هزینه برای دگراندیشی، برای نپذیرفتن وضع موجود، برای اعتقاد به تحول، برای مخالف بودن و بلند کردن صدای اعتراض؛ هزینه ای گاه هم بهای جان یک انسان، گاه از جنس محرومیت یک مادر زندانی از شنیدن صدای فرزندان خردسال... فعالیت مدنی و سیاسی در ایران از سال های دور معمولا بی دردسر نبوده است. از مرگ و حبس و حصر و ضرب و جرح و تبعید گرفته تا محرومیت های اجتماعی و حتی خانوادگی می توانند هزینه «نه!» گفتن باشند.
یکی از آخرین نمونه های پرداخت این هزینه را می توان در نرگس محمدی جست و جو کرد؛ نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر ایران، محکوم به مجموعا ۱۶ سال زندان به خاطر فعالیت های مدنی، که از چند سال پیش در زندان با افول وضعیت سلامت جسمانی و ابتلا به حمله های فلج عضلانی مواجه شد. نرگس محمدی حالا حدود ۱۰ روز است که در اعتصاب غذا به سر می برد. علت: محرومیت از شنیدن صدای فرزندان خردسالش.
این هفته برنامه ساعت ششم میزبان کسی بود که خود و خانواده اش هزینه سنگینی را برای «اعتراض» پرداخت کرده اند؛ تقی رحمانی پدر آن فرزندان خردسال و همسر نرگس محمدی. آقای رحمانی که فعال ملی مذهبی است، یک سوم از زندگی اش را در ایران در دهه های ۶۰، ۷۰، ۸۰ و ۹۰ خورشیدی، پشت میله ها گذراند تا آن که سرانجام در اواخر سال ۱۳۹۰ ایران را به مقصد پاریس ترک کرد. او میهمان مخابان رادیو فردا بود تا همراه با مخاطبان رادیو فردا از هزینه و فایده «نه!» گفتن بگوییم.
