اعتراض‌های سراسری در ایران از دی‌ماه گذشته به این‌سو افزایش داشته است. در ماه‌های گذشته اقشار مختلفی ازجمله کامیون‌داران، راننده‌های تاکسی، مرغداران، دامداران و دیگر اصناف تجمع‌های اعتراضی برپاکرده‌اند.
در برنامه دیدگاه‌های این هفته این موضوع را مطرح کرده‌ایم که این نارضایتی‌ها تا کجا پیش خواهد رفت و آیا ممکن است که ایران، «سوریه» شود؟
تورج اتابکی، استاد و محقق تاریخ اجتماعی در هلند معتقد است این نارضایتی‌ها بر بستر بحران اقتصادی چشمگیری است که سایه‌اش را بر تمام حیات اجتماعی ایران انداخته است و جامعه را به جامعه‌ای فقرزده بدل کرده است.
آقای اتابکی همچنین می‌گوید نگران «سوریه‌ای شدن» ایران نیست زیرا توجه به دلایل گوناگون تاریخی، مباحث مرکز پیرامون، جابه‌جایی قومی، جابه‌جایی جمعیتی، امتزاج فرهنگی و مواردی از این دست در تاریخ دست‌کم صد ساله گذشته نشان می‌دهد که ایران سرنوشت امپراتوری‌های نزدیک و دور را تجربه نکند و هویت خود را بدست آورد.
تقی رحمانی، تحلیلگر سیاسی می‌گوید:«یکسری اعتراضات صنفی و مدنی وجود دارد مثل اعتراض کارگران که افراد یک چیزهایی دارند که نمی‌خواند بیشتر از این آنها را از دست بدهند. اقشاری هم هستند که هیچ چیز ندارند مثل اعتراض‌های دی‌ماه. آنها می‌خواهند اعتراض شدید بکنند. حکومت آن را شورش می‌نامد و برخی آن را قیام می‌نامند.»
آقای رحمانی بحث سوریه‌ای شدن ایران را رد می‌کند زیرا معتقد است که خلق و خوی ایرانی‌ها با سازگاری همراه است. اما خطر «اسقاط توان ایران» را جدی می‌داند.
او از یک طرف فشار خارجی و از طرفی سیاست‌های آیت‌الله خامنه‌ای را در این مسئله دخیل می‌داند.اما معتقد است سران نظام جمهوری اسلامی وقتی ببینند درحال سرنگونی هستند با مردم متحد می‌شوند.
