چهار دانشجوی دانشگاه علامه طباطبایی که به دلیل فعالیت‌های مدنی از تحصیل در این دانشگاه محروم شده‌اند، با انتشار نامه‌ای خطاب به ریاست این دانشگاه خواستار بازگشت دوباره خود به دانشگاه شده‌اند.
دانشجویان محروم از تحصیل، در این نامه، بر لزوم ایجاد فضای آزاد دانشگاهی تاکید کرده و خواهان پایان دادن به «احضارهای فله‌ای دانشجویان» شده‌اند.
رادیو فردا در این باره با مهدیه گلرو، یکی از این دانشجویان محروم از تحصیل گفت و گو کرده‌است:
رادیو فردا: خانم گلرو، انگیزه شما از ارسال نامه اعتراض به رییس دانشگاه علامه طباطبایی چه بود؟
مهدیه گلرو: نامه اعتراض دانشجویان محروم از تحصیل دانشگاه علامه، اولین قدم آنها برای رسیدن به حقی که بیش از یک سال است از آن محروم شده اند، نیست.
در طول یک سال و نیم گذشته، که معادل چهار ترم تحصیلی است، دانشجویان محروم از تحصیل دانشگاه علامه تلاش کردند تا از راه‌های ممکن به دانشگاه بازگردند و فعالیت‌های خود را در فضای دانشگاهی ادامه دهند. اما متأسفانه فضای حاکم بر دانشگاه‌ها فضای علمی نیست و بازگشتن به دانشگاه، برای دانشجویان بسیار دشوار شده است.
ما در طول چهار ترم گذشته، بارها درخواست کردیم که رییس دانشگاه را ملاقات کنیم ولی او از این ملاقات امتناع کرد.
رییس دانشگاه علامه به عنوان بزرگترین مرکز آموزش عالی در رشته های علوم انسانی، حاج آقایی است که هیچ تخصصی در رشته‌های علوم انسانی ندارد و فقط تحصیلات حوزوی دارد.
اشاره شما دقیقاً به چه کسی است؟
اشاره دقیق من به حجت‌الاسلام سید صدرالدین شریعتی، رییس دانشگاه علامه است که قبل از ریاست دانشگاه، هیچ پست مدیریتی را در وزارت علوم تجربه نکرده و یک باره رییس دانشگاه علامه شده است. او نمی‌داند در فضای دانشگاهی چگونه باید برخورد کرد و دانشگاه را با پاسگاه اشتباه گرفته است.
اقدامات رییس دانشگاه چگونه بوده است که شما به این نتیجه رسیده‌اید؟
آقای شریعتی در مهرماه سال ۱۳۸۵، یعنی اولین سال تحصیلی در دولت نهم، ریاست دانشگاه را بر عهده گرفت.
بلافاصله بعد از آغاز ریاست آقای شریعتی، امتیاز تمام نشریه‌های دانشجویی لغو شد، بودجه تشکل‌های دموکراتیک که اعضای آن با انتخابات وارد می‌شدند از جمله انجمن علمی و انجمن اسلامی دانشجویان قطع شد، اردوهای دانشجویی لغو شد، آمفی تئاترها بسته شد و بعد از مدتی خانه حجاب که پیگیر عملکرد گشت ارشاد در جامعه بود، برای اولین بار وارد دانشگاه علامه و سپس وارد دانشگاه‌های دیگر شد.
این شرایط، جو نارضایتی را در کل دانشجویان دانشگاه علامه ایجاد کرد.
آیا آقای شریعتی برای عملکرد خود توجیه خاصی داشته است؟
او هرگز در قبال عملکرد خود پاسخگو نبوده است. ما بارها طی سه سال گذشته درخواست ملاقات با او را داشته‌ایم، اما هیچ وقت ملاقاتی ندادند و هر بار نامه ما توسط حراست یا کمیته انضباطی پاسخ داده شد.
دلیل این که نامه شما را به این بخش‌ها ارجاع داده‌اند چیست؟
این بخش‌ها نامه ما را برای پاسخگویی بررسی نکرده‌اند و هر بار نامه ما به حراست رفته‌است با توبیخ و احضار به حراست همراه بوده و به جای ملاقات با رییس دانشگاه به کمیته انضباطی یا حراست احضار شده‌ایم.
چرا مشکل خود را به مسائل دیگر در دانشگاه علامه طباطبایی تسری دادید و مسائل دیگری را هم مطرح کرده اید؟
به نظر کسانی که این نامه را امضا کرده‌اند برگشتن ما به دانشگاه بدون حل معضلاتی که در طول این سه سال در دانشگاه ما اتفاق افتاده است هیچ فایده‌ای نخواهد داشت.
اگر ما به دانشگاه بازگردیم همچنان سیستم آموزشی و مدیریتی دانشگاه را نقد خواهیم کرد و دوباره به همین وضعیت دچار خواهیم شد.
ما باید به دانشگاه بازگردیم، ولی قبل از آن، سیستم مدیریتی دانشگاه باید مشکلات را حل کند و بپذیرد که در دانشگاه باید نشریه‌های دانشجویی وجود داشته باشد و فضای امنیتی کاهش یابد.
در حال حاضر در تمام راهروهای دانشگاه افراد حراست با لباس‌های یک شکل قدم می‌زنند و احساس وارد شدن به پادگان را القا می‌کنند.
با این شرایط، بازگشتن ما به دانشگاه طولانی نخواهد بود. بنابراین باید ابتدا این مشکلات حل شود و در کنار آن ما به دانشگاه بازگردیم.
