«تعیین سیاست هاى کلى نظام»، نظارت بر «حسن اجراى» سیاست هاى کلان، «فرماندهى کل نیروهاى مسلح»، «اعلام جنگ و صلح»، «نصب و عزل» عالی ترین مقامات قضایی، نظامی، نظارتی و صدور فرمان «عزل رئیس جمهور» بعد از رای عدم کفایت یا اثبات تخلف... این بخشی از اختیارات رهبر جمهوری اسلامی ایران طبق قانون اساسی است؛ قانونی که نظام کشور را یک «جمهوری» البته با پسوند «اسلامی» تعریف می کند.
در همین حال، از عام ترین ویژگی های یک «جمهوری»، انتقال مسالمت آمیز قدرت با رای مستقیم یا غیر مستقیم مردم است و محدودیت دوران زمامداری، که بنا بر تعریف، رئیس جمهور در رأس آن است.
آیا سیستم کشورداری ایران با حضور جایگاهی مادام العمر تحت عنوان ولایت فقیه که بالاترین مقام تعریف شده در نظام فعلی است و با وجود پدیده ای فراقانونی تحت عنوان «حکم حکومتی»، می تواند یک «جمهوری» باشد؟ جایگاه واقعی و عملی «رئیس جمهور» در سپهر سیاسی ایران کجاست؟ آیا جمهوریت امری مطلق است، یا مفهومی نسبی که بتوان ادعا کرد یک نظام «تا حدودی» جمهوری است؟
میهمان این برنامه در کنار مخاطبان رادیو فردا، تقی رحمانی تحلیلگر و فعال سیاسی است.
