همزمان با حضور و سخنرانیهای سران کشورها در مجمع عمومی سازمان ملل و امکان گشایشی در روابط ایران و آمریکا و کشورهای اروپایی، بنظر میرسد نقش اسرائیل در این میان میتواند تأثیرگذار باشد.
وقتی بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل طی روزهای آینده در مجمع عمومی سخنرانی کند، انتظار میرود مجددا خواهان موضعی شدید در قبال برنامه هسته‌ای ایران شود.
آیا نقش اسرائیل، موجب خواهد شد تهران با تلاش و انعطاف بیشتری به تعامل و توافق با آمریکا و اروپا دست یابد؟ یا اینکه امکان یکچنین نزدیکی و مصالحه‌ای را از میان خواهد برد؟
وضعیت از حال و هوای مجمع عمومی سال گذشته که طی آن نتانیاهو با ترسیم خط قرمزی روی یک نقاشی بمب نسبت به برنامه هسته‌ای ایران هشدار داد تغییر کرده است.
حتی در آنزمان که محمود احمدی‌نژاد باز سخنرانی خود را در سالن نیمه خالی مجمع عمومی ایراد کرده بود، حرکت نخست وزیر اسرائیل در مجمع عمومی تا حدودی اسباب سرگرمی برخی رسانه‌ها را فراهم آورد.
در مجمع عمومی امسال، برخی کشورها در پاسخ به روی کار آمدن یک رئیس جمهوری میانه‌رو در ایران، خواهان رویکردی حساب‌شده‌تر از سوی جامعهٔ بین‌المللی خواهند شد.
ضمن اینکه تمرکز جهان بر جنگ داخلی سوریه و استفاده از سلاح‌های شیمیایی در آن کشور، کانون توجه را از مسئله هسته‌ای ایران بیشتر به بحران سوریه سوق داده است.
این تغییر فضا، نتانیاهو را در موقعیت دشواری قرار داده است. وی که متقاعد شده نشانه های اخیر میانه‌روی ایران صرفاً یک شگرد است، در حالی که جامعهٔ بین‌المللی، از جمله، باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا امکان نزدیکی و تعامل با حسن روحانی، رئیس جمهوری جدید ایران را محک میزند، با ریسک انزوای خود روبروست.
همزمان، رئیس جمهوری جدید ایران که خود را هوادار اعتدال میخواند در مقام رئیس ادواری جنبش عدم تعهد، بزرگترین تشکل بین المللی پس از سازمان ملل به مجمع عمومی میرود.
آقای نتانیاهو به کابینه‌اش اظهار داشته که در سفرش به کاخ سفید واشنگتن و سازمان ملل با چهار درخواست کلیدی، ایران را در کانون توجه قرار خواهد داد. اینکه ایران غنی‌سازی اورانیوم را متوقف کند، ذخیرهٔ موجود اورانیوم غنی‌شده‌اش را کنار نهد، مرکز هسته‌ای و زیرزمینی غنی‌سازی «فردو» در نزدیکی قم را تعطیل و تولید پلوتونیوم را که میتواند راهی دیگر بسوی جنگ‌افزارهای هسته‌ای باشد متوقف کند.
نخست وزیر اسرائیل گفته تا وقتی هر چهار مورد یادشده حاصل نشده، فشار بر ایران باید افزایش یابد و متوقف نشود و بگفته وی قطعاً کاهش نیابد.
چنین رویه‌ای محتمل بنظر نمیرسد چون اوباما که همواره برای توسل به زور علیه ایران مردّد بنظر رسیده ، انگار آماده است تا به دیپلماسی فرصتی دیگر دهد.
بنیامین نتانیاهو سال گذشته در مجمع عمومی سازمان ملل گفت، ایران "حداکثر" تا اواسط سال ۲۰۱۳ به مرحلهٔ نهایی تولید سلاح‌های هسته‌ای میرسد.
یووال اشتاینیتز وزیر امور اطلاعات و استراتژیک اسرائیل بتازگی در مصاحبه‌ای، فاصلهٔ ایران با توانایی ساخت جنگ افزارهای هسته‌ای را شش ماه دانست.
مقامات اسرائیلی، مصالحهٔ دیپلماتیک در مورد سوریه و تغییر ارزیابی اطلاعاتی در مورد ایران را نتیجهٔ فشار موفقیت‌آمیز بین‌المللی، به خصوص تهدید اقدام نظامی میدانند.
ایران بارها اعلام کرده برنامه هسته‌ای‌اش غیرنظامی و در راستای اهداف صلح‌آمیزست.
خبرگزاری آسوشیتدپرس مینویسد، فشار خیلی سخت بر ایران همچنین ریسک کشاندن تحقیقات بسوی فعالیت‌های هسته‌ای خود اسرائیل را در پی دارد گرچه اسرائیل داشتنشان را نه تأیید و نه تکذیب میکند.
وقتی بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل طی روزهای آینده در مجمع عمومی سخنرانی کند، انتظار میرود مجددا خواهان موضعی شدید در قبال برنامه هسته‌ای ایران شود.
آیا نقش اسرائیل، موجب خواهد شد تهران با تلاش و انعطاف بیشتری به تعامل و توافق با آمریکا و اروپا دست یابد؟ یا اینکه امکان یکچنین نزدیکی و مصالحه‌ای را از میان خواهد برد؟
وضعیت از حال و هوای مجمع عمومی سال گذشته که طی آن نتانیاهو با ترسیم خط قرمزی روی یک نقاشی بمب نسبت به برنامه هسته‌ای ایران هشدار داد تغییر کرده است.
حتی در آنزمان که محمود احمدی‌نژاد باز سخنرانی خود را در سالن نیمه خالی مجمع عمومی ایراد کرده بود، حرکت نخست وزیر اسرائیل در مجمع عمومی تا حدودی اسباب سرگرمی برخی رسانه‌ها را فراهم آورد.
در مجمع عمومی امسال، برخی کشورها در پاسخ به روی کار آمدن یک رئیس جمهوری میانه‌رو در ایران، خواهان رویکردی حساب‌شده‌تر از سوی جامعهٔ بین‌المللی خواهند شد.
ضمن اینکه تمرکز جهان بر جنگ داخلی سوریه و استفاده از سلاح‌های شیمیایی در آن کشور، کانون توجه را از مسئله هسته‌ای ایران بیشتر به بحران سوریه سوق داده است.
این تغییر فضا، نتانیاهو را در موقعیت دشواری قرار داده است. وی که متقاعد شده نشانه های اخیر میانه‌روی ایران صرفاً یک شگرد است، در حالی که جامعهٔ بین‌المللی، از جمله، باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا امکان نزدیکی و تعامل با حسن روحانی، رئیس جمهوری جدید ایران را محک میزند، با ریسک انزوای خود روبروست.
همزمان، رئیس جمهوری جدید ایران که خود را هوادار اعتدال میخواند در مقام رئیس ادواری جنبش عدم تعهد، بزرگترین تشکل بین المللی پس از سازمان ملل به مجمع عمومی میرود.
آقای نتانیاهو به کابینه‌اش اظهار داشته که در سفرش به کاخ سفید واشنگتن و سازمان ملل با چهار درخواست کلیدی، ایران را در کانون توجه قرار خواهد داد. اینکه ایران غنی‌سازی اورانیوم را متوقف کند، ذخیرهٔ موجود اورانیوم غنی‌شده‌اش را کنار نهد، مرکز هسته‌ای و زیرزمینی غنی‌سازی «فردو» در نزدیکی قم را تعطیل و تولید پلوتونیوم را که میتواند راهی دیگر بسوی جنگ‌افزارهای هسته‌ای باشد متوقف کند.
نخست وزیر اسرائیل گفته تا وقتی هر چهار مورد یادشده حاصل نشده، فشار بر ایران باید افزایش یابد و متوقف نشود و بگفته وی قطعاً کاهش نیابد.
چنین رویه‌ای محتمل بنظر نمیرسد چون اوباما که همواره برای توسل به زور علیه ایران مردّد بنظر رسیده ، انگار آماده است تا به دیپلماسی فرصتی دیگر دهد.
بنیامین نتانیاهو سال گذشته در مجمع عمومی سازمان ملل گفت، ایران "حداکثر" تا اواسط سال ۲۰۱۳ به مرحلهٔ نهایی تولید سلاح‌های هسته‌ای میرسد.
یووال اشتاینیتز وزیر امور اطلاعات و استراتژیک اسرائیل بتازگی در مصاحبه‌ای، فاصلهٔ ایران با توانایی ساخت جنگ افزارهای هسته‌ای را شش ماه دانست.
مقامات اسرائیلی، مصالحهٔ دیپلماتیک در مورد سوریه و تغییر ارزیابی اطلاعاتی در مورد ایران را نتیجهٔ فشار موفقیت‌آمیز بین‌المللی، به خصوص تهدید اقدام نظامی میدانند.
ایران بارها اعلام کرده برنامه هسته‌ای‌اش غیرنظامی و در راستای اهداف صلح‌آمیزست.
خبرگزاری آسوشیتدپرس مینویسد، فشار خیلی سخت بر ایران همچنین ریسک کشاندن تحقیقات بسوی فعالیت‌های هسته‌ای خود اسرائیل را در پی دارد گرچه اسرائیل داشتنشان را نه تأیید و نه تکذیب میکند.
