پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری در ایران و اعتراضات و سرکوبی که در پی آن آمد، حرکتهای مختلفی در خارج از مرزهای ایران شکل گرفت.
یکی از آنها تهیه و رونمایی از طومار سبز بود... توماری به طول ۱۵۰۰ متر... برخی در آن زمان میگفتند این بلندترین تومار اعتراضی دنیاست که در شهرهای مختلف دنیا ایرانیان به همراه بسیاری حمایتکنندگان غیر ایرانی، موافقت خود را با یک جمله اعلام کرده بودند.
بالای این طومار در همه ۱۹۰ شهری که آن را امضا کرده بودند، نوشته شده بود: «احمدینژاد رئیسجمهور ایران نیست.»
در روز ۲۵ ژوئیه سال ۲۰۰۹ (سوم مرداد)، در روزی که با نام روز اتحاد برای ایران نامگذاری شده بود، در کنار حرکتهای اعتراضی که در پنج قاره شکل گرفت، طومار سبز که به مدد ایرانیان در شهرهای مختلف تهیه و به پاریس ارسال شده، و سپس توسط ایرانیان مقیم پاریس با هدایت کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی، به هم دوخته شده بود، در فضای مقابل برج ایفل، رونمایی شد.
فعالیتهای شبکهای ایرانیان در آن روزها نشان میدهد، که فعالان مدنی در سراسر دنیا از طریق اینترنت هفتهها برای هماهنگی در این زمینه برنامهریزی کردند. در هر شهر یک یا چند روز برای جمعآوری امضا در یک نقطه مرکزی شهر، وقت صرف شد.
سپس این پارچههای سبز، که هرکدام حاوی صدها امضا بود، روانه پاریس شد. به گواه تصاویر ویدیویی که بر روی سایت یوتیوب نیز موجود است، ایرانیان مقیم پاریس، در تلاشی شبانهروزی، پارچههای ارسالی شهرهای مختلف را به هم دوختند و چوبهایی به آن وصل کردند تا در ۲۵ ژوئیه، توسط تعداد کثیری از داوطلبان حمل شود.
مراسم حمل این طومار در فضای بین برج ایفل و دیوار حقوق بشر، در آن روز به صورت زنده برای کاربران اینترنتی قابل رویت بود.
امروز که یکسال از آن مراسم گذشته است، آرش نعیمیان، از اعضای کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی در پاریس، میگوید که شاید این حرکت، مهمترین حرکت مدنی مشترک ایرانیان خارج از کشور بود.
وی دراینباره به رادیو فردا میگوید: «حالا اگر که ساسیون کانالهای سیاسی دارند، خودشان میدانند ولی [این طومار] بهترین نمونه حمایت مدنی و اعتراض بود. هم کسانی در ایران تصاویر آن را دیدند و اشک ریختند و هم خودمان وقتی نگاه میکنیم میبینیم که کارهای دیگر هیچ کوبندگی آن را نداشت که برای تمام تلویزیونها و رسانههای خارجی جالب بود. در پاریس و در هیچ جای دیگر تاکنون چنین کاری نشده بود».
اما سؤالی که یکسال پس از تهیه این طومار ۱۵۰۰ متری مطرح میشود، این است که امروز این طومار کجاست؟
آرش نعیمیان با توضیح اینکه تهیهکنندگان این طومار، به دلیل ارزش تاریخی آن معتقدند بودند که باید از آن حفاظت کرد تا روزی شاید در موزهای قرار بگیرد، از سرنوشت آن به رادیو فردا اینچنین گفت: «این طومار قرار شد که به مناسبت سفر آقای احمدینژاد، به نیویورک ارسال شود. قبل از آن هم استکهلم این طومار را خواسته بود. در صحبتهایی که داشتیم نگران این طومار بودیم. طومار را با نمایندهای به استکهلم فرستادیم و از آنجا به سلامت به نیویورک رفت که در اولین تصاویر دیدیم که طومار از هم باز شده و یکی نیست، احتمالاً محدودیت مجوز در این مورد داشتند، و مشاهده کردیم که طومار به دلایلی سوراخ شده است. خلاصه یک سری پارچه سبز قطعه قطعه دیدیم که سوراخ شده بود و از همان موقع هر چه تلاش کردیم که بتوانیم همه قطعات این طومار را در کنار هم داشته باشیم، متأسفانه موفق نشدیم. متأسفم که همان سرنوشتی که برای این طومار در زمان ارسال از پاریس پیشبینی میکردیم به سر آن آمد.»
حال باید منتظر بود و دید آیا طومار یک و نیم کیلومتری سبزی که در آن معترضین به ریاست جمهوری محمود احمدینژاد نه گفته بودند، روزی به هم خواهد پیوست یا خیر.
یکی از آنها تهیه و رونمایی از طومار سبز بود... توماری به طول ۱۵۰۰ متر... برخی در آن زمان میگفتند این بلندترین تومار اعتراضی دنیاست که در شهرهای مختلف دنیا ایرانیان به همراه بسیاری حمایتکنندگان غیر ایرانی، موافقت خود را با یک جمله اعلام کرده بودند.
بالای این طومار در همه ۱۹۰ شهری که آن را امضا کرده بودند، نوشته شده بود: «احمدینژاد رئیسجمهور ایران نیست.»
در روز ۲۵ ژوئیه سال ۲۰۰۹ (سوم مرداد)، در روزی که با نام روز اتحاد برای ایران نامگذاری شده بود، در کنار حرکتهای اعتراضی که در پنج قاره شکل گرفت، طومار سبز که به مدد ایرانیان در شهرهای مختلف تهیه و به پاریس ارسال شده، و سپس توسط ایرانیان مقیم پاریس با هدایت کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی، به هم دوخته شده بود، در فضای مقابل برج ایفل، رونمایی شد.
فعالیتهای شبکهای ایرانیان در آن روزها نشان میدهد، که فعالان مدنی در سراسر دنیا از طریق اینترنت هفتهها برای هماهنگی در این زمینه برنامهریزی کردند. در هر شهر یک یا چند روز برای جمعآوری امضا در یک نقطه مرکزی شهر، وقت صرف شد.
سپس این پارچههای سبز، که هرکدام حاوی صدها امضا بود، روانه پاریس شد. به گواه تصاویر ویدیویی که بر روی سایت یوتیوب نیز موجود است، ایرانیان مقیم پاریس، در تلاشی شبانهروزی، پارچههای ارسالی شهرهای مختلف را به هم دوختند و چوبهایی به آن وصل کردند تا در ۲۵ ژوئیه، توسط تعداد کثیری از داوطلبان حمل شود.
مراسم حمل این طومار در فضای بین برج ایفل و دیوار حقوق بشر، در آن روز به صورت زنده برای کاربران اینترنتی قابل رویت بود.
امروز که یکسال از آن مراسم گذشته است، آرش نعیمیان، از اعضای کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی در پاریس، میگوید که شاید این حرکت، مهمترین حرکت مدنی مشترک ایرانیان خارج از کشور بود.
وی دراینباره به رادیو فردا میگوید: «حالا اگر که ساسیون کانالهای سیاسی دارند، خودشان میدانند ولی [این طومار] بهترین نمونه حمایت مدنی و اعتراض بود. هم کسانی در ایران تصاویر آن را دیدند و اشک ریختند و هم خودمان وقتی نگاه میکنیم میبینیم که کارهای دیگر هیچ کوبندگی آن را نداشت که برای تمام تلویزیونها و رسانههای خارجی جالب بود. در پاریس و در هیچ جای دیگر تاکنون چنین کاری نشده بود».
اما سؤالی که یکسال پس از تهیه این طومار ۱۵۰۰ متری مطرح میشود، این است که امروز این طومار کجاست؟
آرش نعیمیان با توضیح اینکه تهیهکنندگان این طومار، به دلیل ارزش تاریخی آن معتقدند بودند که باید از آن حفاظت کرد تا روزی شاید در موزهای قرار بگیرد، از سرنوشت آن به رادیو فردا اینچنین گفت: «این طومار قرار شد که به مناسبت سفر آقای احمدینژاد، به نیویورک ارسال شود. قبل از آن هم استکهلم این طومار را خواسته بود. در صحبتهایی که داشتیم نگران این طومار بودیم. طومار را با نمایندهای به استکهلم فرستادیم و از آنجا به سلامت به نیویورک رفت که در اولین تصاویر دیدیم که طومار از هم باز شده و یکی نیست، احتمالاً محدودیت مجوز در این مورد داشتند، و مشاهده کردیم که طومار به دلایلی سوراخ شده است. خلاصه یک سری پارچه سبز قطعه قطعه دیدیم که سوراخ شده بود و از همان موقع هر چه تلاش کردیم که بتوانیم همه قطعات این طومار را در کنار هم داشته باشیم، متأسفانه موفق نشدیم. متأسفم که همان سرنوشتی که برای این طومار در زمان ارسال از پاریس پیشبینی میکردیم به سر آن آمد.»
حال باید منتظر بود و دید آیا طومار یک و نیم کیلومتری سبزی که در آن معترضین به ریاست جمهوری محمود احمدینژاد نه گفته بودند، روزی به هم خواهد پیوست یا خیر.