آنچه که با آن می‌توان پیشرفت بشریت را در کشف فضا سنجید، رد پوتین‌هایی با شماره ۴۳ بر خاک کره ماه است.
این رد پای نیل آرمسترانگ فضانورد آمریکایی و اولین انسانی است که ۴۰ سال پیش در این روزها بر سطح ماه قدم گذاشت. پس از گذشت ۴۰ سال و با وجود تمام حوادث و پیشرفت‌های دیگری که صورت گرفته است این واقعه شاهدی است جاودانه بر آنچه که بشر ورای زندگی معمول خود می‌تواند به آن دست یابد.
موفقیت آپولو یازده و بردن انسان به کره ماه از آن زمان معیاری شد برای بلند پروازی و امید به موفقیت‌های بیشتر به طوری که از آن پس در موارد بسیاری این جمله گفته شده است : «اگر ما می‌توانیم انسان را به کره ماه بفرسیتیم پس حتماً می‌توانیم این یا آن کار دیگر را انجام دهیم.»
فرستادن بشر به کره ماه محصول یک برنامه علمی، یک اقدام سیاسی و تلاش عمومی بود که شاید قبل از آن سابقه نداشت. پرزیدنت جان اف کندی در سال ۱۹۶۱ اعلام کرد که ظرف یک دهه آمریکا انسان را به ماه خواهد فرستاد.
تعیین این هدف بلند پروازانه در ابتدا بسیاری را تعجب زده کرد. حتی دست اندرکاران فعالیت‌های فضایی آمریکا نمی‌توانستند رسیدن به چنین هدفی را متصور شوند. اما قبل از پایان دهه‌ای که رئیس جمهور آمریکا تعیین کرده بود اولین فضانورد بر سطح ماه گام نهاد و این یک پیروزی بزرگ علمی و سیاسی برای آمریکا شد.
به مرور رسیدن انسان به ماه به يک پیروزی برای تمام بشریت تبدیل شده است اما در درجه اول این پیروزی اعتماد به نفس آمریکا و برتری این کشور در جهان را چند برابر کرد. موفقیت برنامه فضایی آپولو در فرهنگ سیاسی این کشور به سمبلی از اراده و موفقیت بدل شده است و سیاستمداران از آن زمان تاکنون هر گاه از امید، بلند پروازی و ضرورت پیشرفت سخن می‌گویند آپولو را مثال می‌زنند.
برنامه فضایی آپولو در شرایطی آغاز شد که اتحاد شوروی اولین فضانورد خود یوری گاگارین را به خارج از جو زمین فرستاده بود و در مسابقه فضایی از آمریکا پیشی گرفته بود. در این رقابت که یکی از نمادهای جنگ سرد بین دو ابر قدرت آن زمان بود پرزیدنت کندی فرود بر ماه را هدف آمریکا قرار داد چون به اعتقاد وی آنقدر دور دست بود که می‌توانست فرصت لازم برای پیشی گرفتن از اتحاد شوروی را به آمریکا بدهد.
راه‌اندازی و پیشبرد برنامه فضایی آمریکا به یکی از اولویت‌های دولت وقت بدل شد و در آن زمان بودجه‌ای قریب به ۲۵ میلیارد دلار که معادل ۱۵۰ میلیارد دلار کنونی است هزینه آن شد. اما در مقایسه می‌بینیم که این مبلغ کمتر از هزینه یکسال جنگ آمریکا در عراق و افغانستان است.
به اعتقاد کارشناسان دلایل موفقیت برنامه فضایی آپولو در درجه اول ترور و مرگ پرزیدنت کندی در سال ۱۹۶۳ بود که باعث شد اهداف اعلام شده از سوی وی به یک وجه نازدودنی از استراتژی آمریکا بدل شوند و دليل دوم انفجار موشک حامل فضاپیمای آپولو یک در سال ۱۹۶۷ بود که تجارب و درس‌های بزرگی برای ناسا به ارمغان آورد.
پس از انفجار آپولو یک ناسا در تمام برنامه‌ها، تجهیزات و تکنولوژی خود بازبینی کرد و همین خانه تکانی باعث شد که توان این سازمان برای فرود بر ماه افزایش یابد. ناسا طرح سفر به ماه را در چند مأموریت دیگر آپولو آزمایش و بررسی کرد تا اینکه در سال ۱۹۶۹ با آپولو ۱۱ خود را آماده انجام این مأموریت یافت.
با وجود تمرین‌ها و برنامه‌ریزی‌های قبلی بازهم در لحظات فرود بر سطح کره ماه فضانوردان با مشکلات پیش‌بینی نشده‌ای روبه‌رو شدند. آنچه که آنها را به موفقیت نهایی رساند سال‌ها تجربه و خونسردی مطلق بود. نیل آرمسترانگ فرمانده ماموریت آپولو ۱۱ به هنگام نزدیک شدن فضاپیمای عقاب به سطح ماه متوجه شد که منطقه مشخص شده برای فرود پر از صخره و ناهموار است.
آرمسترانگ ناگزیر شد که یک دقیقه پایانی این پرواز تاریخی را بدون اتکا به تجهیزات کامپیوتری با تکیه بر قضاوت خود به عنوان یک خلبان چیره دست انجام دهد. در شرایطی که فضاپیمای عقاب فقط برای مدت ۶۰ ثانیه سوخت کافی داشت او حرکت فضاپیما را با فاصله ۳۰ متری از سطح ماه ادامه داد تا بالاخره چند ثانیه قبل از اتمام سوخت نقطه‌ای را مناسب برای فرود پیدا کرد.
جمله‌ای که در لحظه فرود از زبان آرمسترانگ به مرکز کنترل در زمین مخابره شد در تاریخ ثبت شد: «هوستون، این پایگاه ترانکیلیتی است. عقاب به زمین نشست.»
در حالی که تمام حرکات او به صورت زنده توسط تمام کانال‌های تلویزیونی در آمریکا و در سراسر جهان مخابره می‌شد نیل آرمسترانگ در لحظه قدم گذاشتن بر سطح ماه چنین گفت: «این گام کوچکی است برای من، اما جهشی عظیم برای بشریت»
و حقیقت این است که این پیروزی هنوز هم پس از ۴۰ سال جهش بزرگی برای بشریت است.
این رد پای نیل آرمسترانگ فضانورد آمریکایی و اولین انسانی است که ۴۰ سال پیش در این روزها بر سطح ماه قدم گذاشت. پس از گذشت ۴۰ سال و با وجود تمام حوادث و پیشرفت‌های دیگری که صورت گرفته است این واقعه شاهدی است جاودانه بر آنچه که بشر ورای زندگی معمول خود می‌تواند به آن دست یابد.
موفقیت آپولو یازده و بردن انسان به کره ماه از آن زمان معیاری شد برای بلند پروازی و امید به موفقیت‌های بیشتر به طوری که از آن پس در موارد بسیاری این جمله گفته شده است : «اگر ما می‌توانیم انسان را به کره ماه بفرسیتیم پس حتماً می‌توانیم این یا آن کار دیگر را انجام دهیم.»
فرستادن بشر به کره ماه محصول یک برنامه علمی، یک اقدام سیاسی و تلاش عمومی بود که شاید قبل از آن سابقه نداشت. پرزیدنت جان اف کندی در سال ۱۹۶۱ اعلام کرد که ظرف یک دهه آمریکا انسان را به ماه خواهد فرستاد.
تعیین این هدف بلند پروازانه در ابتدا بسیاری را تعجب زده کرد. حتی دست اندرکاران فعالیت‌های فضایی آمریکا نمی‌توانستند رسیدن به چنین هدفی را متصور شوند. اما قبل از پایان دهه‌ای که رئیس جمهور آمریکا تعیین کرده بود اولین فضانورد بر سطح ماه گام نهاد و این یک پیروزی بزرگ علمی و سیاسی برای آمریکا شد.
به مرور رسیدن انسان به ماه به يک پیروزی برای تمام بشریت تبدیل شده است اما در درجه اول این پیروزی اعتماد به نفس آمریکا و برتری این کشور در جهان را چند برابر کرد. موفقیت برنامه فضایی آپولو در فرهنگ سیاسی این کشور به سمبلی از اراده و موفقیت بدل شده است و سیاستمداران از آن زمان تاکنون هر گاه از امید، بلند پروازی و ضرورت پیشرفت سخن می‌گویند آپولو را مثال می‌زنند.
برنامه فضایی آپولو در شرایطی آغاز شد که اتحاد شوروی اولین فضانورد خود یوری گاگارین را به خارج از جو زمین فرستاده بود و در مسابقه فضایی از آمریکا پیشی گرفته بود. در این رقابت که یکی از نمادهای جنگ سرد بین دو ابر قدرت آن زمان بود پرزیدنت کندی فرود بر ماه را هدف آمریکا قرار داد چون به اعتقاد وی آنقدر دور دست بود که می‌توانست فرصت لازم برای پیشی گرفتن از اتحاد شوروی را به آمریکا بدهد.
راه‌اندازی و پیشبرد برنامه فضایی آمریکا به یکی از اولویت‌های دولت وقت بدل شد و در آن زمان بودجه‌ای قریب به ۲۵ میلیارد دلار که معادل ۱۵۰ میلیارد دلار کنونی است هزینه آن شد. اما در مقایسه می‌بینیم که این مبلغ کمتر از هزینه یکسال جنگ آمریکا در عراق و افغانستان است.
به اعتقاد کارشناسان دلایل موفقیت برنامه فضایی آپولو در درجه اول ترور و مرگ پرزیدنت کندی در سال ۱۹۶۳ بود که باعث شد اهداف اعلام شده از سوی وی به یک وجه نازدودنی از استراتژی آمریکا بدل شوند و دليل دوم انفجار موشک حامل فضاپیمای آپولو یک در سال ۱۹۶۷ بود که تجارب و درس‌های بزرگی برای ناسا به ارمغان آورد.
پس از انفجار آپولو یک ناسا در تمام برنامه‌ها، تجهیزات و تکنولوژی خود بازبینی کرد و همین خانه تکانی باعث شد که توان این سازمان برای فرود بر ماه افزایش یابد. ناسا طرح سفر به ماه را در چند مأموریت دیگر آپولو آزمایش و بررسی کرد تا اینکه در سال ۱۹۶۹ با آپولو ۱۱ خود را آماده انجام این مأموریت یافت.
با وجود تمرین‌ها و برنامه‌ریزی‌های قبلی بازهم در لحظات فرود بر سطح کره ماه فضانوردان با مشکلات پیش‌بینی نشده‌ای روبه‌رو شدند. آنچه که آنها را به موفقیت نهایی رساند سال‌ها تجربه و خونسردی مطلق بود. نیل آرمسترانگ فرمانده ماموریت آپولو ۱۱ به هنگام نزدیک شدن فضاپیمای عقاب به سطح ماه متوجه شد که منطقه مشخص شده برای فرود پر از صخره و ناهموار است.
آرمسترانگ ناگزیر شد که یک دقیقه پایانی این پرواز تاریخی را بدون اتکا به تجهیزات کامپیوتری با تکیه بر قضاوت خود به عنوان یک خلبان چیره دست انجام دهد. در شرایطی که فضاپیمای عقاب فقط برای مدت ۶۰ ثانیه سوخت کافی داشت او حرکت فضاپیما را با فاصله ۳۰ متری از سطح ماه ادامه داد تا بالاخره چند ثانیه قبل از اتمام سوخت نقطه‌ای را مناسب برای فرود پیدا کرد.
جمله‌ای که در لحظه فرود از زبان آرمسترانگ به مرکز کنترل در زمین مخابره شد در تاریخ ثبت شد: «هوستون، این پایگاه ترانکیلیتی است. عقاب به زمین نشست.»
در حالی که تمام حرکات او به صورت زنده توسط تمام کانال‌های تلویزیونی در آمریکا و در سراسر جهان مخابره می‌شد نیل آرمسترانگ در لحظه قدم گذاشتن بر سطح ماه چنین گفت: «این گام کوچکی است برای من، اما جهشی عظیم برای بشریت»
و حقیقت این است که این پیروزی هنوز هم پس از ۴۰ سال جهش بزرگی برای بشریت است.
