اگرچه کتاب های تاریخ مدارس از او - بر خلاف بسیاری دیگر از پادشاهان تاریخ ایران - به نیکی یاد می کنند و نام «کوروش بزرگ» را برایش محفوظ داشته اند، اما همچنان سهم شخصی که عنوان سرسلسله امپراطوری ایران باستان را بر خود دارد، از همین کتاب ها طی سال های پس از انقلاب بیش از چند ورق انگشت شمار نبوده است.
این اما باعث نشده تا جست و جو برای یافت هویت تاریخی و ارزش نهادن بر آن، از میان بسیاری از ایرانیان رخت بربندد.
یکی از بزرگ ترین شاهدان این مدعا، تجمع هزاران نفر از ایرانیان بر سر آرامگاه نخستین شاهنشاه هخامنشی در هفتم آبان ماه بود، روزی که به صورت غیر رسمی «روز کوروش» نام گذاری شده است؛ تجمعی که بدون برنامه ریزی متمرکز و صرفا در قالب خرده حرکت های اجتماعی شکل گرفت و با وجود تلاش حکومت برای ممانعت از برگزاری اش توانست هزاران نفر را راهی پاسارگاد کند تا - از جمله - شعار دهند: «کورش پدر ماست، ایران وطن ماست».
و همه این ها به رغم آن است که جانمایه اصلی متون آموزشی و برنامه های رسانه ای و تبلیغی طی نزدیک به چهار دهه گذشته، با تفاوت سطح چشمگیر، معطوف به «ارزش»های دینی بوده تا هویت ملی-تاریخی.
کوروش برای ایرانیان نماد چیست و اهمیتش در چه چیز است؟ آیا مساله هویت فرهنگی درمیان است یا نوعی پیام سیاسی در تجمع هزاران نفر در آرامگاه او نهفته است؟ چرا ۳۸ سال بعد از انقلاب «اسلامی»، سرسلسله پادشاهی ایران «پدر» آنهاست؟
در این برنامه تحلیل حسین قاضیان جامعه شناس، تورج دریایی پژوهشگر و نویسنده کتاب «کورش بزرگ» و قاسم شعله سعدی فعال سیاسی را در کنار نظرات مخاطبان رادیو فردا می شنوید.
