نرگس موسوی، فرزند میرحسین موسوی و زهرا رهنورد می‌گوید پنج هزار روز از آغاز حصر پدر و مادرش و مهدی کروبی گذشته اما پنج ساعت از آن هم «بی‌عدالتی محض و بی‌قانونی» و تحمل آن «سخت و سنگین» است.
خانم موسوی پنجشنبه سوم آبان در شبکهٔ اجتماعی اینستاگرام نوشت والدینش «با این همه به عهدشان که با مردم بودن است وفادار مانده و بر سر حق مردم معامله‌ای نکرده‌اند».
او در ادامه نوشت: «خانه فرسودهٔ اختر نزدیک ۱۴ سال است از هویت اصلی آن که حریم شخصی و مسکن و ماوی بودن است خارج شده و به زندانی امنیتی و دور از نظارت تبدیل شده است.»
نرگس موسوی با اشاره به فشارهای امنیتی بر پدر و مادرش در این خانه نوشت: «درها همچنان به دست زندانبانان قفل می‌شوند»، «دوربین و شنود و پارازیت هم که برقرار است».
حصر خانگی میرحسین موسوی، زهرا رهنورد و مهدی کروبی از ۲۵ بهمن ۱۳۸۹ آغاز شد و آنها همچنان بدون محاکمه و برگزاری هیچ گونه دادگاهی در زندان خانگی به‌سر می‌برند.
ابتدا اعلام شد این افراد بر اساس مصوبه شورای عالی امنیت ملی در حصر خانگی قرار گرفتند، اما بعدها از گفته‌های مقامات ایران از جمله فرمانده پیشین نیروی انتظامی چنین برآمد که حبس خانگی آنها به فرمان علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، اجرایی شده است.
میرحسین موسوی و مهدی کروبی، دو نامزد انتخابات مناقشه‌برانگیز ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ که حامیانشان آنها را «رهبران جنبش سبز» می‌خوانند، پیروزی محمود احمدی‌نژاد در آن انتخابات را نتیجه تقلب در شمارش آرا و مداخله نهادهای نظامی اعلام کردند.
انتخابات آن سال در نهایت به اعتراضات گسترده‌ای در پایتخت و برخی شهرهای دیگر منتهی شد و حکومت ایران این اعتراض‌ها را با خشونت و به‌شدت سرکوب کرد.
پس از پیروزی مسعود پزشکیان در انتخابات ریاست‌جمهوری امسال خبرهای تأییدنشده‌ای از مذاکراتی برای رفع حصر رهنورد، کروبی و موسوی منتشر شده است.
جز غلامحسین کرباسچی، از چهره‌های ارشد کارگزاران که گفته بود با «پیگیری‌های مسعود پزشکیان، رفع حصر به نتایج مثبتی رسیده»، فرزند مهدی کروبی نیز این خبر را تأیید کرده است.
حسین کروبی، در گفت‌وگو با انصاف‌نیوز گفته که «در هفته‌ٔ گذشته پیغامی از طرف آقای پزشکیان رئیس‌جمهور و آقای اژه‌ای رئیس قوه قضائیه داده شد که دنبال رفع حصر آقای کروبی هستیم و موافقت‌هایی شده است.»
او به نقل از پدرش گفته که او خواستار رفع حصر خود همراه با میرحسین موسوی است و اگر جز این باشد، «من رفع حصر تنهایی را نمی‌خواهم.»
