تحقیقات جدیدی که توسط دانشمندان در دانشگاه لیدز در انگلستان انجام شده، نشان می‌دهد حیوانات نیز مانند انسان‌ها با افزایش سن گوشه‌گیرتر می‌شوند.
این یافته‌ها که به تازگی در مجله «تعاملات فلسفی» انجمن سلطنتی لندن برای پیشرفت دانش طبیعی منتشر شده است، تلاش دارد تصویری جامع‌تر از رفتارهای اجتماعی در دوران سالمندی ارائه دهد.
دکتر جاش فرث، سرپرست تیم تحقیق، معتقد است این پژوهش‌ها نه‌تنها به بررسی علت و معلول‌های این پدیده پرداخته‌اند، بلکه فواید بالقوهٔ آن را نیز آشکار ساخته‌اند که می‌تواند درک ما از سالمندی را دگرگون کند.
این مطالعه که بر روی بیش از ۱۵۰ گونهٔ مختلف از حیوانات انجام شده است، نشان می‌دهد گونه‌هایی که اجتماعی‌تر هستند، عمر طولانی‌تر و فرصت‌های تولید مثل بیشتری دارند. به عنوان مثال، پژوهشگران در بخشی از این تحقیق، به مدت شش سال گنجشک‌های شهری را تحت نظر گرفتند و با تجزیه و تحلیل داده‌ها، به این نتیجه رسیدند که پرندگان مسن‌تر حلقه‌های اجتماعی کوچک‌تری دارند و کمتر با سایر پرندگان ارتباط برقرار می‌کنند.
دکتر جیمی دانینگ، از دیگر محققان این مطالعه، میگوید همانند انسان‌ها، پیدا کردن دوست در میان اعضای پیرتر گونه برای حیوانات نیز دشوارتر است؛ زیرا اشتراکات کمتری با یکدیگر دارند. این موضوع در مورد شامپانزه‌ها، زنبورها و سایر حشرات نیز صادق است.
آماندا برتمن، از پژوهشگران اصلی این مطالعه، میگوید شواهد نشان می‌دهد حتی در میان حشراتی که زندگی اجتماعی پیچیده‌ای ندارند، محیط اجتماعی بر طول عمر و پیری آنها تأثیر بسزایی دارد.
نکتهٔ جالب توجه این است که در حالی که گوشه‌گیری و کاهش ارتباطات اجتماعی در میان انسان‌ها امری نامطلوب تلقی می‌شود، دانشمندان معتقدند این امر می‌تواند فوایدی در حفظ بقای جانوران داشته باشد. برای مثال، مدل‌سازی تعاملات اجتماعی در میمون‌های رزوس نشان داده است که کاهش ارتباطات اجتماعی می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های شدید در گروه‌های سنی بالا را کاهش دهد. جانداران پیرتر همچنین نیاز کمتری به تبادل اطلاعات دارند.
بر این اساس، دکتر فرث تأکید می‌کند که باید فواید بالقوهٔ گوشه‌گیری و کاهش ارتباطات اجتماعی در سالمندی را نیز مد نظر قرار داد. او همچنین اشاره می‌کند که فناوری‌های نوین مانند تعاملات مجازی می‌توانند به سالمندان کمک کنند تا از فواید ارتباطات اجتماعی بهره‌مند شوند، بدون آنکه در معرض خطرات احتمالی آن قرار گیرند.
به‌طور کلی، این یافته‌ها می‌توانند بینش‌های جدیدی در مورد چگونگی مدیریت سالمندی در جوامع بشری و همچنین در دنیای حیوانات ارائه دهند.
