سفر رسمی روز یک روزه احمدی‌نژاد به کابل و دیدار او با حامد کرزی رئیس جمهور افغانستان، تلاشی است برای عادی جلوه دادن مناسبات خارجی جمهوری اسلامی در آستانه اعمال تنبیهات تازه علیه ایران از سوی جامعه جهانی.
دولت دهم در یک تغییر روش محسوس نسبت به گذشته، سطح همکاری‌های خود را با جامعه جهانی در امور افغانستان طی هشت ماه کاهش داده و در عوض سعی در توسعه مناسبات مستقیم با دولت کابل و همچنین نزدیک‌تر کردن ارتباط با عوامل صاحب نفوذ محلی بخصوص در مناطق مشترک و نا آرام کشورهمسایه داشته است.
ایران و افغانستان دارای ۷۵۰ کیلومتر مرز مشترک هستند. بخش بزرگی از خطوط مرزی یاد شده در اختیار قاچاقچیان مواد مخدر و شورشیان محلی از جمله عوامل طالبان و القاعده قرار دارد.
خطرهایی که از درون افغانستان منافع و امنیت ملی ایران را مورد تهدید قرار می‌دهند، تنها محدود به نفوذ عوامل مسلح و شورشی به درون خاک ایران نیست. زیان‌های ناشی از توسعه تولید و تجارت تریاک، بیش از هر کشور دیگری در جهان، و از راه افزایش محسوس تعداد جوانان معتاد به مواد مخدر، در ایران احساس می‌شود.
از زمان سقوط دولت طالبان در کابل توسط نیروهای آمریکایی در سال ۲۰۰۱ میلادی، سهم تریاک تولیدی افغانستان از تولید مجموع هروئین در جهان به شدت افزایش یافته و اینک به ۹۰ در صد رسیده است.
هروئین عمده‌ترین ماده مخدر مصرفی در ایران به شمار می‌رود. با وجود آنکه آمار قابل اعتماد از تعداد معتادان به مواد مخدر در ایران در دست نیست، در عین حال برآوردهای محتاطانه از وجود هفت تا ۱۲ میلیون مصرف‌کننده مواد مخدر در ایران حکایت دارند.
دولت جمهوری اسلامی ایران همواره با مسئله اعتیاد برخورد پنهان‌کارانه‌ای داشته و از انتشار آمار واقعی در این زمینه خودداری کرده است. بر اساس آمار منتشره دولتی تعداد معتادان ایران به مواد مخدر از دو میلیون فراتر نمی‌روند.
طی سال گذشته ۲۵۰۰ تن مواد مخدر از مرزهای افغانستان به ایران وارد شده که دولت مدعی کشف ۹۰۰ تن از این مواد و عبور ۱۱۰۰ تن دیگر از خاک ایران به خارج و مصرف تنها ۵۰۰ تن از آن در داخل کشور است.
آمار دولتی در سال گذشته حاکی از مصرف ۷۰۰ تن مواد مخدر افغانی در ایران بوده که به حساب آمار تازه میزان مصرف در سال جاری ۲۰۰ تن کاهش یافته است!
با توجه به نسبت مستقیم افزایش فقر و همچنین سرخوردگی سیاسی جوانان و کاهش نشاط جامعه و افزایش اختناق با توسعه اعتیاد به مواد مخدر، میزان اعتیاد در ایران طی یک سال گذشته بی‌تردید رو به افزایش بوده است و نه کاهش.
بیش از ۷۰ درصد از قریب به ۲۰۰ هزار زندانی غیرسیاسی ایران به دلایل مرتبط با مواد مخدر در زندان به سر می‌برند. تعداد قابل ملاحظه‌ای از تصادفات وسایل نقلیه عمومی و مرگ در جاده‌های ایران ناشی از استعمال مواد مخدر توسط رانندگان است.
۶۰ در صد معتادان به مواد مخدر در ایران را جوانان زیر ۳۰ سال تشکیل می‌دهند و معدل سن اعتیاد و آغاز مصرف مواد مخدر در ایران هر سال رو به کاهش است.
به زبان دیگر، هر سال تعداد بیشتری از جوانان ایران با گریز از بیکاری، اعمال محدودیت‌های سیاسی و اجتماعی از سوی دولت، و رنج بردن از سرخوردگی‌های گسترده به مواد مخدر روی می‌آورند.
با این و جود، رئیس دولت ایران در آستانه دیدار خود از کشوری که بزرگترین منبع تأمین مواد مخدر مصرفی در درون خاک او است، به جای پرداختن به مهم‌ترین عاملی که تعادل اجتماعی و امنیت ملی ایران را از درون مورد تهدید قرار داده، و تأکید بر ضرورت همکاری بیشتر برای یافتن راه‌های کنترل این خطر، تنها به طرح تکراری مسائل جنجال‌ساز و خبرآفرینی پرداخته که در بهترین شرایط تنها می‌توانند تکرار نام او را در رسانه‌های خارجی موجب بشوند.
رئیس دولت ایران چند روز پیش از انجام سفر به کابل بار دیگر مدعی شد که واقعه ۱۱ سپتامبر و انفجار چهار هواپیمای ربوده شده توسط عوامل القاعده که طی آن دو هزار و ۹۷۳ نفر در برج‌های دو قلوی مرکز تجارت جهانی در نیویورک و همه سرنشینان هواپیماهای ربوده شده به قتل رسیدند یک «دروغ بزرگ است»!
محمود احمدی نژاد بخش عمده از شهرت خود را در رسانه‌های جهانی مدیون انکار قتل و عام یهودیان به دست رژیم نازی (هولو کاست) است، و دروغ بزرگ خواندن ۱۱ سپتامبر نیز با هدفی در همین راستا صورت می‌گیرد.
علاقه وافر ایشان به خبر ساز شدن در سطح جهان، معمولاً هدف‌های عادی دیدارهای رسمی او را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند. سفر یک روزه او به افغانستان نیز از این قاعده مستثنی نمانده است.
ایران طی شش ماه گذشته از حضور فعال در کنفرانس‌های مربوط به افغانستان طفره رفته است. تازه‌ترین فرصت از این دست کنفرانس افغانستان در لندن بود که ایران از شرکت در آن خودداری ورزید.
جمهوری اسلامی از سوی پاره‌ای منابع افغانی و همچنین کشورهای غربی متهم به تشدید بمب‌گذاری و توسعه نا آرامی‌ها در افغانستان با هدف افزایش فشار علیه نیروهای آمریکایی در آن کشور است.
اگرچه رژیم طالبان در گذشته عامل نا آرامی‌های متعدد در مرزهای ایران بوده‌اند و توسعه ارسال هروئین و تریاک به درون ایران نیز تا حدود زیادی عامل تأمین هزینه‌های اقدامات نظامی آنها است، با این وجود به نظر می‌رسد، دولت ایران خطر حضور نیروهای آمریکایی در افغانستان را فوری‌تر و جدی‌تر از طالبان تلقی می‌کند.
بنا بر بخشی از این ملاحظات، تقویت طالبان می‌تواند به تضعیف نیروهای ناتو و تسریع در خروج آنها از افغانستان منجر شود. ایران به دفعات مخالفت خود را با ادامه حضور امریکا و نیروهای ناتو در افغانستان اعلام داشته و خواستار خروج آنها از خاک افغانستان شده است.
نگرانی عمده جمهوری اسلامی، قرار گرفتن در محاصره نیروهای آمریکایی از شرق، غرب، شمال و آبهای خلیج فارس در جنوب و در نتیجه کاهش قابلیت‌های دفاعی آن در صورت مورد حمله نظامی قرار گرفتن از بیرون مرزها است.
نگرانی دیگر جمهوری اسلامی بکار گرفتن این قابلیت‌های در تدارک یک حمله نظامی خارجی است. با پیروی از سیاستی مشابه، جمهوری اسلامی مکرر با حضور نیروهای امریکایی در عراق و آبهای خلیج فارس نیز ابراز مخالفت نموده و خواستار خروج آنها از منطقه شده است.
در سفر یک روزه خود به افغانستان، رئیس دولت دهم، مانند دیگر سفرهای رسمی به خارج، تعداد کثیری از وابستگان دولتی را همراه کرده و بر این تعداد گروهی از صاحبان صنعت و تجارت را نیز افزوده است.
سفر محمود احمدی‌نژاد به کابل در شرایطی انجام می‌گیرد، که مناطق جنوبی افغانستان شاهد تغییرات سیاسی و نظامی عمده‌ای است. پاک‌سازی عوامل افراطی طالبان از راه جنگ و همزمان، دعوت از عوامل معتدل طالبان به همکاری و مشارکت در دولت مرکزی و دوایر دولتی محلی از جمله این تغییرات است.
حامد کرزی رئیس جمهور افغانستان که با احمدی‌نژاد برای اولین بار پس از تجدید انتخاب خود دیدار می‌کند، پیش از ملاقات با رییس دولت ایران از مناطق جنوبی کشور خود دیدار به عمل آورد و در جهت پیشبرد هدف‌های کنفرانس لندن تلاش‌هایی را صورت داد.
موضوع‌های مورد علاقه احمدی برای گفت‌وگو با کرزی در کابل، با توجه به غیبت نمایندگان دولت او در کنفرانس لندن، نمی‌تواند حول محور آشتی ملی در افغانستان و همکاری ایران با جامعه جهانی برای تحقق این هدف قرار گیرد!
دولت دهم در یک تغییر روش محسوس نسبت به گذشته، سطح همکاری‌های خود را با جامعه جهانی در امور افغانستان طی هشت ماه کاهش داده و در عوض سعی در توسعه مناسبات مستقیم با دولت کابل و همچنین نزدیک‌تر کردن ارتباط با عوامل صاحب نفوذ محلی بخصوص در مناطق مشترک و نا آرام کشورهمسایه داشته است.
ایران و افغانستان دارای ۷۵۰ کیلومتر مرز مشترک هستند. بخش بزرگی از خطوط مرزی یاد شده در اختیار قاچاقچیان مواد مخدر و شورشیان محلی از جمله عوامل طالبان و القاعده قرار دارد.
خطرهایی که از درون افغانستان منافع و امنیت ملی ایران را مورد تهدید قرار می‌دهند، تنها محدود به نفوذ عوامل مسلح و شورشی به درون خاک ایران نیست. زیان‌های ناشی از توسعه تولید و تجارت تریاک، بیش از هر کشور دیگری در جهان، و از راه افزایش محسوس تعداد جوانان معتاد به مواد مخدر، در ایران احساس می‌شود.
از زمان سقوط دولت طالبان در کابل توسط نیروهای آمریکایی در سال ۲۰۰۱ میلادی، سهم تریاک تولیدی افغانستان از تولید مجموع هروئین در جهان به شدت افزایش یافته و اینک به ۹۰ در صد رسیده است.
هروئین عمده‌ترین ماده مخدر مصرفی در ایران به شمار می‌رود. با وجود آنکه آمار قابل اعتماد از تعداد معتادان به مواد مخدر در ایران در دست نیست، در عین حال برآوردهای محتاطانه از وجود هفت تا ۱۲ میلیون مصرف‌کننده مواد مخدر در ایران حکایت دارند.
دولت جمهوری اسلامی ایران همواره با مسئله اعتیاد برخورد پنهان‌کارانه‌ای داشته و از انتشار آمار واقعی در این زمینه خودداری کرده است. بر اساس آمار منتشره دولتی تعداد معتادان ایران به مواد مخدر از دو میلیون فراتر نمی‌روند.
طی سال گذشته ۲۵۰۰ تن مواد مخدر از مرزهای افغانستان به ایران وارد شده که دولت مدعی کشف ۹۰۰ تن از این مواد و عبور ۱۱۰۰ تن دیگر از خاک ایران به خارج و مصرف تنها ۵۰۰ تن از آن در داخل کشور است.
آمار دولتی در سال گذشته حاکی از مصرف ۷۰۰ تن مواد مخدر افغانی در ایران بوده که به حساب آمار تازه میزان مصرف در سال جاری ۲۰۰ تن کاهش یافته است!
با توجه به نسبت مستقیم افزایش فقر و همچنین سرخوردگی سیاسی جوانان و کاهش نشاط جامعه و افزایش اختناق با توسعه اعتیاد به مواد مخدر، میزان اعتیاد در ایران طی یک سال گذشته بی‌تردید رو به افزایش بوده است و نه کاهش.
بیش از ۷۰ درصد از قریب به ۲۰۰ هزار زندانی غیرسیاسی ایران به دلایل مرتبط با مواد مخدر در زندان به سر می‌برند. تعداد قابل ملاحظه‌ای از تصادفات وسایل نقلیه عمومی و مرگ در جاده‌های ایران ناشی از استعمال مواد مخدر توسط رانندگان است.
۶۰ در صد معتادان به مواد مخدر در ایران را جوانان زیر ۳۰ سال تشکیل می‌دهند و معدل سن اعتیاد و آغاز مصرف مواد مخدر در ایران هر سال رو به کاهش است.
به زبان دیگر، هر سال تعداد بیشتری از جوانان ایران با گریز از بیکاری، اعمال محدودیت‌های سیاسی و اجتماعی از سوی دولت، و رنج بردن از سرخوردگی‌های گسترده به مواد مخدر روی می‌آورند.
با این و جود، رئیس دولت ایران در آستانه دیدار خود از کشوری که بزرگترین منبع تأمین مواد مخدر مصرفی در درون خاک او است، به جای پرداختن به مهم‌ترین عاملی که تعادل اجتماعی و امنیت ملی ایران را از درون مورد تهدید قرار داده، و تأکید بر ضرورت همکاری بیشتر برای یافتن راه‌های کنترل این خطر، تنها به طرح تکراری مسائل جنجال‌ساز و خبرآفرینی پرداخته که در بهترین شرایط تنها می‌توانند تکرار نام او را در رسانه‌های خارجی موجب بشوند.
رئیس دولت ایران چند روز پیش از انجام سفر به کابل بار دیگر مدعی شد که واقعه ۱۱ سپتامبر و انفجار چهار هواپیمای ربوده شده توسط عوامل القاعده که طی آن دو هزار و ۹۷۳ نفر در برج‌های دو قلوی مرکز تجارت جهانی در نیویورک و همه سرنشینان هواپیماهای ربوده شده به قتل رسیدند یک «دروغ بزرگ است»!
محمود احمدی نژاد بخش عمده از شهرت خود را در رسانه‌های جهانی مدیون انکار قتل و عام یهودیان به دست رژیم نازی (هولو کاست) است، و دروغ بزرگ خواندن ۱۱ سپتامبر نیز با هدفی در همین راستا صورت می‌گیرد.
علاقه وافر ایشان به خبر ساز شدن در سطح جهان، معمولاً هدف‌های عادی دیدارهای رسمی او را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند. سفر یک روزه او به افغانستان نیز از این قاعده مستثنی نمانده است.
ایران طی شش ماه گذشته از حضور فعال در کنفرانس‌های مربوط به افغانستان طفره رفته است. تازه‌ترین فرصت از این دست کنفرانس افغانستان در لندن بود که ایران از شرکت در آن خودداری ورزید.
جمهوری اسلامی از سوی پاره‌ای منابع افغانی و همچنین کشورهای غربی متهم به تشدید بمب‌گذاری و توسعه نا آرامی‌ها در افغانستان با هدف افزایش فشار علیه نیروهای آمریکایی در آن کشور است.
اگرچه رژیم طالبان در گذشته عامل نا آرامی‌های متعدد در مرزهای ایران بوده‌اند و توسعه ارسال هروئین و تریاک به درون ایران نیز تا حدود زیادی عامل تأمین هزینه‌های اقدامات نظامی آنها است، با این وجود به نظر می‌رسد، دولت ایران خطر حضور نیروهای آمریکایی در افغانستان را فوری‌تر و جدی‌تر از طالبان تلقی می‌کند.
بنا بر بخشی از این ملاحظات، تقویت طالبان می‌تواند به تضعیف نیروهای ناتو و تسریع در خروج آنها از افغانستان منجر شود. ایران به دفعات مخالفت خود را با ادامه حضور امریکا و نیروهای ناتو در افغانستان اعلام داشته و خواستار خروج آنها از خاک افغانستان شده است.
نگرانی عمده جمهوری اسلامی، قرار گرفتن در محاصره نیروهای آمریکایی از شرق، غرب، شمال و آبهای خلیج فارس در جنوب و در نتیجه کاهش قابلیت‌های دفاعی آن در صورت مورد حمله نظامی قرار گرفتن از بیرون مرزها است.
نگرانی دیگر جمهوری اسلامی بکار گرفتن این قابلیت‌های در تدارک یک حمله نظامی خارجی است. با پیروی از سیاستی مشابه، جمهوری اسلامی مکرر با حضور نیروهای امریکایی در عراق و آبهای خلیج فارس نیز ابراز مخالفت نموده و خواستار خروج آنها از منطقه شده است.
در سفر یک روزه خود به افغانستان، رئیس دولت دهم، مانند دیگر سفرهای رسمی به خارج، تعداد کثیری از وابستگان دولتی را همراه کرده و بر این تعداد گروهی از صاحبان صنعت و تجارت را نیز افزوده است.
سفر محمود احمدی‌نژاد به کابل در شرایطی انجام می‌گیرد، که مناطق جنوبی افغانستان شاهد تغییرات سیاسی و نظامی عمده‌ای است. پاک‌سازی عوامل افراطی طالبان از راه جنگ و همزمان، دعوت از عوامل معتدل طالبان به همکاری و مشارکت در دولت مرکزی و دوایر دولتی محلی از جمله این تغییرات است.
حامد کرزی رئیس جمهور افغانستان که با احمدی‌نژاد برای اولین بار پس از تجدید انتخاب خود دیدار می‌کند، پیش از ملاقات با رییس دولت ایران از مناطق جنوبی کشور خود دیدار به عمل آورد و در جهت پیشبرد هدف‌های کنفرانس لندن تلاش‌هایی را صورت داد.
موضوع‌های مورد علاقه احمدی برای گفت‌وگو با کرزی در کابل، با توجه به غیبت نمایندگان دولت او در کنفرانس لندن، نمی‌تواند حول محور آشتی ملی در افغانستان و همکاری ایران با جامعه جهانی برای تحقق این هدف قرار گیرد!
