عباس لطيفی، آهنگساز و تنظيم کننده موسيقی در تهران است، که با خواننده‌های معروفی مانند شادمهر عقيلی و عليرضا عصار کار کرده است.
محمد ضرغامی و هانا کاویانی، ميزبانان برنامه «نگاه تازه» در « راديو فردا» در باره گروه موسيقی «آبجيز» با عباس لطيفی گفت وگو کرده اند.
رادیو فردا:آقای لطيفی! نظر شما در مورد کار گروه «آبجيز» چيست؟
عباس لطيفی: به اعتقاد من، ايده اين گروه ايده جالبی است. البته اگر بخواهيم موزيک آنها را بررسی کنيم، يک داستان است و ايدئولوژی آنها داستان ديگری است.
اولين آهنگ آلبوم شان، يک آهنگ چند صدايی است و شعری را می خواند که می‌گويد «رفتار ما بازتاب ديده و تفکر ماست». آنها خواسته‌اند چيز جديدی را به نمايش بگذارند.
از نظر موسيقايی، اين داستان چند سال قبل توسط گروه «اوهام» در ايران اتفاق افتاد. گروه «اوهام»، موسيقی غربی را با کلام فارسی ادغام کردند و کلام فارسی را به صورت غربی خواندند. در حقيقت، «آبجيز» دنباله‌رو همين داستان است.
گروه «آبجيز»، ايران را از گذشته تا امروز به نمايش می کشد و می‌گويد، تکيه بر آنچه درگذشته بوده‌ايم فايده‌ای ندارد، بايد ببينيم اکنون خودمان چه هستيم. آنها عنوان می‌کنند که نسل امروز از درد خودش بی‌خبر است و در خودفريبی فرو رفته است. ياد يک بيت شعر افتادم که می‌گويد:
تکيه بر کار پدر کرده و بيکار شديم
خرم از فاتحه اهل قبوريم هنوز
گروه «آبجيز»، دقيقاً همين مسئله را عنوان می‌کند يعنی ما هميشه به کار پدر تکيه کرده‌ايم و خودمان امروز چيزی نداریم.
نکته بسيار جالب در مورد گروه آبجيز اين است که علی رغم اين که خارج از کشور هستند، ايران را می‌شناسند و درباره حقايق موجود تحقيق کرده اند.
کاری که متأسفانه همه ما ايرانی ها انجام می دهيم، اين است که فقط بدبختی‌ها و فقدان‌های کشور را بيان می کنيم، بدون اين که راهکاری ارائه دهيم . گروه آبجيز هم در ايدئولوژی خود، همين کار را کرده اند.
آقای لطيفی! موسيقی قابليت اين را دارد که هم دردها را بيان کند و هم برای اين دردها راهکار ارائه دهد؟
بله، اين قابليت وجود دارد. «پينک فلويد» در دهه ۷۰ همين کار را انجام داد. آلبوم «ديوار» می گويد که آموزش و پرورش مانند يک ديوار است و راهکاری که ارائه می دهد اين است که بچه ها به اين ديوار احتياج ندارند، بايد اين ديوار شکسته شود تا بچه‌ها ايده‌های خود را با يک تفکر نو به نمايش بگذارند. «آبجيز» هم می توانست اين کار را بکند.
در هر صورت، هم می توان به اين گروه خرده گرفت و هم به آن آفرين گفت.
«پينک فلويد» بعد از اين که سال‌ها از دردها و رنج ها خواند، به آنجا رسيد که گفت می‌توانيم ديوارها را بشکنيم و بچه هايمان را تحت سيستم آموزشی ديگری قرار دهيم، ولی گروه «آبجيز» تازه کار هستند.
بايد به اين موضوع اشاره کرد که تفاوت موسيقی «آبجيز» با ساير موسيقی ها اين است که در عين نااميدی، يک شادی و نشاطی در آن وجود دارد.
گروه «آبجيز» از نظر تکنيک، چه در هارمونی و چه در ريتم بسيار ضعيف هستند، البته شايد به اين دليل است که هنوز تازه کارند.
ولی از نظر صدا، خانمی که می خواند، بسيار زيبا می خواند و تکنيک خاصی دارد که منحصر به خود اوست. اين خانم اگر با فردی که تخصص بيشتری دارد، همکاری کند، از نظر موسيقی مطمئناً به جای خوبی می رسد.
سبک موسيقی «آبجيز» در بين مخاطبان ايرانی چقدر طرفدار دارد؟
البته کمتر کسی اين گروه را می شناسد. ولی بين کسانی که کار آنها را شنيده اند، خيلی ها خوششان آمده و می گويند کار جالب و جديدی است.
کار اين گروه تکنيکی نيست و در آلبومشان از نظر موسيقی، حتی يک آهنگ نبود که من را به عنوان موزيسين جذب کند ولی از نظر صدا، بسيار خوب است.
من به جرات می توانم بگويم کمتر خانمی در ايران می تواند با اين سبک بخواند و شايد اصلا چنين فردی وجود نداشته باشد.
شما بر تنظيم آهنگ‌های گروه تکيه می کنيد؟
تنظيم کارها، خلوت و خوب است، ولی می توانست تکنيکی تر باشد. به عنوان مثال، می توانست يک سلوی تکنيکی يا يک ساز، نمايان باشد.
در گروه آبجيز هيچ سازی نمايان نيست، البته شايد هدف شان همين بوده است.
من خودم از طرفداران اين گروه هستم و دوستشان دارم، زيرا علی رغم اين که در خارج از ايران هستند، ذهنشان به روز است و دوست دارند ايران و ايرانی را بزرگ کنند. اين مسئله حائز اهميت است.
