هفتصد نفر در شش ماه، روزی حدود چهار نفر. اين آمار افرادی است که بر اساس گزارش اخير سازمان عفو بين‌الملل در ايران به چوبه دار سپرده شده‌اند. رقمی که نسبت به سال گذشته افزايشی چشمگير نشان می‌دهد.
گذشته از آمار اعدام‌ها، فعالان مدنی هم مدتی است که از منظری کلی‌تر می‌گويند وضعيت حقوق بشر در ايران به رغم وعده‌های حسن روحانی، رو به وخامت گذاشته است.
بعضی از تحليلگران و ناظران می‌گويند بعد از اجرايی شدن توافق هسته‌ای، دست دولت برای بهبود شرايط اجتماعی بازتر می‌شود؛ اما گروه ديگری اعتقاد دارند با کاهش اهرم‌های فشار، فضا برای محدودتر شدن آزادی‌ها آماده می‌شود.
افق پيش رو برای بهبود وضعيت حقوق بشر در ايران چگونه است؟ آيا عزمی برای بهبود اين وضعيت وجود دارد؟ و در صورت وجود اين عزم، تا چه حد امکان پذير است؟
از نگاهی کلی‌تر، اساسا در شرايط فعلی ايران، مسئله حقوق بشر از چه ميزان اهميت برای شهروندان برخوردار است؟
میهمان این هفته برنامه ساعت ششم، از آمريکا روزبه مير ابراهيمی بود، روزنامه‌نگار و مشاور رسانه‌ای سازمان ايمپکت ایران که مجموعه هماهنگ کننده برای حدود ۱۳ سازمان حقوق بشری است.
