گرفت که دیگر در جریان رسمی سینما و تلویزیون ایران کار نکند و از کشور خارج شود.
مهدی شیرزاد از جمله نویسندگان سریال‌های تلویزیون رسمی جمهوری اسلامی چون «راه بی‌پایان» ساخته همایون اسعدیان، «عملیات ۱۲۵» ساخته بهروز افخمی، و «پرده‌نشین» ساخته بهروز شعیبی است و در سینما نیز فیلم‌هایی چون «پنهان» ساخته مهدی رحمانی، «مزار شریف» ساخته عبدالحسن برزیده و «در سکوت» ساخته ژرژ هاشم‌زاده بر اساس فیلمنامه‌هایی از او ساخته شده‌اند.
از او در ماه‌های گذشته سریال‌هایی چون «خسوف» ساخته مازیار میری و «نوبت لیلی» ساخته روح‌الله حجازی از سامانه‌های پخش آنلاین شبکه نمایش خانگی ایران پخش شده بود.
مهدی شیرزاد در گفت‌وگو با برنامه «صحنه» رادیو فردا می‌گوید تا پیش از اعتراضات سال ۱۴۰۱ به «اصلاح» باور داشته و خود را «اصلاح‌طلب» می‌دانسته اما متوجه شده که اصلاحات دست‌کم در این زمان و حاکمیت رهبر فعلی جمهوری اسلامی رخ نخواهد داد:
«من خودم را فرد اصلاح‌طلب می‌دانستم. ۲۰ سال باور داشتم که با یک جور همکاری می‌شود اصلاحاتی کرد و شرایط را تغییر داد. باید سنم بالا می‌رفت تا به این باور برسم که این غلط است یا زمانش دیگر گذشته. هر چقدر تلاش کردم که با راه آمدن و امتیاز دادن و گفت‌وگو کردن طرف مقابل را قانع کنم که نیاز به اصلاحات هست، دیدم هیچ اراده‌ای برای این موضوع وجود ندارد. باید این مسیر را طی می‌کردم تا بفهمم که این اصلاحات حداقل در زمان حکومت فعلی و حاکمیت رهبر فعلی رخ نخواهد داد.»
مهدی شیرزاد با اشاره به تأثیر عاطفی اعتراض‌های سال گذشته بر خودش شرح می‌دهد که دیدن نسلی همسن فرزندش در خیابان‌ها باعث ایجاد چالشی ذهنی برایش شد:
«می‌رفتم در خیابان و اعتراض‌ها را می‌دیدم. بچه‌هایی را دیدم که خیلی بزرگ‌تر از پسر خودم نبودند. این باعث شد تا خودم را در برابر چالشی در برابر فرزندم ببینم که آیا الگوی مناسبی برای او هستم یا نه. اینکه اگر می‌خواهم الگوی مناسبی برای او باشیم باید همین تصمیم را بگیرم.»
آقای شیرزاد در پاسخ به پرسشی درباره همکاری با سینماگران نزدیک به حکومت می‌گوید در کارنامه‌اش آثاری وجود دارد که وقتی به آن‌ها فکر می‌کند، می‌بیند نباید آن‌ها را انجام می‌داد. او در عین حال اذعان می‌کند که «تقریباً هیچ کدام از کارهایی که نوشتم را ندیدم.»
مهدی شیرزاد با اشاره به شرایط خاصی که سینمای ایران پس از اعتراضات «زن زندگی آزادی» با آن مواجه شده است، می‌گوید:
«ساختن فیلم به شیوه‌ای که به‌شکل واضح در تضاد با خواستهٔ نسلی است که به خیابان آمد، به بن‌بست رسیده است. سینماروها از همین نسل هستند. وقتی فیلمی ساخته می‌شود که زنان در خانه‌‌هایشان حجاب دارند یعنی مهم نبودن خواستهٔ نسلی که به خیابان آمد. آن نسل هم با سینما نرفتن پاسخ می‌دهد. نتیجه همین شرایط فعلی است.»
مهدی شیرزاد با اشاره به ابهامات فراوان درباره صاحبان سامانه‌های آنلاین پخش فیلم در ایران می‌گوید: «تعداد دقیق بینندگان محصولات سامانه‌های پخش اینترنتی مشخص نیست. من هیچ وقت تعداد بینندگان آثارم در این سامانه‌ها را نفهمیدم و کسی پاسخ دقیقی به من نداد.»
او همچنین اختلافات مطرح‌شده دربارهٔ شیوهٔ نظارت بر سامانه‌های پخش اینترنتی را رقابت جریان‌های قدرت داخل نظام می‌داند.
