هفته‌نامه دفاعی جینز (جینز دیفنس ویکلی) در تازه‌ترین شماره خود، با معرفی اسرائیل به عنوان «ششمین قدرت هسته‌ای جهان»، می‌نویسد شمار کلاهک‌های هسته‌ای اسرائیل احتمالاً به سیصد کلاهک افزایش یافته، و از این نظر، با بریتانیا هم ردیف شده است.
جینز، معتبرترین نشریه بین‌المللی در عرصه ارزیابی توان نظامی کشورهای جهان محسوب می‌شود.
هفته‌نامه جینز، روز جمعه، در تازه‌ترین شماره خود، با استناد به اظهارات «کارشناسان امنیتی بریتانیا» ارزیابی کرده است که تعداد کلاهک‌های هسته‌ای که اسرائیل اکنون در اختیار دارد، بین ۱۰۰ تا ۳۰۰ کلاهک باشد؛ رقمی که اسرائیل را به رده بالاتری از کشورهای دارنده سلاح اتمی ارتقا می‌دهد و معادل کلاهک‌های هسته‌ای بریتانیاست.
شمار کشورهای عضو باشگاه اختصاصی دارندگان توانایی هسته‌ای نظامی هشت کشوراست اما اگر کره شمالی نیز در شمار این دسته از کشورها به حساب آید، شمار اعضای این باشگاه به ۹ کشور می‌رسد.
بر اساس ارزیابی مرکز پژوهش‌های راهبردی لندن، اسرائیل بیش از ۲۰۰ کلاهک هسته‌ای دارد، که بنا به گفته‌های مسئولان این مؤسسه، این کلاهک‌ها می‌توانند بر روی موشک‌های زمین به زمین یریخوی یک و یریخوی دو سوار شوند.
یریخوی یک یک موشک کوتاه برد و یریخوی دو یک موشک میان‌برد است که هر دو در صنایع موشکی اسرائیل، طراحی و تولید شده‌اند. (یریخو، برگرفته از نام توراتی منطقه اریحا است؛ جایی که اکنون جزو کرانه باختری محسوب می‌شود).
یریخوی دو، حتی تا ۴۵۰۰ کیلومتر برد دارد؛ مسافتی که در واژگان نظامی جمهوری اسلامی ایران به آن «دور پرواز» اطلاق می‌شود.
با این حال در واژگان نظامی اسرائیل، موشک‌های پیشرفته یریخوی 3 نیز که اسرائیل خود طراحی و تولید کرده، «دور پرواز» به حساب می‌آیند و تا ۷۸۰۰ کیلومتر برد دارد، و قاره پیماست.
به گزارش «جینز دیفنس»، یریخوی ۳ با کلاهک هسته‌ای، می‌تواند افزون بر پرتاب زمینی، از جنگنده‌های اف- ۱۶، و یا از زیردریایی «دولفین»، برای زدن «ضربه دوم» هسته‌ای، در صورتی که اسرائیل مورد حمله قرار گرفته باشد، رها شود.
اما بر اساس گزارش جینز، اسرائیل افزون بر کلاهک‌های هسته‌ای، توانسته است که سلاح‌های هسته‌ای «تاکتیکی»، از جمله مانند مین‌ها وخمپاره‌های مجهز به ضربه اتمی تولید کند.
اسرائیل از زمان نخست‌وزیری داوید بن گوریون، اولین نخست‌وزیر این کشور از پس از استقلال در سال ۱۹۴۸، توان هسته‌ای‌اش را در «ابهام عمدی» باقی گذاشته و آن را «عنصر مهم بازدارندگی» خود می‌داند.
این کشورعضو آژانس بین‌المللی انرژی اتمی است، اما ان پی تی، پیمان منع گسترش جنگ‌افزارهسته‌ای را امضا نکرده؛ رفتاری که هند و پاکستان نیز پس از مجهزشدن به بمب اتمی آن را تقلید کردند.
گزارش نشریه جینز در حالی انتشار یافته که روزهای دوشنبه و سه شنبه این هفته، همایش «امنیت هسته‌ای» با میزبانی باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا در واشینگتن با حضور رهبران بیش از ۴۰ کشور جهان برگزار می‌شود اما بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل شامگاه پنجشنبه اعلام کرد که به این سفر نمی‌رود.
مقامات اسرائیل تلویحاً تأیید کرده‌اند که اسرائیل نمی‌خواهد خود را در موقعیتی «ناخوشایند» قرار دهد که کشورهای اسلامی و عربی، در یک همایش بین‌المللی خواهان رسیدگی به مسئله اتمی اسرائیل شوند.
مقامات اسرائیل می‌گویند که از دولت آمریکا خبرهای موثق گرفته بودند که اگر آقای نتانیاهو در همایش واشینگتن حضور می‌یافت، رهبران مصر، اردن و عربستان سعودی در پی طرح توانایی هسته‌ای اسرائیل بودند.
یک مقام ارشد دفتر نخست وزیری اسرائیل جمعه به رادیوی اسرائیل گفت که «نرفتن آقای نتانیاهو این پیام را می‌رساند که اسرائیل به هیچ مجمعی اجازه نخواهد داد که توان هسته‌ای این کشور را به بحث بگذارد ... بویژه اینکه اسرائیل هیچ کشوری را به نابودی تهدید نکرده است».
اسرائیل از دهه پنجاه میلادی برنامه هسته‌ای دارد. شیمون پرز، رئیس جمهوری کنونی اسرائیل، که پیشینه ۶۵ سال فعالیت در صحنه سیاسی و دفاعی اسرائیل را دارد، هنگامی که در دهه پنجاه میلادی، مدیرکل وزارت دفاع اسرائیل بود، برنامه هسته‌ای اسرائیل را آغاز کرد. او تا به امروز «پدر برنامه اتمی اسرائیل» خوانده می‌شود.
اسرائیل خود را توان نظامی برتر خاورمیانه می داند و راهبرد اصلی این کشور بر این اصل استوار است که هیچ کشوری درمنطقه نباید از او پیشی گیرد، و مقابله اسرائیل با توان هسته‌ای ایران نیز از این راهبرد سرچشمه می‌گیرد.
با وجود این، اسرائیل با توان اتمی هند و پاکستان کنار آمده است. اسرائیل و هند همپیمانان راهبردی هستند و پاکستان نیز هرچند سیاست‌های اسلامی دارد اما از نابودی اسرائیل و ستیز با این کشورسخنی به زبان نیآورده است.
نگرانی اسرائیل از «خطرات ناشی از برنامه‌های هسته‌ای ایران» ازهنگامی شدت گرفت که محمود احمدی‌نژاد اندکی پس از رسیدن به مقام ریاست جمهوری، خواسته نابودی اسرائیل را صریح‌تر مطرح کرد.
جینز، معتبرترین نشریه بین‌المللی در عرصه ارزیابی توان نظامی کشورهای جهان محسوب می‌شود.
هفته‌نامه جینز، روز جمعه، در تازه‌ترین شماره خود، با استناد به اظهارات «کارشناسان امنیتی بریتانیا» ارزیابی کرده است که تعداد کلاهک‌های هسته‌ای که اسرائیل اکنون در اختیار دارد، بین ۱۰۰ تا ۳۰۰ کلاهک باشد؛ رقمی که اسرائیل را به رده بالاتری از کشورهای دارنده سلاح اتمی ارتقا می‌دهد و معادل کلاهک‌های هسته‌ای بریتانیاست.
شمار کشورهای عضو باشگاه اختصاصی دارندگان توانایی هسته‌ای نظامی هشت کشوراست اما اگر کره شمالی نیز در شمار این دسته از کشورها به حساب آید، شمار اعضای این باشگاه به ۹ کشور می‌رسد.
بر اساس ارزیابی مرکز پژوهش‌های راهبردی لندن، اسرائیل بیش از ۲۰۰ کلاهک هسته‌ای دارد، که بنا به گفته‌های مسئولان این مؤسسه، این کلاهک‌ها می‌توانند بر روی موشک‌های زمین به زمین یریخوی یک و یریخوی دو سوار شوند.
یریخوی یک یک موشک کوتاه برد و یریخوی دو یک موشک میان‌برد است که هر دو در صنایع موشکی اسرائیل، طراحی و تولید شده‌اند. (یریخو، برگرفته از نام توراتی منطقه اریحا است؛ جایی که اکنون جزو کرانه باختری محسوب می‌شود).
یریخوی دو، حتی تا ۴۵۰۰ کیلومتر برد دارد؛ مسافتی که در واژگان نظامی جمهوری اسلامی ایران به آن «دور پرواز» اطلاق می‌شود.
با این حال در واژگان نظامی اسرائیل، موشک‌های پیشرفته یریخوی 3 نیز که اسرائیل خود طراحی و تولید کرده، «دور پرواز» به حساب می‌آیند و تا ۷۸۰۰ کیلومتر برد دارد، و قاره پیماست.
به گزارش «جینز دیفنس»، یریخوی ۳ با کلاهک هسته‌ای، می‌تواند افزون بر پرتاب زمینی، از جنگنده‌های اف- ۱۶، و یا از زیردریایی «دولفین»، برای زدن «ضربه دوم» هسته‌ای، در صورتی که اسرائیل مورد حمله قرار گرفته باشد، رها شود.
اما بر اساس گزارش جینز، اسرائیل افزون بر کلاهک‌های هسته‌ای، توانسته است که سلاح‌های هسته‌ای «تاکتیکی»، از جمله مانند مین‌ها وخمپاره‌های مجهز به ضربه اتمی تولید کند.
اسرائیل از زمان نخست‌وزیری داوید بن گوریون، اولین نخست‌وزیر این کشور از پس از استقلال در سال ۱۹۴۸، توان هسته‌ای‌اش را در «ابهام عمدی» باقی گذاشته و آن را «عنصر مهم بازدارندگی» خود می‌داند.
این کشورعضو آژانس بین‌المللی انرژی اتمی است، اما ان پی تی، پیمان منع گسترش جنگ‌افزارهسته‌ای را امضا نکرده؛ رفتاری که هند و پاکستان نیز پس از مجهزشدن به بمب اتمی آن را تقلید کردند.
گزارش نشریه جینز در حالی انتشار یافته که روزهای دوشنبه و سه شنبه این هفته، همایش «امنیت هسته‌ای» با میزبانی باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا در واشینگتن با حضور رهبران بیش از ۴۰ کشور جهان برگزار می‌شود اما بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل شامگاه پنجشنبه اعلام کرد که به این سفر نمی‌رود.
مقامات اسرائیل تلویحاً تأیید کرده‌اند که اسرائیل نمی‌خواهد خود را در موقعیتی «ناخوشایند» قرار دهد که کشورهای اسلامی و عربی، در یک همایش بین‌المللی خواهان رسیدگی به مسئله اتمی اسرائیل شوند.
مقامات اسرائیل می‌گویند که از دولت آمریکا خبرهای موثق گرفته بودند که اگر آقای نتانیاهو در همایش واشینگتن حضور می‌یافت، رهبران مصر، اردن و عربستان سعودی در پی طرح توانایی هسته‌ای اسرائیل بودند.
یک مقام ارشد دفتر نخست وزیری اسرائیل جمعه به رادیوی اسرائیل گفت که «نرفتن آقای نتانیاهو این پیام را می‌رساند که اسرائیل به هیچ مجمعی اجازه نخواهد داد که توان هسته‌ای این کشور را به بحث بگذارد ... بویژه اینکه اسرائیل هیچ کشوری را به نابودی تهدید نکرده است».
اسرائیل از دهه پنجاه میلادی برنامه هسته‌ای دارد. شیمون پرز، رئیس جمهوری کنونی اسرائیل، که پیشینه ۶۵ سال فعالیت در صحنه سیاسی و دفاعی اسرائیل را دارد، هنگامی که در دهه پنجاه میلادی، مدیرکل وزارت دفاع اسرائیل بود، برنامه هسته‌ای اسرائیل را آغاز کرد. او تا به امروز «پدر برنامه اتمی اسرائیل» خوانده می‌شود.
اسرائیل خود را توان نظامی برتر خاورمیانه می داند و راهبرد اصلی این کشور بر این اصل استوار است که هیچ کشوری درمنطقه نباید از او پیشی گیرد، و مقابله اسرائیل با توان هسته‌ای ایران نیز از این راهبرد سرچشمه می‌گیرد.
با وجود این، اسرائیل با توان اتمی هند و پاکستان کنار آمده است. اسرائیل و هند همپیمانان راهبردی هستند و پاکستان نیز هرچند سیاست‌های اسلامی دارد اما از نابودی اسرائیل و ستیز با این کشورسخنی به زبان نیآورده است.
نگرانی اسرائیل از «خطرات ناشی از برنامه‌های هسته‌ای ایران» ازهنگامی شدت گرفت که محمود احمدی‌نژاد اندکی پس از رسیدن به مقام ریاست جمهوری، خواسته نابودی اسرائیل را صریح‌تر مطرح کرد.
