نتایج یک تحقیق تازه نشان می‌دهد که اجداد اولیه انسان بین ۸۰۰ تا ۹۰۰ هزار سال پیش در آستانه انقراض بوده‌اند.
این پژوهش که روز پنج‌شنبه ۹ شهریور در مجله معتبر علمی «ساینس» منتشر شده، با استفاده از یک روش جدید برای تجزیه و تحلیل داده‌های ژنتیکی بیش از سه هزار انسان زنده به دست آمده است.
به گزارش گاردین، دانشمندان بر این باورند که در پی رخداد‌هایی که ممکن است ناشی از یک تغییر آب و هوایی شدید باشد، برای دوره‌ای حدود ۱۱۷ هزار سال، تنها کمتر از ۱۳۰۰ نفر از اجداد ما امکان تولید مثل داشته‌اند.
جورجیو مانزی، استاد انسان‌شناسی در دانشگاه ساپینزا در رم و نویسنده ارشد این مطالعه، به گاردین گفت: «اعدادی که از مطالعه ما به دست آمده، با گونه‌هایی که در حال حاضر در معرض انقراض هستند مطابقت دارد».
همچنین دانشمندان می‌گویند که این تنگنای حیاتی ممکن است دلیل ظهور «انسان هایدلبرگی» باشد که تصور می‌شود جد مشترک انسان خردمند، نئاندرتال‌ها و گونه دنیسووا از تبار انسان است.
اگر چه مطالعات پیشین در مورد تکامل انسان، فرضیه‌هایی درباره تنگناهای جمعیتی در میان اجداد انسان در دوران پلیستوسن را نشان می‌داد، اما دانشمندان در یافتن شواهد کافی برای این فرضیه به دلیل فقدان فسیل‌های انسانی و سوابق باستان‌شناسی مشکل داشتند.
دوره پلیستوسن یکی از دوره‌های زمین‌شناسی است که وقایع مهمی از جمله انقراض گروه بزرگی از پستانداران و شمار زیادی از پرندگان در آن رخ داده است. گونه انسان خردمند نیز در اواخر همین دوره در شرق آفریقا تکامل یافته است.
اکنون به کمک روش تجزیه و تحلیل تازه دانشمندان موفق شده‌اند که اندازه جمعیت انسان در دوره پلیستوسن را تخمین بزنند.
دانشمندان با کمک این روش که FitCoal نام دارد و از نمونه‌های ژنومی در ۳۱۵۴ نفر در ۵۰ گروه جمعیتی در سراسر جهان، برای تخمین اندازه جمعیت‌های قبلی انسان استفاده کرده‌اند.
در پی این مطالعه، دانشمندان به این فرضیه رسیدند که جمعیتی حدود ۱۲۸۰ نفر از افراد با امکان باروری، در ۹۰۰ هزار سال پیش اجداد ما را از انقراض نجات داده‌اند.
با این حال، برآورد این مطالعه از ۱۲۸۰ نفر کل جمعیت اجداد انسان روی زمین در آن زمان را نشان نمی‌دهد.
سلین بون، مردم شناس شاغل در موزه ملی تاریخ طبیعی فرانسه می‌گوید: «این برآورد کودکان، سالمندان، یا کسانی را که به هر دلیلی تولید مثل نکرده‌اند، در بر نمی‌گیرد».
به نوشته گاردین، دانشمندان اکنون مشغول بررسی شواهد این کاهش جمعیت در ژن‌های انسان نئاندرتال و انسان دنیسووا هستند تا به این ترتیب اطلاعات بیشتری در مورد آن بازه زمانی به دست آورند.
