محمد خزایی، سفیر ایران در سازمان ملل متحد در اظهاراتی که در اجلاس مالی سازمان ملل در نیویورک ایراد کرد، گفت که آمریکا به پرویز داوودی، معاون اول رئیس جمهوری اسلامی، ویزای ورود به آمریکا نداده است.
معاون اول رئیس جمهوری اسلامی ایران، قرار بود در اجلاس مالی سازمان ملل که ۱۴۰ کشور هم در آن حضور دارند، سخنرانی کند.
مهران براتی، تحلیل‌گر مسائل سیاسی در برلین، در گفت‌وگو با رادیو فردا به این موضوع و ارتباط آن با وقایع اخیر ایران پرداخته است.
رادیو فردا: آقای براتی، اقدام آمریکا، در صادر نکردن ویزای برای معاون اول رئیس جمهوری ایران، تا چه حد با رویدادهای اخیر ایران در ارتباط است؟
مهران براتی: رئيس پارلمان اتحاديه اروپا و هفت نفر از اعضای هیئت ايرانی در پارلمان اروپا که در مجموع ۲۶ عضو دارد و تمام فراکسيون‌های پارلمانی در آن عضو هستند، از روز دوشنبه برای رفتن به ايران درخواست ويزا داده‌اند تا با نمايندگان مجلس و کانديداها صحبت کنند و مسئله مشکلات انتخاباتی به وجود آمده را بررسی کنند، ولی هنوز به اين افراد ويزا نداده‌اند و به نظر می‌رسد اصلاً ويزا ندهند.
اکنون اين مسئله دوطرفه است، يعنی اگر ايران به نمايندگان اتحاديه اروپا و کشورهای همسو با آمريکا ويزا نمی‌دهد، طبيعی است که آمريکا هم همين کار را انجام دهد.
به نظر می‌رسد اين مسئله خيلی هم طبيعی نيست. چون آمريکا بر اساس توافقنامه سال ۱۹۴۷ با سازمان ملل، موظف است به عنوان ميزبان سازمان ملل حتی برای نمايندگان دولت‌های متخاصم هم ويزا صادر کند. البته رابطه ايران و آمريکا رابطه دو کشور متخاصم نيست.
بله اين نکته درست است، ولی اين توافقنامه برای اجلاس عمومی و اجلاس‌های مرتبط با فعاليت‌های شورای امنيت و يا کميسيون‌های مشخص سازمان ملل است و اجلاس‌های مرتبط با مشکلات جاری اقتصادی و يا گرمايش زمين و غيره، شامل اين توافقنامه نمی‌شود.
البته در آن توافقنامه هم تبصره‌های وجود دارد که در مواردی آمريکا می‌تواند از حق خود استفاده کند.
چشم‌انداز رابطه ايران و آمريکا را چطور می‌بينيد؟
اين حکومت بر اساس قوانين خود جمهوری اسلامی هم مشروعيت ندارد و تقلباتی در انتخابات صورت گرفته است.
قبل از انتخابات، تمام ديپلمات‌های اروپايی به دولت‌های خود اطلاع داده بودند که تصميم حاکميت اين است که محمود احمدی‌نژاد به هر قيمتی رئيس جمهور شود و حکومت ايران در سياست خارجی خود نسبت به آمريکا و اتحاديه اروپا در رابطه با مسئله اتمی و مسايل خاورميانه نه تنها تغييری نخواهد داد، بلکه سياست‌های کنونی خود را نيز تشديد خواهد کرد.
در چنين فضايی، آمريکا و کشورهای اروپايی آينده سياست ايران را پيش‌بينی کرده‌اند و دليلی نمی‌بينند ديگر آوانسی به حکومت بدهند.
معاون اول رئیس جمهوری اسلامی ایران، قرار بود در اجلاس مالی سازمان ملل که ۱۴۰ کشور هم در آن حضور دارند، سخنرانی کند.
مهران براتی، تحلیل‌گر مسائل سیاسی در برلین، در گفت‌وگو با رادیو فردا به این موضوع و ارتباط آن با وقایع اخیر ایران پرداخته است.
رادیو فردا: آقای براتی، اقدام آمریکا، در صادر نکردن ویزای برای معاون اول رئیس جمهوری ایران، تا چه حد با رویدادهای اخیر ایران در ارتباط است؟
مهران براتی: رئيس پارلمان اتحاديه اروپا و هفت نفر از اعضای هیئت ايرانی در پارلمان اروپا که در مجموع ۲۶ عضو دارد و تمام فراکسيون‌های پارلمانی در آن عضو هستند، از روز دوشنبه برای رفتن به ايران درخواست ويزا داده‌اند تا با نمايندگان مجلس و کانديداها صحبت کنند و مسئله مشکلات انتخاباتی به وجود آمده را بررسی کنند، ولی هنوز به اين افراد ويزا نداده‌اند و به نظر می‌رسد اصلاً ويزا ندهند.
اکنون اين مسئله دوطرفه است، يعنی اگر ايران به نمايندگان اتحاديه اروپا و کشورهای همسو با آمريکا ويزا نمی‌دهد، طبيعی است که آمريکا هم همين کار را انجام دهد.
به نظر می‌رسد اين مسئله خيلی هم طبيعی نيست. چون آمريکا بر اساس توافقنامه سال ۱۹۴۷ با سازمان ملل، موظف است به عنوان ميزبان سازمان ملل حتی برای نمايندگان دولت‌های متخاصم هم ويزا صادر کند. البته رابطه ايران و آمريکا رابطه دو کشور متخاصم نيست.
بله اين نکته درست است، ولی اين توافقنامه برای اجلاس عمومی و اجلاس‌های مرتبط با فعاليت‌های شورای امنيت و يا کميسيون‌های مشخص سازمان ملل است و اجلاس‌های مرتبط با مشکلات جاری اقتصادی و يا گرمايش زمين و غيره، شامل اين توافقنامه نمی‌شود.
البته در آن توافقنامه هم تبصره‌های وجود دارد که در مواردی آمريکا می‌تواند از حق خود استفاده کند.
چشم‌انداز رابطه ايران و آمريکا را چطور می‌بينيد؟
اين حکومت بر اساس قوانين خود جمهوری اسلامی هم مشروعيت ندارد و تقلباتی در انتخابات صورت گرفته است.
قبل از انتخابات، تمام ديپلمات‌های اروپايی به دولت‌های خود اطلاع داده بودند که تصميم حاکميت اين است که محمود احمدی‌نژاد به هر قيمتی رئيس جمهور شود و حکومت ايران در سياست خارجی خود نسبت به آمريکا و اتحاديه اروپا در رابطه با مسئله اتمی و مسايل خاورميانه نه تنها تغييری نخواهد داد، بلکه سياست‌های کنونی خود را نيز تشديد خواهد کرد.
در چنين فضايی، آمريکا و کشورهای اروپايی آينده سياست ايران را پيش‌بينی کرده‌اند و دليلی نمی‌بينند ديگر آوانسی به حکومت بدهند.
